Feykir - 29.10.2009, Blaðsíða 9

40/2009 Feykir 9
( ÁSKORENDAPENNINN )
Ólafur Jónsson skrifar frá Hólum
Brot úr ævi athafnamanns
Að gefa af sjálfum sér
er yndislegt og það
er yndi hvers manns
að hafa nóg að gera
og njóta þess að vera
skapandi í daglegu
starfi. Sá sem ræktar
umhverfi sitt af alúð
og hlúir að því sem
veikburða er, uppsker
yfirleitt ríkulega og
fær umbun erfiðisins
margiaunað.
Ég hef átt því láni að
fagna í lífinu að eiga
samleið með frábæru
og vinnusömu fólki
og þá sérstaklega
sem yfirmaður eða
atvinnurekandi. Það er
fátt meira til happs fyrir
hvert og eitt fyrirtæki
að starfsmenn séu
framtakssamir og vinni
verk sitt af ánægju og
samviskusemi. Slíkt
er því miður ekki algilt
oggetumviðoftverið
hugsi yfir öllu því fólki
ergengurtil verks með
hangandi hendi og skiptir
þau mestu að komast
í reykpásu eða halda á
gemsanum á spjalli við
vini eða kunningja.
Ég hóf störf hér á Hólum
fyrir rétt tæpum tveimur
árum og hef lagt mitt að
mörkum til að skapa
gott vinnuumhverfi og
vera virkur jafnt f starfi
starfsfólks sem og
litríkum hópi nemenda.
Eldhúsið er meðal
kjarnastaða vinnustaðar
eins og Háskólans
á Hólum. Þangað
koma allir bæði í
gleði og sorg. Þar fær
fólksatt hungursitt
og þyrstir fá svalað
þorsta sínum í víðum
skilningi. Hólastaður
er undurfagurt svæði
fyrir þá sem þekkja
og yfir honum býr
kyngimagnaður kraftur
sem fæstir skilja. Það
eru því margir er sækja
þennan stað heim og
gamalt er orðatiltækið
að fara „HEIM AÐ
HÓLUM“.
Til langs tíma hefur
verið rekin þjónusta
fyrir ferðamenn í
margvíslegri mynd.
Hafa þar margir lagt
hönd á plógíað
skapa þá ímynd sem
Hólar hafa hjá þeim
er þangað koma. Þá
ímynd má ekki skekkja,
heldur bæta í og auðga
og skapa þá veröld
sem staðurinn og
umhverfið bjóða uppá
og verðskulda.
Á liðnum vetri var
sú ákvörðun tekin
að endurvekja
ferðaþjónustuna á
Hólastað, þar sem
Ijóst þótti í niðurskurði
og aðhaldi að loka
þyrfti þessari starfsemi
í þáverandi mynd.
Það hefði orðið mjög
slæmt fyrir Hólastað
og ímynd hans sem
eins mesta sögu- og
menningarstaðar
íslands. Þá var
talið nauðsynlegt að
fyrirtækið væri rekið af
heimafólki sem hefði
taugar til staðarins og
hefði yfir þekkingu og
fróðleik að ráða.
Það var í byrjun mars
erfarið varað vinna
að þessari hugmynd
og tekið var til við að
koma okkur á framfæri
við ferðaskrifstofur
og aðra er að þessari
atvinnugrein koma.
Ég valdist sem höfuð
fyrirtækisins og var
mér falið að ráða
til mín starfsfólk og
skipuleggja starfsemi
komandi sumars. Ég
fékk tii liðs við mig
sem byrjunarlið Þórð
Inga Bjarnason, og
síðar Claudiu nokkra
Lobindzus, þýska
dömu með afskaplega
mikla þjónustulund að
öðrum ólöstuðum, en
bæði höfðu lokið BA
prófi á ferðamálabraut
Háskólans á
Hólum. Þórðursá
um kynningarmál
og útbreiðslu
fagnaðarerindisins
ásamt því að vera yfir
úti-og tjaldsvæði og
vinnuskóla en Claudía
gerðist mín hægri hönd
og sá um gestamóttöku
ogstarfsmannamál.
Við lögðum af stað
í dálítilli óvissu um
framtíðina og vorum því
frekar undirmönnuð til
að byrja með. Leitast
var til að ráða fólk af
staðnum eða næsta
nágrenni til að skapa
því unga skólafólki störf
sem annars hafði að
litlu að snúa.
Það er skemmst frá
því að segja að sá
18 manna hópurer
réðst til starfa við
að þjónusta jafnt
innlenda sem erlenda
gesti staðarins var
fágætur. Eftirtekt
vakti að sjá hvað allir
gengu brosmildir til
starfans og létturandi
ríkti meðal hópsins.
Þetta er auður sem
hvert fyrirtæki ætti
að búa yfir. Þessi
hópur lagði mikið að
mörkum á hinu mjög
svo annasama sumri,
gilti þar engu um
hvarhvervarráðinn í
upphafi að verkin voru
unnin þar sem þeirra
var þörf. Vinnudagar
voru oft langir og miklu
verki var áorkað og
verð ég að segja að
sjaldan hef ég haft
undir minni stjórn eins
samvalinn hóp þótt
sundurleitur væri fyrir
ókunnuga. Það er ekki
á mörgum vinnustöðum
get ég mér til þar sem
starfsfólk kveður að
loknu sumarstarfi með
tár á kinn og söknuði
í huga og með þá
brennandi spumingu
ávörum: „Fæégekki
vinnu aftur næsta
sumar?“
Þannig má einnig
lesa í gestabók
sumarsins, þakkiæti
og gleði yfir viðkomu
og viðurgjörning
bæði í skrifuðu og
teiknuðu máli. Ég get
því stoltur litið með
ánægjutilfinningu yfir
farinn veg sumarsins
og einnig með þakklæti
til míns elskulega hóps
sem stóð mér að baki
sem einn maður frá
upphafi til enda.
Þetta er lífið í sinni
bestu mynd.
Ég skora á Selmu
Hjörvarsdóttur Lerkihlíð
9 Sauðárkrókl, að gefa
okkurinnsýn íhennar
hugarheim.
Framhaldssagan • Þriója saga
Ketilssaga - ástir og örlög
Nú er komið að nýrriframhaldssögu hér
á Feyki og eru það hinir vösku drengir úr
Göngufélaginu
Brynjólfi á
Hvammstanga
sem tekið hafa
þeirri áskorun
að semja
ástarsögu á
fjöllum. Þeir
sem skrifa
söguna eru:
RagnarKarl
Ingason,
Sigurbjörn
Grétar Eggertsson, Gústav Jakob
Daníelsson ogÁgúst Jakobsson
Það var haustið 1966.
Norðurleiðarútan silaðist letilega
eftir holóttum malarveginum. Þrátt
fyrir að bílstjórinn gerði sitt besta til
að forðast stærstu holurnar sem höfðu
myndast í síðsumarsrigningunum þá
dugði það ekki til, sumir voru orðnir
bílveikir.
Þegar rútan stoppaði við vegamótin
á Skúlatanga hoppaði snaggaralegur
piltur úr Reykjavík léttilega út og
snaraðist inn í póstbíllinn sem átti
að flytja hann til Skúlatanga, litla
þorpsins sem var fimm kílómetrum ffá
vegamótunum. Þetta var Ketill Ketilsson,
fyrrum vinnumaður á Geirsstöðum,
sem var kominn aftur í sveitina. Hann
var ekki einungis kominn til að fara í
göngur og réttir heldur hafði ferð hans
norður einnig annan tilgang.
Það urðu fagnaðarfundir á Hótel
Skúlatanga þegar Ketill og Karl bóndi
heilsuðust en síðan héldu þeir ferðinni
áffam til Geirsstaða. Á leiðinni sagði Karl
Katli hvað biði hans næsta dag. Leggja
átti af stað til að smala Nesfjallið í bítið
og rétta um miðjan dag. Um kvöldið átti
að vera dansleikur í Hamarshlíð með
„Hjalta og Borgartíóinu“ en þeir voru
þekktir fyrir að vera jafnvigir á að spila
gömlu dansana og nýjustu lögin með
Hljómum og Bítlunum.
Ketill vissi að Jóna Guðbjörns,
dóttir stórbóndans í Nesi var komin
í helgarleyfi frá Kvennaskólanum á
Arnarósi. Þau höfðu verið nánir vinir
undanfarin sumur, farið í útreiðatúra og
gönguferðir á fallegum sumarkvöldum
og verið samferða á dansæfmgar sem
haldnar voru á Skúlatanga. í huga Ketils
var Jóna sú eina sanna og nú fannst
honum vera rétta tækifærið til þess að
stíga næsta skref.
Það hafði þó valdið Katli
vonbrigðum síðasta haust þegar Jóna
fór í Kvennaskólann á Arnarósi en ekki
í Reykjavík. Góðir félagar hans, þeir
Hávarður, Skarphéðinn og Haukur,
voru daglegir gestir í skólanum þótt það
væri stranglega bannað og þeirra hugur
beindist að öðru en að læra hannyrðir
eða matargerð.
Ketill fékk hlýjar móttökur hjá
heimilisfólkinu á Geirsstöðum og
Sveina Kjartans húsffeyja bar fram
ilmandi bakkelsi. Það urðu fjörlegar
umræður við eldhúsborðið og Ketill
fékk að heyra öll markverðustu tíðindin
sem gerst höfðu í sveitinni.
Þegar Ketill spurði frétta af Jónu sló
þögn á mannskapinn. Að lokum dæsti
Sveina, sló sér á lær og sagði:
„Ja, hún er ekki sama stúlkan
lengur, hún Jóna.“ Ketill fann hvernig
hann stífnaði upp en Sveina hélt
áfram: „í sumar var hún tíður gestur
hjá bræðrunum á Bakka, þeim Jóni og
Úskari. Enginn veit hvort hún á í nánu
samneyti við þá eða vinnumennina
á bænum, þá Harald Hrannars eða
Brynjólf Bjarnason. Það fer nú tvennum
sögum af því!„
„Nema hún sé með þeim öllum!“
sagði Karl bóndi og setti í brýrnar.
„Svona segir þú ekki!“ hastaði Sveina á
bónda sinn.
Það fór ónotahrollur um Ketil. Hann
vissi að þessir strákar voru keppinautar
hans um Jónu sem var annáluð fyrir
fegurð og glæsileika.
Ragnar Karl Ingason