Alþýðublaðið - 07.11.1924, Blaðsíða 3

alþyðublaðið
13303

W.D&H.O.Wills.
Bristol & London.
Bejkið
,Capstan‘
vindlinga!
SmásöIuverS 95 aurav.
Fást alls staðar.
Frá Alþýðubrauðgerdlniil.
Grahamibrauð
fáflt í Alþýðubrauögeröinni á Laugavegi 61 og í búðinni á Baldursgötu 14.
dýranaa, eins ráðast þessar lægstu
manaverur á dauða iíkama mót-
stöðumannanna, þvi að þi er
hættan engin. En svo er líka
önnur orsök til þess, að dauðum
mönnum er misþyrmt, en það er
hræðslan við, að þeir gangi aftur,
og ef til vill bsr að Ifta á greln
Kristjáns eins og naglana, sem
reknir voru i iljar fátækliogsins,
sem Einar Kvaran skrifaði um,
um aldamótin. Kristján er kann
ske hræddur um, að ég g&ngl
aftnr.
Hvað Krlstjáni sjáifum vlðvik-
ur, þá er víst, að pólltiskt and-
lát hans mun sldrei spyrjast. Þvf
það geta ekki látlst aðrir en
þeir, sem lifandi eru, og Kdstján
verður aldrei lifandi í islenzkrl
pólitík. Þvi áðUr en hann kemst
það langt, verður hann orðinn
lelður á blaðamenskunni. leiður
á þvi að sjá þann mikla mun,
sem er á áliti þvi, er hann hefir
sjátiur á sér, og þv', er aðrir
hafa á honum. En sjái hann
þetta ekki sjáliur i tima, þá er
víst, að flokksmenn hans gera
það og láta h&nn hverfa at
sjónarsviðinu, þvi að reynsla er
fengin fyrir þvi, að auðvaldið
hefir enga trú á dugnaði hús-
karla sinna f blaðritarastétt, þeg-
ar almenningur hefir hana ekki
heldur. AUir fcannast við stjörnu-
hröpln, ssm sjást sem snöggv-
ast og eru eins og lýsandl rák
á himninum og hverfa svo að
eilffu. En oft er orsök þess, er
við sjáum, ekki annað en lítiil
l og hoióttur steinn, sem kemur
inn i gufuhvoifið. Ég vil þó ekki
likja Kristjáni vlð stjörnuhrap,
miklu frekar, að hann verðl í
pólitikinni eins og fiugeldur, sem
skotið er i björtu mllli kúsa:
Þelr, sem skjóta fiugeldlnum o?
því veita honum mesta eítirtekt,
at þvi að þeir hafa borgað fyrir
hann, sjá einhverjar smáglæring-
ar og kalla það ljós. En veg-
farendur þeir, sem næstir eru,
heyra einhvern smáhvin og finna
púðuróþef sem suöggvast, én
stóri fjöldinn af fólkinu verður
einskis var. (Frh.)
Ólafur Friðriksson.
Dan Griffitha: Höfuðóvinurinn.
IV. KAFLI
AÐ BERJA í BRESTINA
Ég er fyrir löngu orðinn þreyttur og
þrautleiBur á þvi að hey. a verkamenn
skella ábyrgðinni á lifgkjörum Binum á
alla aðra en sjálfa sig. Þeir bera ábyrgð
ina, og þeirra er valdið, og 1 stað þess
að svlvirða auðmennina og kvarta und-
an kúgurum sinum ættu þeir að risa til
valds og virðingar þess máttar, sem er
þeirra. Phili'p Snowden.
Ef ég ætti að gera einhverja sérstaka
stétt mannfélagsins ábyrga fyrir áfram-
haldi þjóðfélagiranglætisins, myndi ég
áfellast verkamennina, því að þeir hafa
vald til að breyta þjóðfólagsranglsetinu,
hvernig sem þeir vilja, ef þeir fást til
aö beita þvi. Fred Bram|ley.
Framfarir i þjóðfólags- og atvinnu-mál-
um geta komist i kring með þvi, að
kjósendur fari skynsamlega að ráði ainu
i kjörklefanum. í landi eins og voiu getur
ekkert annaö trygt varanli gar framfarir
verkamanna. Róttindunum rerður haldið
fyrir þeim, uuz þeir skilja þau og fylgja
þeim fram. Þegar verkamennirnir eru
tilbúnir, getur enginn lengur aftrað þvl,
sem á að verða,
J. R. Clynes.
Til er pólitisk sýki, sem vinnur verkamanna- og
jafuaðar-hreyíingunni geysitjón. Ég á við þannlang-
vinna sjúkdóm að áfellast völina i staðinn fyrir sálina,
stofnanirnar i stað skynseminnar, anökýfingana i
stað verkalýðsins. Þessi sjúkdómur er svo næmur og
smitandi, að hvar sem tveir eða þrir eru saman
komnir i nafni jafnaðarstefnunnar, er slikur sjúkling-
ur meðal þeirra. Og vegna þesB, að sjúkdómurinn
ræðst þar á garðinn, sem hann er lægstur, og vegna
þess, að hann er þægilegur, vinsæll og ánægjulegur,
er hann mjög algengur.
Þegar hann brýzt út i ræðuformi, lýsir hann sér
á þessa leið: „Veslings verkamaðurinn hefir aldrei
fengið tækifæri til að þroska sjálfan sig. Veslings
verkamaðurina er fórnárdýr auðvaldsins. Veslings
verkamaðurina hefir engan tíma til að leggja stund
á hagfræði og stjórnfræði. Veslings verkamaðurinn
hefir engan eyri aflögum til þess að kaupa fyrir
blöð og bæklinga jafnaðarmanna. Höfuðóvinirnir eru
auðmennirnir, rikið og þingið. Verkamennirnir sjálfir
eru allir búnir til byltingar. Verkamennirnir skilja það
allir, að þeir eru þrælkaðir. Verkamennirnir hafa
allir stéttarvitund. Verkamennirnir þrá allir jafnað-
arrikið. En rikið, sem hefir valdið, og þingið, sem er
koiiö eftir kjördæmum, eru þröskuldur á vegi.4