Morgunblaðið - Sunnudagur - 13.09.2015, Blaðsíða 13

Í
slenska þjóðin svífur létt í lund um
stræti og torg eftir að hafa fylgst með
landsliðinu í knattspyrnu ná besta ár-
angri í sögu íslenskrar karlaknatt-
spyrnu.
Þrátt fyrir að sviðsljósið hafi kannski eink-
um beinst að Svíanum Lars Lagerbäck má
ekki gleyma því að það er annar sem stendur
honum algjörlega jafnfætis í þjálfuninni og
mun taka alfarið við liðinu eftir að EM lýkur
á næsta ári.
Heimir Hallgrímsson, hinn glaðlegi og
metnaðarfulli Eyjamaður, er sagður hvers
manns hugljúfi af öllum sem hann þekkja en
einnig afar einbeittur og agaður. Blaðamaður
byrjar á því að hringja í Lars Lagerbäck til
að fá smá innlegg hjá honum um sína upplifun
af Heimi. Það fyrst sem hann segir: „Heimir
er afar gáfaður. Þess vegna er hann þarna
sem hann er.“
Það er komið að því að segja: Takk, Heim-
ir!
Heimir segist ekki hafa neinar áhyggjur af
því að vera ekki þakkað nógsamlega, honum
sé vissulega þakkað þótt það rati kannski ekki
í 18 punkta letri á forsíður blaða. Það er eng-
um blöðum um það að fletta að hann er afar
hógvær þrátt fyrir að hafa efni á öðru.
En allt í lagi, það má samt spyrja Heimi
strax hvort hann sé ekkert fúll yfir því að
Lagerbäck sé svona fyrirferðarmikill í sviðs-
ljósinu. Sér í lagi þar sem það er ljóst að þeir
hafa staðið algerlega jafnfætis í þjálfuninni.
Látum við svona af því að Lars Lagerbäck er
útlenskur (við elskum auðvitað útlenskt) eða
hvað? Spyr blaðamaður Heimi þar sem hann
situr þreyttur og sáttur eftir viðburðaríka
helgi.
Þarftu ekki að fara að slá þig meira til ridd-
ara?
„Fyrir mér er þetta ekki spurning um at-
hygli. Lars á auðvitað svo ótrúlegan feril að
baki og kemur hingað til lands sem stjarna
sem allir þekkja. Það er eðlilegt að hann fái
mikla athygli og ég er ósköp rólegur yfir því.
Við stöndum jafnhliða í þessari þjálfun, erum
báðir aðalþjálfarar, og ég hef næga trú á
sjálfum mér til að láta þetta ekki fara fyrir
brjóstið á mér. Það má segja að við séum svo-
lítið eins og Halli og Laddi – og ég er þá Halli
– skilurðu?
Það er kannski frekar að fjölskyldunni hafi
sárnað stundum þegar það er einblínt á að
Lars sé þjálfarinn og þeim finnst ég gleymast.
En maður verður bara að skilja það að hann
er karakter sem á mikla sögu að baki. Og að
sjálfsögðu er hann sá sem breytti allri um-
gjörðinni hjá landsliðinu. Þessari rútínu sem
við höfum unnið eftir og erum alltaf að bæta.
Í gamla daga þegar við byggðum kofa eða
söfnuðum í brennu átti alltaf einhver mest í
kofanum.“
Að því sögðu tekur Heimir það fram að
Lagerbäck sjálfur hafi alltaf látið honum líða
eins og þeir væru alveg jafnráðandi. „Líka
þegar ég var fyrstu tvö árin aðstoðarþjálf-
arinn hans. Hann hefur alltaf gefið mér mitt
frelsi og ég fann í raun lítinn mun á því þegar
ég var aðstoðarþjálfari og nú. Okkar samstarf
hefur alltaf verið þannig.
Við erum ólíkir, ég er sterkari á sumum
sviðum og hann á öðrum en við leyfum hvor
öðrum að njóta sín og erum aldrei að reyna
að skyggja á hvor annan. Það er líka mjög
mikilvægt að þegar tveir þjálfarar stjórna að
báðir séu ekki að tala í einu. Ég hef lært
mjög mikið af Lars því reynsla hans er þann-
ig að það kemur ekki upp sú staða, bæði í
leikjum og æfingum, að hann hafi ekki lent í
því áður. Hann hefur því alltaf hugmyndir að
lausnum. Við þekkjumst auðvitað orðið út og
inn. Ef þú myndir vilja spyrja hann að ein-
hverju held ég að ég gæti svarað orðrétt fyrir
hann án þess að ráðfæra mig við hann; ég veit
nokkurn veginn hvernig hann myndi svara
þeirri spurningu,“ segir Heimir og hlær.
Þetta hljómar allt eins og þið yrðuð ágætis
rannsóknarlögregluteymi.
„Já, ég hugsa það – svona „good cop, bad
cop“. Nei, reyndar finnst mér Halli og Laddi
eiginlega lýsa okkur betur.“
Ekki talað við eiginkonuna
Heimir er borinn og barnfæddur Eyjamaður
og er afar heimakær sem slíkur. Hann kann
best við sig í faðmi fjölskyldunnar og eftir
leiki veit hann ekkert betra en draga sig í hlé,
sitja og fagna sigri með eiginkonu sinni í ró-
legheitum og kannski besta vini. Um síðast-
liðna helgi eftir að ljóst varð að landsliðið
hafði tryggt sér sæti á EM í fótbolta fór hann
beint upp á hótel og tók svo fyrstu ferð til
Eyja daginn eftir.
„Mér finnst svolítið óþægilegt þegar Pétur
og Páll koma upp að mér og þakka mér fyrir,
ég er lítið fyrir að láta klappa mér. Ég vildi
bara komast heim í rútínuna mína þar sem ég
er með fólkinu sem ég þekki. Að vísu er þetta
stórfurðulegt núna, ég hef ekki enn talað við
eiginkonu mína eftir sigurinn. Eiginkona mín,
Íris Sæmundsdóttir, er sú sem ég deili öllu
með og ekki síst í fótboltanum þar sem hún
er fyrrverandi landsliðakona í knattspyrnu.
En nú, eftir einu stærstu stundina í lífi mínu,
hef ég ekkert heyrt í henni.“
Þetta á sér þá skýringu að Íris er uppi á
hálendi í engu símasambandi en hún leggur
stund á nám í ævintýraferðamennsku í Keili
og er í óvissuferð í óbyggðum. Saman eiga
þau tvo syni sem vita einnig fátt annað
skemmtilegra en fótbolta. Heimir segist afar
heppinn að eiga fjölskyldu sem hafi skilning á
því að hann þarf oft að vera mikið fjarverandi
vegna knattspyrnunnar og að allir deila þess-
um áhuga með honum.
Heimir er tannlæknir og rekur stofu úti í
Eyjum. Fólk sem þekkir hann bara úr fótbolt-
anum trúir því stundum rétt mátulega þegar
hann segist vera tannlæknir. Þar að auki segir
Heimir það eiginlega ekki þykja neitt sér-
staklega svalt í boltaíþróttinni. Meira að segja
þegar hann sótti þjálfaranámskeið úti í Eng-
landi var honum sagt af gamalreyndum kemp-
um þar að vera ekkert að auglýsa þetta –
vera ekkert að tala um að hann væri tann-
læknir. Það þótti bara kjánalegt að einhverjir
í þessum geira væru tannlæknar.
Ekki vont fólk í Eyjum
Ertu Eyjamaður aftur í ættir?
„Foreldrar mínir, Heimir Hallgrímsson og
Guðbjörg Einarsdóttir, fæddust bæði í Vest-
mannaeyjum, ömmur mínar eru undan Eyja-
fjöllum og afar mínir frá Eyrarbakka og úr
Fljótsdalnum. Elsta systir mín dó og við erum
fimm systkinin eftir. Ég var svo heppinn að
vera yngstur á heimilinu. Í þá tíð var eins og
gengur og gerist lítill peningur sem fólk hafði
milli handanna en ég naut þess að vera
kannski hvað dekraðastur. Það finnst systk-
inum mínum að minnsta kosti.“
Heimir segist trúa því að hann hafi verið
nokkuð stilltur krakki. Líflegur og brallaði
ýmislegt en í það heila til friðs. Íþróttir áttu
hug hans allan frá unga aldri og hann segir
Eyjalífið ekki hafa breyst að miklu leyti frá
því sem var þá hvað frjálsræði barna varðar.
„Sem foreldri er maður áhyggjulaus um þau
því þarna þekkja allir alla og lítið um glæpi.
Aðkomumenn verða oft hissa þegar þeir fatta
að við skiljum lyklana eftir í bílunum og húsin
ólæst. En ekki segja neinum þetta! En þetta
er svona. Krakkarnir fara heim með vinum
sínum og eru á þeirra heimilum eins og þeir
búi þar líka og eru kannski búin að borða
kvöldmat áður en maður veit.
Ég segi stundum; það getur ekki vont fólk
búið í Vestmannaeyjum. Það þekkja allir alla
og vont fólk bara einfaldlega getur ekki falið
sig þarna. Því myndi ekki líða vel á svona
litlum og einangruðum stað. Ég held að á end-
anum þurfi vont fólk að fara annað. Það er
svona mín tilfinning.“
Af hverju tannlækningar?
„Það var nú bara einhver vitleysa. Ég og
æskuvinur minn, Gunnar Leifsson, sem líka er
tannlæknir í dag, útskrifuðumst á svipuðum
tíma úr Framhaldsskólanum í Vestmanna-
eyjum, báðir af viðskiptafræðibraut. Ég hafði
því engan grunn í þeim greinum sem ég hefði
þurft til að fara í tannlækningarnar, hafði
varla tekið efnafræðiáfanga.
Gunnar var ákveðinn í að fara í tannlækn-
ingar og ég ætlaði að fara í tölvunarfræði en
snérist hugur þegar ég fékk lánaðar bækur
hjá mági mínum til að skoða. Ég ákvað að
skrá mig bara í tannlækningarnar líka, til að
renna ekki út á skráningartímanum, og ætlaði
svo bara að skipta um deild þegar ég hefði
ákveðið mig. Svo einhvern veginn fann ég
ekkert annað til að fara í og ákvað því að
sækja tíma og endaði að lokum sem tann-
læknir.“
Það hlýtur að hafa verið svolítið bratt að
fara í tannlækningar með lítinn raun-
greinagrunn?
„Ætli ég sé ekki bara svona týpískur Ís-
lendingur og týpískur Vestmannaeyingur – ég
get brett upp ermarnar þegar þarf. Þegar ég
ætla mér að gera eitthvað geri ég það. Það
var svipað þegar ég var í menntaskóla. Ég
dróst kannski aftur úr í náminu en þegar ég
þurfti að herða mig og læra fyrir próf bretti
ég upp ermarnar og gerði það almennilega.“
Hefðirðu þá getað orðið hvað sem er ef þú
hefðir ætlað þér það?
„Það væri kannski kjánalegt að segja já en
ég gæti örugglega gert ýmislegt ef ég hefði
áhuga fyrir því, ég er vertíðarkarl. Ég myndi
bara byrja og hætta svo þegar ég væri bú-
inn.“
Gæti ekki hugsað um endajaxla
allan daginn
Gagnast það landsliðsþjálfara að vera tann-
læknir?
„Það held ég. Maður tók læknisfræði að
hluta til, stúderaði allt er viðkemur líkamann
og svo kannski er það sem gagnast best að
tannlæknastarfið snýst svo mikið um sam-
skipti. Á tannlæknastofunni eru samskiptin
„einn-á-einn“ eins og á vellinum og þangað
kemur alls konar fólk og ekki síst lærir maður
mikið af því að umgangast börn. Maður þarf
að fara vel að þeim og stundum tala þau til í
stólinn. Alveg eins og það gagnast mér að
hafa þjálfað börnin í Eyjum í knattspyrnu í
ein 17 ár.
Fólk er svo ólíkt og maður getur ekki nálg-
ast alla eins. Við þennan er hægt að grínast út
í eitt en ekki við hinn og þegar ég er að þjálfa
knattspyrnufólk gildir það sama. Ég get ekki
sagt það sama við alla. Ég er ágætur í að lesa
fólk, hvort sem það er meðfætt eða það sem
ég hef grætt á starfinu.“
Það hentar Heimi vel að vera í tveimur
ólíkum störfum. „Ég gæti ekki ímyndað
hvernig lífið væri ef ég væri alltaf að hugsa
um það sama; að hugsa um endajaxlinn sem
ég tók eða eitthvert tap í fótboltanum. Þegar
maður tapar er til dæmis afar gott að vera
bara tannlæknir – vera einhver annar í smá
tíma.“
Heimir viðurkennir þó að hann hafi alltaf
haft meiri áhuga á þjálfarastarfinu en því að
vera tannlæknir.
„En á Íslandi, þar sem fótbolti er áhuga-
mennska, er ekki hægt að hafa sitt lifibrauð af
Góða lögga landsliðsins
HEIMIR HALLGRÍMSSON, LANDSLIÐSÞJÁLFARI Í KNATTSPYRNU, SEGIR ÞAÐ DRAUM HVERS ÞJÁLFARA AÐ STÝRA LANDSLIÐINU
UM ÞESSAR MUNDIR, ÞEGAR ÞAÐ HEFUR Í FYRSTA SKIPTI Í SÖGUNNI TRYGGT SÉR SÆTI Á STÓRMÓTI.
Júlía Margrét Alexandersdóttir julia@mbl.is
13.9. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
Kostir? „Heimir er metnaðarfullur, mjög
greindur og fagmaður fram í fingurgóma.
Þessir eiginleikar eru mjög mikilvægir til
að geta orðið góður þjálfari.
Hann er flinkur í mannlegum sam-
skiptum og jákvæðir eiginleikar hans sem
persónu og samskiptahæfni spila stóran
þátt í því að liðinu gengur vel.“
Gallar? „Það hlýtur að vera að hann er
íslenskur. Nei, ég er nú bara að grínast.
Nei, ég get í raun ekki bent á neitt slæmt
eftir þessi ár sem við höfum unnið saman.“
Hvað segir Lars Lägerback?
Morgunblaðið/Kristinn
* Það er kannski frekar að fjölskyldunni hafi sárnaðstundum þegar það er einblínt á að Lars sé þjálfarinnog þeim finnst ég gleymast. En maður verður bara að
skilja það að hann er karakter sem á mikla sögu að baki.