Jón á Bægisá - 01.12.2005, Blaðsíða 72

H. C. Andersen
Smalastúlkan og sótarinn
Hefurðu nokkurntíma séð verulega gamlan tréskáp, sótsvartan af elli með
útskornum krúsidúllum og laufskrúði? Einn slíkur stóð einmitt í dagstofu
nokkurri; hann var fenginn að erfðum eftir langömmu og skreyttur
útskornum rósum og túlípönum hátt og lágt; þar voru undarlegustu
krúsidúllur og milli þeirra stungu litlir hirtir fram hausum með mörgum
hornum; en á miðjum skápnum var útskorinn heill karlmaður; hann var
að sönnu skoplegur á að líta, og sjálfur glotti hann, en ekki var hægt að
kalla það hlátur; hann var með geithafurslappir, lítil horn á enninu og sítt
skegg. Börnin í stofunni kölluðu hann ævinlega kiðfætta yfirogundir-
herráðsliðþjálfann, því það var nafn sem erfitt var að bera fram, og það eru
ekki margir sem fá þessháttar titil; og að láta skera hann út var ekki heldur
neitt smáræði. En þarna var hann nú einusinni kominn! Ævinlega horfði
hann yfirtil borðsins undir speglinum, því þar stóð indæl lítil smalastúlka
úr postulíni; skórnir voru gylhir, kjóllinn var laglega festur með rauðri rós,
og svo var hún með gullhettu og smalastaf; hún var yndisleg! Fast uppvið
hana stóð lítill sótari, biksvartur, en líka úr postulíni; hann var ekki síður
hreinn og snotur en hver annar; að hann var sótari var bara eitthvað sem
menn ímynduðu sér; postulínssmiðurinn hefði allteins getað gert úr
honum prins, því það kom útá eitt.
Þarna stóð hann svo snoturlega með tröppuna sína og andlit sem var
hvftt og rjótt einsog á ungmey, og eiginlega voru það mistök, því hann
hefði gjarna mátt vera svolítið svartur. Hann stóð mjög nálægt
smalastúlkunni; þeim hafði báðum verið stillt upp þarsem þau stóðu, og
úrþví þeim hafði verið stillt saman voru þau búin að trúlofa sig; þau
hentuðu jú hvort öðru, þau voru ung að árum, þau voru af samskonar
postulíni og bæði jafnveikburða.
Rétt hjá þeim stóð líka brúða sem var þrefalt stærri; það var gamall
Kínverji sem gat kinkað kolli; hann var líka úr postulíni og sagðist vera afi
litlu smalastúlkunnar, en á það gat hann víst ekki fært sönnur; hann
fullyrti að hann hefði vald yfir henni og þessvegna hefði hann kinkað kolli
70
á JföœgtÁlá' — Tímarit þýðenda nr. 9 / 2005