Jón á Bægisá - 01.11.2000, Síða 26

Truman Capote
glettum! Hún ætlar að leggja á mig, hugsaði Ottilie og fann ekki til
minnstu hræðslu. Full andúðar tók hún hausinn upp á öðru eyranu, bar
hann að ofninum og lót hann detta niður í pott með sjóðandi vatni: um
hádegisbil saug gamla Bonaparte úr tönnunum og hafði við orð að súp-
an sem Ottilie hafði soðið handa henni hefði verið furðanlega bragðgóð.
Morguninn eftir, rétt fyrir hádegisverðinn, fann hún lítinn, grænan
snák sem iðaði niðri í saumakörfunni hennar, og hún sneiddi hann nið-
ur í örlitla bita sem hún stráði saman við stöppu sem hún var að búa til.
Á hverjum degi var einhver prófraun lögð fyrir hugkvæmni hennar: hún
varð að baka kóngulær, steikja körtu og sjóða músfálkabringu. Gamla
Bonaparte át nokkra skammta af þessu öllu. Með eirðarlausan glampa í
augum fylgdist hún með Ottilie, meðan hún gáði að einhverjum merkj-
um þess að töfrarnir væru farnir að virka. Þú lítur ekki vel út, Ottilie,
sagði hún og blandaði dálítilli sætu í súrt edik raddar sinnar. Þú borðar
ekki meira en maur: svona nú, hvers vogna færðu þér ekki disk af þess-
ari góðu súpu hér?
Það er vegna þess, svaraði Ottilie af mestu rósomi, að ég vil ekki hafa
músfálka í súpunni minni, eða kóngulær í brauðinu mínu og snáka í
stöppunni: Ég hef enga lyst á þess háttar.
Gamla Bonaparte skildi; með rauðþrútnar æðar og tungu sem stóð
stjörf út úr henni, reis hún skjálfandi á fætur og slengdist svo fram yfir
borðið. Áður en kvöldaði var hún dauð.
Royal kvaddi til syrgjendur. Þeir komu neðan úr þorpinu og frá hæð-
unum í grenndinni og umkringdu húsið, gólandi eins og hundar mót
fullu tungli. Gamlar konur börðu höfðinu við veggina, andvarpandi karl-
ar fleygðu sér flötum: þetta var leiklist sorgarinnar og þeir hlutu mesta
aðdáun sem tókst að látast vera sorgbitnastir. Að jarðarförinni lokinni fór
hver til síns heima, ánægður að góðu verki loknu.
Nú hafði Ottilie húsið út af fyrir sig. Þegar gamla Bonaparte var hætt
að njósna um hana og hún þurfti ekki að þrífa óhroðann eftir hana hafði
hún meiri tíma fyrir sjálfa sig, en hún vissi ekki hvað hún átti að gera við
hann. Hún lá endilöng í stóra messingrúminu og sat löngum stundum
fyrir framan spegilinn; tilbroytingarleysið niðaði innan í höfðinu á henni
og til að hrekja flugnasuð þess í burt söng hún söngvana sem hún hafði
lært af djúkboxinu í Champs Élysées. Meðan hún beið í rökkrinu eftir
Royal, mundi hún að á jæssum tíma voru vinkonur hennar í Port-au-
Prince að masa úti á veröndinni og bíða eftir að ljós á bifreið sæjust
sveigja fyrir horn; en þegar hún sá Royal rölta upp stíginn með reyrskurð-
arsveðjuna dinglandi við hlið sér eins og hálfmána, gleymdi hún slíkum
hugsunum og hljóp til móts við hann með hjartað fullt af fögnuði.
24
á- .ffiœyáiá- — TÍMARIT ÞÝDENDA NR. 5 / 2000