Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.02.2014, Blaðsíða 18

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 1. tbl. 90. árg. 201414
Harpa Þöll Gísladóttir, harpatholl@gmail.com
Hér blöstu við mér nýjar vinnuaðstæður,
flókinn tækjabúnaður og sjúklingahópur
með fjölþætt og lífshættuleg vandamál
og þetta krefst meðal annars víðtækrar
þekkingar og gagnrýnnar hugsunar.
Þetta hefur gefið mér nokkur aukaslög
og má segja að ég hafi þróað með mér
krónískan lófasvita. Þrátt fyrir það er
þetta staður sem ég vil starfa á. Þekking,
ábyrgð og fagmennska starfsfólks er mikil
og hér er auðvelt að smitast af metnaði.
Það er ekkert svigrúm fyrir mistök og
því skiptir sköpum að vinnuaðstæður
og tækjabúnaður séu í lagi. Starfsfólk
þarf að búa yfir viðeigandi reynslu og
þekkingu ásamt því að verkferlar þurfa
að vera gagnsæir og skilvirkir. Ekki má
gleyma að samvinna og góð samskipti
á milli deilda skipta einnig miklu máli í
þessu samhengi.
Lovísa Baldursdóttir skrifaði grein í Tímarit
hjúkrunarfræðinga fyrir 11 árum, eða árið
2003, þar sem hún benti á ýmislegt
er varðar mistök í heilbrigðisþjónustu.
Meðal annars talaði hún um hvernig taka
skyldi á mistökum og óvæntum atvikum
við meðferð sjúklinga. Ábyrgðarskylda
meðal lækna og hjúkrunarfræðinga er
mikil og því hefur leitin að blóraböggli
hugsanlega lítið verið gagnrýnd fram
að þessum tíma. Hún benti á að sú
aðferð og áhersla sé ekki vænleg til að
Harpa Þöll Gísladóttir er hjúkrunarfræðingur
á gjörgæsludeild.
fyrirbyggja mistök eða bæta skráningu
mistaka innan heilbrigðiskerfisins. Hefur
ekki meira vatn runnið til sjávar síðustu
11 árin? Ef starfsmaður á von á að
verða sóttur til saka fyrir röð mistaka eru
minni líkur á því að hann stígi fram og
viðurkenni mistök sín. Landspítalinn hefur
undanfarin tvö ár lagt aukna áherslu á
gæði og öryggi og verið er að innleiða
öryggismenningu sem byggist á trausti
og hvetur fólk til að segja frá mistökum í
þeim tilgangi að læra af þeim. Það að röð
mistaka innan spítalans leiði sjúkling til
dauða er ekki á ábyrgð einnar manneskju
heldur okkar allra.
Að tilheyra stórum starfshópi sem
vinnur náið saman, samhliða öðrum
fagaðilum, reynir verulega á mannlega
þátt okkar allra. Það er erfitt verkefni
að ætla sér að viðhalda starfsánægju
og góðum starfsanda, á sama tíma og
standa þarf vörð um öryggi sjúklinga
þegar vinnuaðstæður eru erfiðar og
hjúkrunarfræðingar standa vaktina
innan um biluð tæki, yfirfullar deildir og
manneklu. Hættan er sú að starfsmenn
leggist ofan í skotgrafir sínar og byrji
að benda hver á annan og þá getur
rígur skapast á milli deilda. Álagið, sem
á sér stað innan veggja Landspítalans,
er sumstaðar komið yfir öryggismörk.
Til að mynda voru einungis tveir
hjúkrunarfræðingar á morgunvakt um
daginn á legudeild þar sem 20 sjúklingar
lágu inni. Þetta getur varla talist eðlilegt
ástand og er algjörlega óviðunandi
bæði fyrir starfsmenn og sjúklinga. Það
er áhyggjuefni okkar allra að veikindi
starfsmanna, álag og þreyta geri það
að verkum að lágmarksmönnun næst
ekki. Öryggiskúturinn, sem haldið hefur
spítalanum á floti, er sprunginn að mínu
mati og allt loft er að leka úr honum. Ég
tel það vera á okkar ábyrgð að vekja
athygli á aðstæðum. Með því sýnum
við að við berum velferð skjólstæðinga
fyrir brjósti og svo er það á ábyrgð
stjórnenda að setja í gang öflugt ferli
ÞANKASTRIK
BER ER HVER AÐ BAKI NEMA SÉR GÓÐAN
SAMSTARFSMANN EIGI
Mistök í heilbrigðisþjónustu og öryggi sjúklinga hefur vakið mikla athygli í
fjölmiðlum upp á síðkastið. Hugsanlega greip þetta sérstaka athygli mína þar
sem ég hóf störf á gjörgæsludeild síðastliðið haust og leið mér pínulítið eins
og hauslausri hænu.
Þankastrik er fastur dálkur í blaðinu og höfundur hvers pistils stingur upp á þeim næsta. Í þankastriki gefst
hjúkrunarfræðingum færi á að tjá sig um ýmislegt sem varðar hjúkrun og er þeim hjartfólgið. Pistlarnir geta
fjallað um ákveðin málefni, sögur af kynnum við sjúklinga eða starfsfólk, eitthvað sem hefur orðið höfundum
til hugljómunar eða hvaðeina annað sem tengist starfinu og hugmyndafræði þess.