Jón á Bægisá - 01.12.2005, Blaðsíða 30
Hildur Halldórsdóttir
godt som halv forlovet med en Svale! Hver gang jeg gaaer til Veirs, stikker
den Hovedet ud af Reden og siger: »vil De?« og nu har jeg indvortes sagt
ja, og det er saa godt som en halv Forlovelse! men jeg lover Dem, at jeg
skal aldrig glemme Dem!«
»Ja, det skal stort hjælpe!« sagde Toppen, og saa talte de ikke til
hinanden.
(Eventyr 1997: bls. 37-38)
Leggur og skel
(Æfintíri, nokkurn veginn eptir H.C. Andersen)
Einu sinni voru Ieggur og skel; þau lágu bæði í gullastokki innan um
önnur barnagull, og svo sagði leggurinn við skelina: „Eigum við ekki að
taka saman, fyrst að við á annað borð liggjum hjer í sama stokknum?" En
skelin var úr sjó og þóttist töluvert, rjett eins og ung heimasæta, - en hún
var nú samt ekki heimasæta - og vildi ekki gegna því neinu. Þar var líka
í stokknum gömul gjarðarhringja, slitin og fornfáleg; en hún var samt úr
eir. Hún sagði við skelina: „Ekki vænti jeg þú viljir heyra mjer út í horn?“
og skelin sagði „jú“, og svo fóru þau bæði út í horn. Þá sagði hringjan:
„Ekki vænti jeg þú viljir eiga þjer mann, ríkan og forstöndugan, ekki svo
mikið upp á bókaramennt?“ En skelin var úr sjó og skildi ekki þessa
kurteisi, þóttist líka töluvert, rjett eins og ung heimasæta, og þagði eins
og steinn. Þá sagði hringjan: segðu nú já, hjartans lífið mitt góða!“
En skelin sagði ekki annað enn „nei“, og svo töluðu þau ekki meira
saman.
En nú kom drengurinn, sem átti gullastokkinn, og tók legginn og batt
um hann rauðum þráðarspotta og reið honum um pallinn, og seinast tók
hann látúnsbólu og rak í endann á honum; það var ekki mjög ljótt að sjá
skína á bóluna, þegar leggnum var riðið. „Líttu nú á mig“ sagði hann við
skelina; „hvernig lízt þjer nú á? ættum við nú ekki að taka saman?
hjónasvipur er með okkur; þú ert úr sjó, og jeg úr lambsfæti; jeg sje ekki
betur, enn það geti farið vel á með okkur“. „A! haldið þjer það?“ sagði
skelin; „þjer munið líklega ekki eptir, að jeg er rekin á fjöru, og er orðin
forfrömuð; kaupmaðurinn hefur fundið mig sjálfúr og jetið úr mjer
fiskinn, og jeg hef komið á meir enn einn postulíns-disk“. „Satt er það“
sagði leggurinn; „en jeg er líka úr golmögóttum lambsfæti, og hef verið
súrsaður, blessuð mín! og presturinn hefur borðað af mjer sjálfur, og nú
er búið að setja bólu í endann á mjer, eins og þú getur sjeð“. „Er það nú
víst?“ sagði skelin. „Svei mjer ef — fari jeg þá sem — skammi mig ef jeg
skrökva“ sagði leggurinn. „Þjer getið komið fyrir yður orði“ sagði skelin,
„en jeg má það ekki samt; jeg er hálflofuð, að kalla má; það er fífill í
hlaðbrekkunni, eins og þjer vitið, og þegar drengurinn ber okkur út,
28
fafl d ./jr/ydsá - TIMARIT ÞÝÐENDA NR. 9 / 2005