Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.08.2015, Blaðsíða 47

og við sjáum hvernig fer. Kannski tekst mér
að vera ópólitískur og afstöðulaus einhvern
tíman.“
Átti alltaf erindi í leikhúsið
Spurður af hverju hann hafi valið leikhúsið
sem miðil, hvers vegna hann sé ekki að
mála myndir eða spila á gítar, tínir Guð-
mundur nokkur atriði til. Óneitanlega grun-
ar mann að fótspor föðurins, Felix Bergs-
sonar leikara, hafi þar haft einhver áhrif,
sem Guðmundur staðfestir án semings.
„Ég hef alltaf tengt við leikhúsið af því að
pabbi minn er leikari. Ég man eftir því að
horfa á hann sem barn og verða alveg heill-
aður. Ég held líka að mörgum börnum detti
einhvern tímann í hug að þau ætli að verða
leikarar eða vinna með leikhús og ég fann
að sú hugmynd fór bara aldrei frá mér. Ég
fann að ég átti erindi þangað.
Leikhúsmiðillinn er líka frábær því að
hann er svo lifandi. Ég held að ekkert ann-
að listform hafi nákvæmlega það sem leik-
húsið hefur. Þetta samband áhorfandans og
leikarans er svo einstakt, þar sem ef vel
tekst til gengur áhorfandinn undir samning
við leikarann um að hann ætli að trúa hon-
um og treysta öllu sem hann segir. Samt
vita allir að hann er að leika en taka saman
þátt í blekkingunni, og það er einhver gald-
ur fólginn í því. Ég fer í hláturskast eða tek
andköf í leikhúsi vitandi að það eru allir að
þykjast. Þess vegna vil ég vinna í þessu
formi og reyna á þolmörk þess. Það brennur
alltaf á manni að reyna eitthvað nýtt og
snerta við áhorfendum með nýjum hætti.“
Annað Tjarnarbíó vantar
Spurður frekar út í senuna á Íslandi í dag,
gróskuna, grasrótina og nýjungar í leikhúsi,
segir Guðmundur að meira gæti gerst en
raun ber vitni, þótt viljinn sé vissulega fyrir
hendi.
„Mig langar að segja að það sé alltaf
rosalega mikið að gerast en að einhverju
leyti væri það ekki alveg satt. Ég held að
það sé mikill vilji til að gera alltaf eitthvað
nýtt, sprengja skalann og gera Reykjavík að
leikhúshöfuðborg heimsins en það skortir
alltaf aðstöðu og fjármagn.
Ég upplifi það núna sem nýútskrifaður
listamaður að skilaboðin til mín séu þau að
ég þurfi að vinna launalaust í nokkur ár til
að vinna mér inn orðspor, svo ég geti farið
að fá styrki. Samt eru atvinnulistamenn í
sjálfstæða geiranum þarna úti sem hafa
aldrei fengið styrki. Þetta er erfiður bransi,
því að hann byggist bara á styrkjum og ef
maður fær ekki styrki getur maður ekki
gert neitt, en til að fá styrki þarf maður að
hafa gert eitthvað áður. Þetta er ákveðin
þversögn. Þeir sem byrja frá núlli eiga aldr-
ei séns. Það er svo mikil lokun á einhverja
möguleika fyrir grasrót að verða til því að
það eru ekki peningar í því,“ segir Guð-
mundur en er ekki lengi að bæta því við að
vissulega séu margir listamenn að gera góða
hluti þrátt fyrir allt. „Að því sögðu er fullt
að gerast. Það er fullt af listamönnum að
eyða peningum sínum og frítíma í að reyna
að búa eitthvað til. Tjarnarbíó er til dæmis
nýlega búið að taka upp þá stefnu að vera
einhvers konar alhliða listahús þar sem öll-
um er velkomið að vera.
Það sýnir sig hvað það er mikil gróska í
sjálfstæðu leikhúsi á Íslandi að Tjarnarbíó,
sem er stærsta leikhúsið sem er sérstaklega
fyrir sjálfstæðu leikhópana, er gjörsamlega
pakkað næsta haust,“ segir Guðmundur, sem
er hann sjálfur meðal þeirra sem eiga í hlut.
„Ég til dæmis að taka þátt í verkefni sem
verður sett upp í Tjarnarbíói í haust, sem
heitir Sími látins manns. Ég verð aðstoðar-
leikstjóri en Brynhildur Guðjónsdóttir leik-
stýrir. Það fjallar um konu sem finnur síma
látins manns og flækist inn í mikinn og flók-
inn vef lyga um líf hans.“
Guðmundur telur stofnun eins og Tjarnar-
bíó mikið þarfaþing. „Það eru svo margir
sem vilja gera eitthvað að það komast ekki
allir að. Þannig að mér fyndist jafnvel vanta
annað Tjarnarbíó þar sem væri enn meiri
grasrót, sem væri fyrir yngri listamenn og
enn tilraunakenndara.“
Harkið, óvissan og ástríðan
„Ég held að það sé alltaf erfitt að útskrifast
úr háskóla, en að útskrifast úr listaháskóla
held ég að sé sérstaklega erfitt. Það sem
bíður manns sem nýútskrifaður listamaður
er eitt stórt spurningarmerki, algjör óvissa,“
segir Guðmundur og prísar sig sælan að
þegar bíði hans nóg af verkefnum í haust.
„Ég er gríðarlega spenntur fyrir því að vera
orðinn alvöru listamanneskja. Fyrir mitt
leyti er ég ekki svartsýnn. Þetta er ástríða
þrátt fyrir harkið og ef maður fær ekki
styrk gerir maður bara leikrit um hvað
maður er brjálaður út í styrkjakerfið á Ís-
landi. Maður gerir sér brauð úr því sem
gefst. Fáir sem útskrifast úr listnámi ná að
vinna sem listamenn eftir það en ég held að
það sé draumur allra. Þetta er ástríða,
áhugamál og lífsstíll. Ef maður nær að láta
enda ná saman er það hið fullkomna líf.
Haustið lítur vel út og framhaldið er óskrif-
að blað.“
Morgunblaðið/Eggert
* Fyrir mitt leyti er égekki svartsýnn. Þettaer ástríða þrátt fyrir
harkið og ef maður fær
ekki styrk gerir maður
bara leikrit um hvað
maður er brjálaður út í
styrkjakerfið á Íslandi.
Guðmundur kveðst lengi hafa
átt erindi í leikhúsið. Mörgum
börnum detti í hug að vinna í
leikhúsi en sú hugmynd hafi
aldrei yfirgefið hann.
9.8. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 47