Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.08.2015, Blaðsíða 13

9.8. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
meistara var enginn hér heima svo
ég leitaði aftur út. Ég fann fyrir-
tæki sem heitir Dlouhy, sem fram-
leiðir sjúkrabíla, sjónvarpsbíla og
lögreglubíla. Þeir sjá um alla vega
sérsmíði. Ég passaði vel inn þarna,
því ég hafði vinnureynsluna, kunni
á allar suðugræjur, plötusmíði og
annað.
Starfið var mjög krefjandi en
lærdómsríkt. Ég held þar fyrir ut-
an að kústurinn hefði verið mitt
aðalverkfæri ef ég hefði tekið
samninginn heima, miðað við mörg
verkstæði. Það er þarna sem fer að
kvikna á þeirri hugmynd að heim-
urinn sé stór og mögulega hægt að
finna sér eitthvað að gera.“
Hvað tekur við eftir nær-
fataframleiðandann?
„Ég fæ sveinsprófið árið 2006 og
kemst að því að Helgi Harðarson,
sem ég hafði heyrt gott af, var
fluttur í bæinn frá Hvolsvelli.
Hann smíðaði mikið af sérútbúnum
bílum og mig langaði að vinna fyrir
hann. Ég sló á þráðinn til hans og
kynnti mig.
Helgi setti mig strax í prufu og
það endaði þannig að ég vann hjá
honum í tvö ár. Okkur Helga er
vel til vina. Þar lærði ég heilmargt
og líkaði vel. Helgi er í raun læri-
faðir minn og án efa einn besti
verklagsmaður sem ég hef kynnst.
Hann studdi líka við bakið á mér
þegar ég vildi fara ti Englands.“
Varstu búinn að ákveða hvað þú
vildir læra þegar þú leist til Eng-
lands?
„Ég ætlaði mér alltaf að læra
eitthvað sem tengdist bílum. Hvort
sem það var mótorsportið eða ann-
að. Kappakstursbílarnir eru alltaf
heillandi en bílar yfirhöfuð, sem
farartæki, voru alltaf grunnurinn í
ástríðu minni, enda fór ég meira út
í þá sálma í meistaranáminu. Það
munaði svo um það að taka svona
sérhæft nám, sem er ekki í boði
heima á Íslandi, til þess að reka
mann áfram þegar lesblindan var
til trafala. Þá var bílatengingin í
náminu svo mikil gulrót að maður
var reiðubúinn að leggja ýmislegt á
sig sem maður hefði kannski ekki
annars gert.“
Fyrsta stopp Oxford, svo
Aston Martin
Hver var reynsla þín af náminu í
Oxford Brookes háskóla?
„Maður fékk að taka á hlutunum
í skólanum. Ég var til dæmis ráð-
inn af honum til þess að smíða
frumgerð að fjallahjóli úr bambus
sem stóðst allar öryggiskröfur
hjóla, en í heildina var mest spenn-
andi að komast í allar þessar vélar,
tæki og tól, sumt sem maður hafði
jafnvel aldrei séð áður. Það voru
t.d. fjórir kappakstursbílar í skól-
anum sem við rifum sundur og
pældum í. Einn þeirra var Honda
F1-bíll sem Jenson Button hafði
ekið. Skólinn er mjög virtur innan
akstursíþróttageirans og með góð
sambönd við lið eins og Lotus,
Williams og McLaren. Það er mikil
áhersla á kappakstursverkfræðina
og það eru margar gamlar kempur
úr akstursíþróttunum að kenna við
skólann. Það er gaman að þegar
maður horfir á formúluna í dag
skiptir engu hver vinnur því það er
a.m.k. einn gamall skólafélagi minn
í hverju liði.“
Vildir þú ekki enda í pyttinum á
formúlu 1 eins og félagar þínir?
„Formúlan missti svolítið ljóm-
ann þegar ég kynntist henni betur.
Maður var ekki í nógu mikilli ná-
lægð við það sem maður var að
vinna í. Í dag keyri ég t.d. bílana
sem ég tek þátt í að hanna og
smíða. Ég þurfti að vísu að taka
sérstakt bílpróf til að keyra þá en í
formúlunni hefði ég bara fengið að
fylgjast með í sjónvarpinu. Það er
miklu skemmtilegra að geta tekið
sjálfur á hlutunum, ég er bara svo-
leiðis. Það var hugsanlega það sem
kom mér inn hjá Aston Martin,
eins og með skólann.“
Hvernig vildi til að þú fórst að
vinna hjá Aston Martin?
„Ég ætlaði að sækja um í út-
skriftarprógramm hjá þeim, sem er
svona tveggja ára starfsþjálfun
innan fyrirtækisins, þegar ég var
búinn með meistaranámið. Ég fékk
hins vegar ekki inni því ég var of
seinn að sækja um, var of upptek-
inn við að smíða formúlu-stúdent
bílinn fyrir árið 2013.
Ég lét hins vegar ekki segjast
og sótti um sumarstarf í staðinn.
Þeir settu mig í verkefni sem sner-
ist um að hraða þurrktíma á lími
og minnka þannig framleiðslu-
kostnað hjá þeim. Eftir sumarið
skilaði ég af mér nokkuð grein-
argóðri skýrslu og það má segja að
það hafi komið mér inn hjá þeim.
Þeir eru þegar farnir að vinna eftir
tillögunum sem ég setti fram.
Í kjölfarið af þessu verkefni fékk
ég þá stöðu sem ég sinni innan
fyrirtækisins í dag. Það var sem
sagt lán í óláni að ég missti af um-
sóknarfrestinum. Í stað þess að
vera að klára starfsnám núna í
september, eins og ég hefði verið
að gera, er ég verkfræðingur með
tveggja ára reynslu.“
Hvernig var breytingin frá því
að vera nemi í að vera starfsmaður
hjá einhverjum fremsta bílafram-
leiðanda heims?
„Það var skrítin tilfinning að
vera skyndilega kominn á bás, með
eigin tölvu, skrifborð og skúffur.
Þetta var svolítið súrrealísk en þó
góð tilfinning. Mér fannst ég hafa
náð markinu.
Það var ekki síður undarlegt að
vera farinn úr olíugallanum og
þurfa að vera snyrtilega klæddur
allt í einu. Ég verð þó að viður-
kenna að ég sakna stundum smur-
gallans. Ég segi til dæmis aldrei
nei þegar maður er beðinn um að
koma niður á gólf og taka á hlut-
unum.“
Í hverju felst starf þitt hjá
Aston Martin?
„Starfið felur í sér alla vega þró-
unarstarfsemi og prufanir á álags-
og slitþoli. Það er mikið gert úr því
hvers lags upplifun það er að aka
Aston Martin. Hvaða tilfinningu
maður fær af bílnum. Þetta kallast
hulin gæði og þau hafa gríðarlega
mikið að segja við hönnun bílanna.
Maður finnur það t.d. þegar sest er
inn í bíl og dyrunum lokað hvort
bíllinn er tveggja eða tuttugu millj-
óna virði. Allt þetta snertir þróun-
arstarfið sem ég vinn.
Ég vinn í grunninn í átta manna
hóp sem sér um alla þætti bíla
Aston Martin nema rafmagn, vél-
ina og dekkin en get verið að vinna
með allt að sjö mismunandi fjög-
urra manna hópum innan fyrir-
tækisins í einu.
Mitt starf felst í vinnu við grind-
ina, afturendann og svo sé ég um
alla trefjahluti bílsins. Ég hef mik-
ið unnið við grindina síðan ég byrj-
aði og hef tekið þátt í öllu sem
kemur nálægt henni, smíði, sam-
setningu, límingum og smíði á
frumgerðum.
Í upphafi var ég skipaður ráð-
gjafi á frumgerðum og var að
hlaupa á milli deilda fyrstu fjórar
vikurnar. Það hefur svo undið upp
á sig. Þetta eru hvort tveggja
hönnun og útreikningar. Ég vann
til dæmis að endurbótum á grind-
unum á Vantage- og Vanquish-
týpunum okkar og þeir eru búnir
að vera á götunni í nokkurn tíma.
Sá fyrri fer á 20 milljónir, hinn á
eitthvað um 50 milljónir.“
Geturðu sagt okkur frá því sem
þú ert að vinna í núna?
„Ég má ekkert tala um það sem
við erum að vinna í. En það eru
þegar frumgerðir á götunni og það
eru einhverjar njósnamyndir í um-
ferð. Einhver ljósmyndari með
langdræga linsu hefur verið að
mynda einhverja tilraunabrautina
okkar í heiminum. En þetta er allt
hernaðarleyndarmál. Það eru
strangar reglur í kringum allt
þetta.“
Hvernig er að vinna í þessu um-
hverfi, verandi lesblindur?
„Þetta er ekkert mál af því að
þetta fer allt í gegnum tölvur. Það
koma innsláttarvillur fyrir hjá mér
þegar ég skrifa en það held ég að
geti gerst hjá öllum. Það hentar
mér hins vegar vel að vera í svona
þróunarvinnu, því ég er handlag-
inn, auk þess er ég sterkur í þrí-
víddarsjón og -hugsun, sem fylgir
oft fólki með lesblindu.
Maður sér því oft lausn á hlutum
sem krefjast dýptarhugsunar á
augabragði. Mekaník og þvílíkt
bara virkar, „meikar sens“ fyrir
mig eins og maður segir á vondri
íslensku.“
Nú ertu kominn þangað sem þú
ætlaðir þér, en ert ennþá ungur
maður. Hvað tekur við hjá þér?
„Ég hef lært það að plön geta
staðist ef maður bara vinnur í
þeim. En á móti fjölgar mark-
miðum. Um leið og maður nær ein-
um áfanga bætist næsti við. Ég er
hvergi nærri hættur. Ég er með
persónulegt fimm ára plan. Í lok
þess vil ég vera kominn á þann
stað að ég hafi meiri áhrif í hönn-
um bílanna hér hjá Aston Martin.
Ég er í raun að lifa drauminn. Ég
segði hins vegar ekki nei við sól-
ríkara veðri. Svo veit maður ekki
nema föðutúnin kalli í framtíðinni.
Meðal þeirra verkefna sem
Gunnar hefur leyst af hendi
fyrir Aston Martin eru breyt-
ingar á Vantage-týpunni.
Ljósmynd/David Hammerton
* Ég hef lærtþað að plöngeta staðist ef
maður bara vinn-
ur í þeim. En á
móti fjölgar mark-
miðum. Um leið
og maður nær
einum áfanga
bætist næsti við.
Ég er hvergi nærri
hættur.
Gunnar gerir sér far um að heimsækja Ísland þegar hann getur. Hann kann vel við miðnætursólina við Þingvallavatn.
Ljósmynd/Þorgrímur Andri Einarsson