Jón á Bægisá - 01.12.2005, Blaðsíða 65

Þýðingar skólapilta á nítjándu öld
niður, og ljómaði allt af gulli og silfri. Um hálsinn hjekk band, og á því
stóð skrifað: „Næturgali Japanskeisara er lítilvægur mót næturgala
Kínlandskeisara. “
„Þetta er inndælt,“ sögðu allir, og sá, sem kom með fuglinn, fjekk
tignarnafnið: „yfir-keisaralegur-næturgala-flutningsmaður. “
„Nú er bezt, að láta þá syngja saman; það verður inndæll tvísöngur.“
Svo sungu þeir saman, en það gekk ekki vel, því að næturgalinn söng
eptir sínu höfði, en vjelfuglinn söng eins og smiðurinn hafði búið hann til.
- „Þetta er ekki vjelfuglinum að kenna,“ sagði söngmeistarinn, „honum
skjátlar aldrei í hljóðfallinu; hann syngur alveg eptir mínu höfði.“ Nú var
vjelfuglinn látinn syngja einn. Öllum þótti eins mikið koma til hans og
eiginlega næturgalans, og þar að auki var hann miklu fegurri á að líta, því
að af honum ljómaði eins og armböndum eða brjóstnálinni.
Þrjátygi og þrem sinnum söng hann sama lagið, og þó varð hann aldrei
þreyttur. Nú vildi keisarinn einnig láta eiginlega næturgalann syngja
dálítið; en hvað var orðið af honum? - Enginn hafði tekið epdr því, að
hann hafði flogið út um opna gluggann, og nú var hann kominn út í
græna skóginn sinn.
„Hvernig stendur á þessu?“ sagði keisarinn og allir hirðmennirnir fóru
að atyrða næturgalann og sögðu, að hann væri harla vanþakklátur fugl.
„Betri fuglinn er þá eptir“ sögðu þeir, og nú var vjelfuglinn látinn syngja
aptur, og það var 34 sinni að hann söng sama lagið en hirðmennirnir
kunnu það ekki alfeg ennþá, því það var vandlært. Söngmeistarinn lofaði
mjög vjelfuglinn og sagði að hann væri betri en eiginlegi næturgalinn, ekki
að eins að því leyti, að hann væri fegurri og búinn mörgum demöntum
heldur og að innan.
„Þjer sjáið það á því herrar mínir, —, ég sný einkum máli mínu til
keisarans - að það er ómögulegt að vita hvað muni koma hjá eiginlega
næturgalanum, en hjá þessum næturgala er allt fast ákveðið. Svo er einnig
hægt að gera hjer það allt skiljanlegt, ekki þarf annað, en að taka hann í
sundur, þá sjezt hugvit mannanna, þá má sjá hvernig ásarnir liggja og
hvernig öllu þessu er farið."
„Þetta er að öllu leyti mín skoðun,“ sögðu allir, og söngmeistaranum var
leyft að sýna borglýðnum fuglinn næsta rúman dag; keisarinn vildi að
einnig lýðurinn fengi að heyra hann syngja og svo var hann látinn syngja;
allir urðu glaðir og ánægðir, rjett eins og þeir hefðu drukkið sig góðglaða í
tevatni upp á hákínversku. „Ó“ sögðu þeir allir og rjettu upp vísifmgurinn;
en fátæku fiskimennirnir, sem höfðu heyrt eiginlega næturgalann syngja,
sögðu: „Þetta er vel sungið og söngurinn er líkur söng eiginlega
næturgalans, en eitthvað vantar; jeg veit ekki hvað það er.“
á .— Til þess þarf skrokk!
63