Alþýðublaðið - 05.11.1924, Blaðsíða 3

AL£» YÐUBL A£)IÐ
lýta þ ið, sem fegurt er, að draga
athygU manna frá þvi, sem af-
laga fer, og að þvi, sem eðlilegt
er eða þá litlu eða engu skiftir,
eu þetta síðasta er eiomitt aðal-
belilbragð óheiðarlegra blaða,
og þegár nú þess er gætt, að
hér um bil 511 biöð Iacdsins hafa
vitt framkomu þess ráðherra ís-
Senzku íhaldsstjórnarlnnar, sem
næst stendur >Verði<, og að-
gerðir hans i Krossanessvika-
mállnu, þá bendlr þessi árás á
fslenzka bláðamensku um samá
leyti ekkl beint til heiðarleiks i
blaðamensku. Miklu fremur mun
þá mörgum finna&t, að í þessum
>Stóradómi< um íslenzka blaða-
mansku sjái miona til vandlæt-
ingar um bresti hennar þrátt
fyrir öll stóryrðin en á einhvern
þroskamesta visi til óheiðarlegrar
blaðamensku, sem bóláð hefir á
siðustu árin á þessu landi.
Rétt er að vænta þess, að
ritstjórá >Varðár< sé ekkl Ijóst,
hvert með hann er farið i þessu
máli, en miðstjórn íhaldsflokks-
Ins, sem geiur blaðið út, velt
áreiðanlega, hvaða gagn henni
má verðá að grein hans.
Þýzkl togarinn, aem >Þór<
tók við Skaga og tór með til
ísatjrrðar síðastliðinn föstud., var
sektaður um ioooo gullkrónur
og afll og veiðartærl gert upp
tækt.
Ferning.
Fjögur spéblöð. Þar áf eitt
brénnivinsblað að hálfu. Hve
lengi ætll þau verðl að éta hvert
annað upp til agna ? Raunar
hafa þau orðlð >Mogga< skelnu-
hætt. Þar þarf ekki mlklð tll-
Þannig brá >Gráilarinn<, sem
þá var nýr af nálinni, honum
hæikrók rilðri f Austurstræti á
laugardaginn, Söiudrengur með
>Mogga< var seztur utan i hús-
horn út úr leiðindum. Ekkert
seldist. Þá kom annar raeð
>Grállarann<, og seldist hann
eins og þorskur á io aura.
Þetta hornsili var raunar látlð
á 25 aura.
A( spéblöðunum er þó >Storm-
urinn< roggnastur Mikið af fyrsta
tbl. var snuprur um fyrrverandl
húsbændur Msgnúsar (>örlæti
Magnúsár Guðmundssonar<, sem
var hættur að fæða natna sinn).
Þeir eiga það að visu skilið af
íjöldanum, þó að þarná vlrðist
það koma úr hörðustu átt; en
>sjaldan launár kálfur ofeldi<,
segir máltækið.
Og þeir hafa sparkað Magnúsi.
>Tíminn< glósar um staupa-
rétt, rétt eins og brennivinið hafi
sigrað. — Ljótar eru aðfarirnar,
þegar afturhaldið og Baccus tog-
ast á um torustusauðina. Ekki
ólfklegt, að glfmunni lykti svo,
að báðum veitl ver, en hvorugum
3
Hvers vegna
er bezt að auglýsa í Alþýðublaðinu?
Vegna Þess,
að það er allra blaða mest lesið.
að það er allra kaupstaða- og dag-
blaða útbreiddast.
að það er lítið og þyí ávalt lesið^frá
uppbafi til enda.
að sakir alls þe3sa koma auglýsingar
þar að langmestum notum.
að þess eru dæmi, að menn og mál-
efni hafa beðið tjón við það að
auglýsa ekki í Alþýðublaðinu.
Hafið þér ekki lesið þetta?
Söngvar jafnaðar-
manna
er lítið kver, sem allir alþýðu-
menn þurfa að eiga, en engan
munar um að kaupa. Fæst í
Sveinábókbandinu, á afgreiðslu
Alþýðublaðsins og á fundum
verklýð&f élagann ?.
betur. Biðjlð þá fyrir sauðnum,
að hvorki verðl honum að grandl
hundar né hráfnar. En eftir á að
hyggja. Alt er þstta >frjáis
verzlun<. Það ér svo sem séð
tyrir frelsi einstakiingsins, jafn-
vel þó að forustusauðirnir væru
keyptlr fyrir brennivin. Er.
Næturlæknir er í nótt Óiafur
Jónsson Vonarstr. 12, sími 959,
Dan Grlffiths: HAfuðóvlnurlnn.
Höfuðóvinurfnn er nær osi en hendur og fætur.
Höfuðóvinurinn er samverkamaður vor. nágranni vor
og fólagsbróðir. Höfuðóvinurinn er i fj lkingum vor-
um, en ekki utan þeirra. Höfuðóvinurinn sækir sömu
kirkju og vér, býr i sömu götu, vinnur sömu verk.
Höfuðóvinurinn er oft faðir vor eða bróðir, mágur,
frændi eða fólagi. „Breyzkleikinn er ekki i stjörnun-
um, kæri Brutus! heldur i sjálfum ots, þvi að vér
erum ræflar." Höfuðóvinurinn er i stuttu máli sagt
sjálfur hinn sljói, fáfróði og heimski verkamaður.
Astandið er eins og það er vegna þess, að fólkið
er þar, sem það er, og það, sem það er. Það er furða,
að ástandið er ekki verra en það er. Þó að þjóð-
skipulagið só ranglátt, þá er það að eins imynd skyn-
semi- og andlegs (eða tilfinninga) þroska verkalýðsins.
Hinir „hægfara" verðskulda alt, sem þeir fá eða fara á
mis við. Börnin ein eru saklaus og rauglæti beitt.
Auðvitað eru aðrir óvinir, livatamenn og hjálpar-
lið, — fjöldinn allur. Þeir eru t. d. „góðir“ lávarðar,
sem gefa fólkinu ölmusur (peninga, sem það á sjáift,)
til þess að villa það frá veruleikanum. Þeir eru
auðugir mannvinir, *em beita gjöfum f.yrir fólkið t!l
þoss að veiða þaö, Bem „gefa þeim, sem þeir
þurfa að hsfa gagn af, það, sem þeir hafa ekkert
gagn af.“
Þeir eru snauðu og sljóu, en virðingarverðu
verkamenniri.ir, sem þjóna burgeisunum á fundum
þeirra til þeis að koma sér vel við yfirboðara sina.
Þeir eru bræöur þeirra og lagsmenn, sem gæta hag-
muna yfirbotara sinna af sömu ástæðu. Þeir eru
hagsýnu menuirnir svo nefndu, sem alt af eru að
reyna að „komast áfram“, en spyrja aldrei að þessu:
„Hvað stoðar það manninn, þótt hann eignist allan
heiminn, ef liann fyrirgerir sálu sinni?“ Þeir eru
verkamennirnir, sem aldrei taka þátt i neinu, nema
eitthvað só á þvi að græða, sem aldrei fallast á
neitt, nema það gefi eitthvað i aðra hönd þegar í
stað. Þeir eru hinir „þroskuðu" biskupar á kirkju-
þingunum, sem hryggjast yfir eymdinni og spilling-
unni 0g ráðleggja samvinnu og meira af kristilegri
meðaumkun og ekkert annað. Þeir eru „Non-con-
formistarnir" (trúflokkur á Englaudi), sem lýsa yfir
þessu: „Yór erum allir orðnir jafnaðarmenn11, og
„Jesús Kristur var mesti jafnaðarmaður, bolsiviki,
sem heimuricn hefir þekt,“ — og kjósa siðan hik-
laust með ihr idsmönnum.
t
Tarzan og ;imsteinar Opar borgar komnir út.