Feykir - 26.11.2009, Síða 15

Ég lagði við hlustir. Ætluðu
verurnar sem höfðu tekið mig
af rótinni og voru að festa mig
niður á vitlausum stað alveg
rótarlaust að fara að kalla
mig ræfilshríslu eins og þetta
andstyggðar Montprik gerði.
Ein veran talaði mikið og sagði
að þetta gengi ekki. Þetta er
ljótt tré sagði veran og bætti
við að það verði að fá nýtt tré í
staðinn.
Ég var nú samt látin standa
þarna aleitt í nokkra daga.
Vindurinn næddi um mig þvi
það voru engin önnur tré sem
skýldu fyrir vetrarstormum.
Nokkrum sinnum komu verur
og horfðu á mig og ég heyrði
þær tala um að ég væri ljótt
tré.
Svo komu nokkrar lidar
verur. Ein þeirra sagði að
líklega ætti þetta horaða tré
svolítið bágt af því það eigi að
henda því.
-Akkuru á að henda því,
sagði önnur.
-Af því það er svo ljótt, sagði
sú fyrri.
-Nú er manni bara hent ef
maður er ljótur, sagði sá þriðji.
-Já, sagði einhver. Sko ef
maður ætlar að vera jólatré má
maður ekki vera horaður og
ekki ljótur þá er manni bara
hent.
Svo komu stóru verurnar
og tóku mig niður og ég sá að
það var komið annað tré. Ég
var sett til hliðar og nýtt tré
reist í staðinn. Ég sá ekki betur
en þetta væri Montprikið.
Mér fannst niðurlæging mín
algjör. Hér lá ég á hliðinni á
ókunnum stað, gjörsamlega
rótarlaus og það var ekki einu
sinni hægt að nota mig sem
jólatré. Montprikið var hins
vegar skreytt með ljósum
og heyrði að það var kallað
jólatré. Einhver sagði að þetta
væri nú meiri munurinn eða
hin hríslan. Þetta var hræðilegt
og ég fann hvernig öll árin sem
hin trén í brekkunni kölluðu
mig ræfilshríslu sátu eins og
sandur í æðunum í stofninum.
Mér fannst ég finna til út í
hverja einustu barrnál.
Ekkert gerðist í nokkra
daga. Ég lá einhverstaðar og
var orðið alveg klárt á því að
nú væri Þessu öllu lokið ég
yrði aldrei stórt og fallegt tré
og ekki heldur jólatré. Úr því
sem komið var fannst mér
verst að fá ekki að vera jólatré.
Svo birtust verurnar og hljóðið
hræðileg drundi við stofninn á
mér þar sem ég lá bjargarlaust.
Ég fann að stofninn styttist enn
meira. Ég óskaði þess að ég
gæti öskrað á verurnar, öskrað
og spurt hvort þær gerðu sér
einverja grein fyrir hvað ég
Vemrnar töluðu um jólatré.
eitthvað vont í aðsigi. Ég fékk
sömu tilfinningu og þegar
gerði ofsarok sem sveigði
okkur til svo að ræturnar voru
við það að slitna. Ég skildi ekki
af hverju mér leið svona því það
var gott veður, ekki einusinni
frost.
Ég tók eftir því að verurnar
voru komnar og sá að ein
þeirra benti með annarri
greininni í áttina til okkar. Svo
kom hljóðið. Ég fann nístandi
sásauka í stofninum alveg niður
við rót. Ég missti allt samband
við ræturnar og fann að ég
féll til jarðar. Eiginlega veit ég
ekki fyrir víst hvað gerðist
eftir þetta því ég gat bara ekki
almennilega fylgst með öllu
sem gerðist. Einhver talaði um
jólatré og svo voru greinarnar
mínar bundnar saman og
eitthvert hávaðatæki tók mig í
burt.
Ég rankaði við mér á
ókunnum stað við að það
var verið að skera greinamar
lausar. Ég fann að ræturnar
vantaði á mig og leist hreint
ekki á blikuna. Svo var ég reist
upp og fest með böndum í allar
áttir svo ég dytti ekki. Nokkrar
verur böksuðu við þetta og ég
heyrði þær tala um að þetta
væri nú meiri hríslan.
Akkuru á að henda þvi??
• jf* '
* ★
JÖMMKfiB Í5
Montprikið var fallið.
hefði verið lengi að stækka um
þennan meter sem þær tóku af
mér.
En ég gat ekki öskrað. Ég
gat ekkert gert annað en liggja
þarna og láta þær svipta mig
hæð minni. Ég var líka orðin
svo dofin aföllum sársaukanum
og vonbrigðunum.
Ein veran sagði við mig:
-Jæja, horaða tré. Þú ert nú
orðið frægt í blöðunum svo
það er betra að láta þig líta
sæmilega út.
Svo var ég reist við og
sett á mig bönd þvi auðvitað
vantaði ræturnar til að ég gæti
staðið eitt og óstutt. Þar á eftir
voru sett á mig einhver fjöldi
ljósa til að gera mig fallegri í
skammdegismyrkrinu.
Ég sá að þetta var nýr staður
sem ég var komið á. Stórt hvítt
hús stóð rétt hjá mér og teygði
úr sér eins og stærstu trén í
skóginum, bara enn stærra. Ég
kunni strax vel við þetta hús.
Það horfði á mig og sagði svo
mildari rödd en búast mætti
við af svona stóru húsi: -Sælt
litla tré og velkomið. Það er
langt síðan ég hef haft fallegt
jólatré hjá mér.
Ég fann gleðistraum hríslast
út í hverja barrnál. í dálitla
stund gat ég ekkert sagt því það
var eins og allt sæti fast. Það
hafði enginn talað vingjarnlega
við mig áður og ég vissi
eiginlega ekki hvernig ég ætti
að vera. Loksins gat ég stunið
upp: -Sælt stóra hvíta hús. Hver
ert þú?
Húsið svaraði með sömu
mildu röddinni og mér fannst
vera broshljóð í rómnum: -Ég
er kirkjan og jólin eiga heima
hjá mér. Þess vegna þykir mér
svo vænt um að hafa fallegt
jólatré hjá mér.
Daginn eftir var komið
ofsarok. Ég sveiflaðist til og var
eiginlega hissa á að ég skyldi
ekki fjúka út í buskann af því ég
var jú ekki lengur með neinar
rætur. En verurnar höfðu sett
á mig bönd sem héldu mér í
rokinu.
Loksins lægði og þá fann
ég að einhverjar greinar höfðu
brotnað. Þegar ég litaðist
um sá ég í fjarska að þar sem
Montprikið hafði staðið var nú
einhver ljót hrúga af greinum
og öll ljósin höfðu slokknað.
Hér stóð ég „ræfilshríslan“ sem
jólatré en Montprikið var var
fallið.
Sunnuhvoli á jólum 2007.
Það er ekki auðvelt að vera jólatré. Það er ekki nóg með að það séu gerðar
kröfur til að vera af ákveðinni tegund heldur verður maður líka að vera bæði
stór og fallegur.
Hugmyndin að sögunni er sprottin upp af þeim atburði sem birtist í frétt um að
lítið og rýrt jólatré hefði ekki þótt nógu gott sem aðal jólatréð í bænum og að
börnin hafi safnað undirskriftum til að bjarga því frá að vera hent.
í bréfinu stóð: Jólatré, jólatré. Við vorkennum litla horaða jólatrénu og viljum
ekki láta henda því.
Sagan er eftir Magnús B. Jónsson, sveitarstjóra á Skagaströnd.
Myndirnar em eftir Reyni B. Ragnarsson, bróðurson Magnúsar. Hann er ellefu
ára, býr í Kaliforníu og fékk söguna senda sem kveðju frá íslandi á jólunum
2007. Hann þakkaði fyrir sig með myndrænni túlkun á söguefninu.