Jón á Bægisá - 01.11.2000, Qupperneq 21

Hús blómanna
feimnislega á lakkaðar neglurnar á Baby, kambana með rínarsteinunum
í hári Rosítu og á ljómann af perlueyrnalokkum Ottilie. En hvað sem
þessu leið, bardagarnir voru spennandi og ungfrúrnar voru brátt gleymd-
ar; Baby var gröm vegna þessa og skimaði í allar áttir í leit að augum sem
beindust að þeim. Skyndilega hnippti hún í Ottilie. Ottilie, sagði hún,
þú hefur eignast aðdáanda: sjáðu þennan strák þarna, hann starir á þig
eins og þú værir einhver ískaldur drykkur.
í fyrstu hélt hún að hann hlyti að vera einhver sem hún þekkti, því
hann horfði á hana eins og hún ætti að kannast við hann; en hvernig gat
hún kannast við hann þegar hún hafði aldrei vitað neinn sem var svona
fallegur, neinn með svona langa fætur og svona lítil eyru? Hún gat séð
að hann var úr fjöllunum: stráhatturinn hans og upplitaður bláminn á
skyrtunni sannfærði hana um það. Hann var engifergulur á litinn, hör-
undið gljáði eins og sítróna, mjúkt eins og víðilauf, og höfuðið bar hann
með sama áreitnibrag og svarti og dimmrauði haninn sem hann hélt á.
Ottilie var vön að brosa djarflega framan í karlmenn; en nú var bros
hennar ofurveikt, það rétt tolldi við varirnar eins og kökumylsna.
Loks var gert hlé. Leikvangurinn var rýmdur og allir sem gátu þyrpt-
ust inn á hann til að dansa og steppa meðan trumbu- og strengjahljóm-
sveit lék kjötkveðjuhátíðarlög. Einmitt þá færði ungi maðurinn sig nær
Ottilie; hún hló þegar hún sá að þessi fugl hans hafði tyllt sér á öxlina á
honum eins og páfagaukur. Burt með þig, sagði Baby, öskuvond yfir að
sveitamaður skyldi biðja Ottilie um dans, og Rosíta stóð ógnandi á fæt-
ur og bjóst til að stilla sér upp á milli unga mannsins og vinkonu sinn-
ar. En hann brosti aðeins og sagði: Afsakið frú, mig langar til að tala við
hana dóttur yðar. Ottilie fann að henni var lyft og að lendar hennar
þrýstust að lendum hans við takt tónlistarinnar, og hún lét það ekkert á
sig fá og lót hann teyma sig þangað sem þröng dansfólksins var þóttust.
Rosíta sagði: Heyrðirðu þetta, hann hélt að ég væri mamma hennar? Og
Baby, sem vildi hugga hana, sagði illkvittnislega: Við hverju bjóstu eig-
inlega? Þau eru aðeins innfæddir, bæði tvö: þegar hún kemur aftur lát-
umst við bara ekki þekkja hana.
En svo fór að Ottilie sneri ekki aftur til vinkvenna sinna. Royal, en svo
hét ungi maðurinn, Royal Bonaparte, sagði hann, hafði ekki haft löngun
til að dansa. Við verðum að fara á einhvern kyrrlátan stað, sagði hann,
taktu í höndina á mér og ég mun leiða þig. Henni þótti hann skrýtinn en
fannst samt ekkert skrýtið að vera með honum, því fjöllin bjuggu enn
innra með henni og hann var ofan úr fjöllunum. Hönd í hönd og með
þennan litskrúðuga hana vaggandi á öxl honum, fóru þau út úr tjaldinu,
gengu ósköp rólega niður hvítan veg og þá um mjúkan stíg þar sem fugl-
fá/i, d /Æaiýldd - Syndaflóðið kemur eftir okkar dag
19