Jón á Bægisá - 01.12.2005, Blaðsíða 26

Ernst Philipson
í bréfsauka bætir Andersen við:
Þúsundir þúsunda afkveðjum til fóður yðar og hinna kæru brœðra og Louise
greifadóttur, næsta vor flytur fyrsti storkurinn sem kemur kveðju mína úr
'suðrinu.
Þó einkennilegt sé, fékk Matilda Barck ekki þetta bréf fyrren 6.1.1841 - og
gat því ekki skrifað Andersen til Miinchen, einsog svo nákvæmlega hafði
verið fyrir hana lagt. Hún gat ekki heldur fengið jólakort frá Róm. Hið
einmana skáld hljóp allt uppí tuttugu sinnum daglega í pósthúsið til að
vitja um bréf sem aldrei barst.
í apríl 1841 fékk H.C. Andersen Iangt bréf frá Henriette Hanck þarsem
hún segir frá velgengni Kynblendingsins í Stokkhólmi. Hún skrifar:
„Reyndu að geta þér til, hver hafi verið þarna að horfa á leikinn, já, ég
nefni ekkert nafn, en það blikar greifakóróna yfir nafninu hennar.“ Ekki
leikur nokkur vafi á, að hér er átt við Matildu Barck, sem Andersen sá
aldrei framar. Hún dó, tæplega 22ja ára gömul, í Börringklaustri árið 1844.
Gleymda bréfið? Jú, því skaut upp tveimur árum seinna. Árið 1843 blossaði
Andersen upp af ástinni sem hann lagði á sænska næturgalann Jenny Lind,
og hefur stundum verið nefnd ‘fúllorðinsást’ skáldsins. En var þá fallega
sænska greifadóttirin alveg gleymd? í því efni er tvennt til, en kvöld eitt
þegar Andersen var að ganga að heiman, fékk hann heimsókn af ókunnri
konu. Hún var mjög niðurdregin og bað skáldið afsökunar. Þannig lá í
málinu að hún var með bréf sem hún hafði átt að afhenda honum fyrir
þremur árum þegar hún var í ... Róm! En þar hafði hún orðið svo ringluð
af öllu því framandlega sem fyrir augu og eyru bar, að hún steingleymdi
bréfinu - dálaglegur ástarsendill það! Síðar gat hún ekki hert sig uppí að
færa honum það. Ekki fyrren nú. Og hér var þá bréfið! Bréfið sem skáldið
hafði svo lengi beðið efitir með brennandi óþreyju. Nú loksins kom það -
en því miður alltof seint. Ekki einungis vegna þess að Andersen var svo
ástfanginn af Jenny Lind, fegurð hennar og sönglist, heldur og vegna þess
að greifadóttirin hafði í millitíðinni trúlofast belgíska sendiherranum í
Kaupmannahöfn — eftilvill útaf vonbrigðum yfir að hafa ekkert bréf fengið
frá Andersen. Einnig þetta ástarævintýri fór útum þúfur.
Með sanni mátti segja að vegir örlaganna væru órannsakanlegir!
Sigurður A. Magnússon íslenskaði
24
d - Tímarit þýðenda nr. 9 / 2005
1