Morgunblaðið - Sunnudagur - 27.09.2015, Blaðsíða 40

40 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 27.9. 2015
S
íðustu mánuði höfum við fylgst
með í gegnum fjölmiðla fólkinu
sem flýr allslaust gangandi í
gegnum Evrópu, þetta stríðs-
hrjáða fólk sem neytt er til að yf-
irgefa fósturjörðina, vini, fjölskyldu og skilja
eftir allar veraldlegar eigur. Sumt af þessu
allslausa fólki hefur knúið dyra hjá Íslend-
ingum í leit að skjóli. Jarran-fjölskyldan er
þeirra á meðal.
Horfðu á fólk deyja
Í stofunni þar sem við hittumst eru þau sam-
an komin, faðirinn Zoher, kona hans Rim og
börnin þrjú, Mohmad, tvítugur, þá Laeth
fimmtán ára og yngst er heimasætan Mais
sem er tólf. Frændi þeirra systkina og bróðir
Zoher, Reda, er hér líka en hann flúði frá
Jórdaníu. Þau slökkva á sjónvarpinu þar sem
fréttir á arabísku glymja í eyrum og við hefj-
um spjallið. Við tölum saman í gegnum Hilal
sem er þriðji bróðirinn sem búið hefur hér í
11 ár en Jarran-fjölskyldan
talar enga ensku.
Það ríkir engin gleði í
stofunni því þó að þau séu
fegin að vera örugg eru
þau enn full af kvíða og
angist. Sprengjuregn var
daglegt brauð hjá fjölskyld-
unni frá Sýrlandi sem hing-
að er komin í leit að betri
framtíð. Laeth, fimmtán
ára, togar bolinn frá öxlinni
til að sýna mér ör eftir
sprengjubrot og bendir á
annað ör á enninu. Faðir
hans Zoher sýnir mér líka
ör eftir stríðið. Ég horfi á
örin á húðinni en skynja að þau eru líka með
ör á sálinni. Þau segjast kippast við þegar
þau heyra flugvélagný því minningarnar um
sprengjuregn og myndirnar í huga þeirra
hverfa aldrei. Í þeirra veruleika hrundu hús
til grunna og fólk lét lífið
fyrir framan augunum á
þeim í þessu skelfilega
stríði sem virðist engan
enda ætla að taka. Erfitt er
fyrir Íslendinginn að gera
sér það í hugarlund.
Húsið löngu hrunið
Jarran-fjölskyldan sem er
frá Damaskus, kom til Ís-
lands fyrir mánuði. Í heilan
mánuð voru þau á hrakn-
ingi í gegnum Evrópu áður
en þau náðu að lenda hér á
eyjunni í norðri, langt frá
stríði og hörmungum. Zo-
her var bílasali í Damaskus. „Hann missti allt
og kom aðeins hingað með sinn eigin líkama,“
segir bróðir hans Hilal. Elsti sonurinn Moh-
mad hefur búið hér hátt í tvö ár en hann
flúði hingað svo hann þyrfti ekki að fara í
herinn. „Lífið var gott fyrir stríðið, en þegar
stríðið brast á fluttum við oft milli staða. Við
héldum að stríðinu myndi ljúka en svo varð
ekki. Þetta var svona í langan tíma, 3-4 ár,“
segja þau. Húsið þeirra er löngu hrunið og
þau komu hingað allslaus, ekki einu sinni
með eina ferðatösku. Leiðin til skjóls var
þyrnum stráð. Þau segja frá flóttanum.
Mánuð á skelfilegum flótta
Ferðalagið frá Sýrlandi til Íslands segja þau
hafa verið skelfilegt, svo skelfilegt að þau
íhuguðu að snúa aftur heim í hryllinginn þar
frekar en að halda áfram. Leiðin lá fyrst frá
Sýrlandi til Bodrum í Tyrklandi. Þaðan fóru
þau með gúmmíbát til Kos í Grikklandi. En
það gekk svo sannarlega ekki áfallalaust því í
fyrstu tveimur tilraunum hvolfdi bátunum og
þeim lá við drukknun. „Þú manst eftir mynd-
inni af litla drengnum sem drukknaði? Þar
vorum við,“ útskýra þau. Báturinn var sex
metra langur með 55 manns um borð. Ekki
Með ör á líkama og sál
JARRAN-FJÖLSKYLDAN FRÁ SÝRLANDI FLÚÐI ALLSLAUS FRÁ HEIMALANDINU ÞAR SEM SPRENGJUR FALLA DAGLEGA. FERÐALAGIÐ
TÓK MÁNUÐ OG LENTU ÞAU Í SKELFILEGUM RAUNUM. TVISVAR HVOLFDI BÁTUM ÞEIRRA OG BJARGAÐI FJÖLSKYLDUFAÐIRINN
MANNSLÍFUM. Í UNGVERJALANDI VORU ÞAU BARIN OG SVELT OG MARGOFT SVÁFU ÞAU UNDIR BERUM HIMNI. EFTIR MIKLA
ÞRAUTAGÖNGU ERU ÞAU KOMIN HINGAÐ ÞAR SEM ÞAU HAFA STÖÐU HÆLISLEITENDA. ÞAU ÞRÁ NÝTT OG BETRA LÍF Á ÍSLANDI.
Texti og mynd: Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
* Við vorumbarin og þaðvar hundur sem
var látinn hræða
okkur. Þau vildu fá
fingraförin okkar
og við vorum
þarna í fimm daga,
þar til þau fengu
að taka fingraförin.
MÁLEFNI FLÓTTAMANNA