Feykir - 26.11.2009, Blaðsíða 24

Jk JöhMUiSB
★*Ví
tr * w/
★ * ^
★
Heimsókn aó Miklabæ
Einstök samvinna varö
aö fallegri altaristöflu
í sumar var vígó ný
altaristafla í kirkjunni
á Miklabæ en taflan er
forláta bútasaumsteppi
sem nokkrar listakonur
í sókninni sátu við og
saumuðu. Verkið tók þrjú
ár og er listilega vel gert.
Jólablaðið heimsótti séra
Döllu og forvitnaðist um
söguna á bak við teppið,
vinnuferlið og örlítið um
jólahald prófastsins.
Það er bjartur og fallegur
nóvemberdagur er blaðamann
ber að garði. Dalla kemur
brosmild til dyra og handtakið
er hlýtt og þétt. Við göngum
til stofu og komum okkur
þægilega fyrir. Ég spyr Döllu
hvernig það hafi komið
til að ákveðið var að hafa
altaristöfluna með þessu
óhefðbundna sniði? -Mig
hafði dreymt um þetta lengi
en hugmyndin kviknaði
hjá mér árið 1983 þegar ég
fór á þing Alkirkjuráðs sem
eru alþjóðleg samkirkjuleg
samtök. í fundarsalnum var
risastórt bútasaumsteppi sem
mér fannst svo fallegt. Það var
í fallegum litum og hafði verið
saumað af konum. Mér þótti
bæði teppið og hugmyndin
á bak við það svo falleg að ég
man að ég hugsaði með mér að
þetta ætti vel heima í kirkju. Á
þessum árum hafði ég þó enga
kirkju sem svona teppi gæti átt
heima í svo hugmyndin lagðist
í dvala, útskýrir Dalla.
vestan í eftirrétt um jól. Uppskriftin er einföld.
Frosin berin eru sykruð og þeim sfðan hrært
saman við þeyttan rjóma. Síðan er möndlu
komið fyrir í berjunum áöur en þeim er skipt
niður í skálar.
Dalla segir að fjölskylda Agnars sendi þeim alltaf ber til að hafa á
jólunum og að Agnar leggi blátt bann við því að berin séu notuð fyrir
jólin. -Ef ég set ber á köku þarf ég alltaf að fullvissa hann um að
þetta séu ekki jólaberin, segir Dalla og hlær. ¥ *
* * * w * .
——...............................
Þremur árum síðar kom
Dalla sem sóknarprestur að
Miklabæ. Kirkjan á Miklabæ
var ung en hún var vígð
árið 1973 og er Dalla þriðji
presturinn sem þar hefur
þjónað. Áður höfðu þar þjónað
séra Sigfús J Árnason og
síðar Þórsteinn Ragnarsson.
Það er í hinni nýju kirkju sú
eldri brann með svo til öllum
munum sem henni tilheyrðu.
Segir Dalla að þegar byggingu
kirkjunnar hafi verið lokið hafi
fjármunir verið á þrotum og
því hafi verið brugðið á það ráð
að hafa stóran kross að baki
altarinu í stað hefðbundinnar
altaristöflu. -Sem var vel við
hæfi og gildir krossinn fyllilega
sem altaristafla enda er hann
okkar sterkasta tákn um sigur
lífsins, útskýrir Dalla.
Sjö ára
meðgöngutími
Dalla segir að það hafi síðan
verið fyrir um sjö árum síðan
sem hún fór aftur fyrir alvöru
að hugsa um að hrinda í
framkvæmd þeirri hugmynd
sem hafði blundað með henni
öll þessi ár. Að fá konur til
þess að sauma bútasaumsteppi
sem fengi það hlutverk að vera
altaristafla. -Það var ekki síður
hugmyndin að baki töflunnar
og sú samvinna sem hún
boðaði sem mér þótti mikils
virði. Ég ákvað því að færa þessa
hugmynd mína í tal við konur
og strax var ég ákveðin í því að
engin væri betur til þess fallin
að vera verkstýra verksins en
Svanhildur Pálsdóttir á Stóru-
Ökrum. Svanhildur, eða Svana
eins og hún er kölluð, er lærður
textílkennari auk þess að hafa
þetta í sínum genum, en móðir
hennar Helga Friðbjörnsdóttir,
er mikil hannyrðakona. Svana
tók strax mjög vel í þessa
hugmynd mína og við fórum
í framhaldinu að skoða ýmsar
bækur um bútasaum en mér
fannst heillandi að teppið
yrði byggt upp með myndum
úr biblíusögum í bland við
sögur úr okkar daglega lífi
hér í sveitinni. Svana fór
strax að teikna upp á blað
hvað myndirnar ættu að vera
margar, hvað teppið ætti að
vera stórt og svo framvegis.
Síðan litaði hún myndina og
má segja að teppið sé ótrúlega
líkt þessu frumrissi hennar,
segir Dalla.
Svana á svipaða sögu og
Dalla; -Hún sagði mér frá
því að þegar hún var stödd í
einhverjum údöndum með
mömmu sinni hafi þær
komið inn í kirkju þar sem
stórt bútasaumsteppi hékk
uppi þar sem gylltur kross var
saumaður á fjólubláum grunni.
Hún heillaðist algjörlega af
þessum bútasaumi og ekki
síður litunum og sagði að
það hefði verið engu líkara
en krossinn stigi fram. Hún
hafði því látið sig dreyma um
að sauma svona teppi og setja
upp. Þaðan kemur því miðjan
á teppinu nema hvað að ég
lagðist gegn því að notast yrði
við fjólubláa litinn í miðjunni.
Fjólublár er í okkar kirkju litur
föstu og sorgar og því fannst
mér betur við hæfi að hafa
miðjuna græna enda er græni
liturinn langmest notaður á
kirkjuárinu. En að öðru leyti
held ég að þær konurnar hafi
náð fram þessum áhrifum með
krossinn, útskýrir Dalla.
Dalla segir að þær hafi strax
gert sér grein fýrir að vinnan
við teppið yrði mjög mikil og
því var ákveðið að leita aðeins
til þeirra kvenna sem vitað
var til að hefðu lagt stund á
bútasaum. Fóru konurnar
að hittast fljódega eftir jólin
2006 og á endanum fór það
svo að sjö konur ákváðu að
taka verkið að sér. Settur var
á einn saumafundur í viku
en þangað mættu þær konur
sem gátu í það og það skiptið.
Verkinu miðaði því alltaf
eitthvað áfram. Síðan fór hver
með sitt stykkir heim og hélt
áfram að vinna í því þar fram
að næsta saumafundi. Teppið
er því unnið með margskonar
handbrögðum; handsaumað,
vélsaumað, bróderað og svo
framvegis. Þá lágu þær yfir
sniðum, teikningum litum og