Félagsbréf - 01.12.1961, Blaðsíða 40
N Á S í K A
EFTIR JULES LEMAÍTRE
Er HINN RÁÐAGÓði Odysseifur hafði banað biðluhum með örvum sín-
um, átti hann náðuga daga í höll sinni á íþöku. Á hverju kvöldi sat hann
milli Penelópu konu sinnar og sonar síns, Telemakkusar, og sagði þeim
sæferðasögu sína, og þegar hún var á enda hóf hann frásögnina að nýju.
Eitt þeirra ævintýra sem hann hafði mest yndi af að segja var fundur
hans og Násíku, dóttur Alkinóusar, konungs Feaka.
— Aldrei, sagði hann, mun ég gleyma hversu fögur, tignarleg og hjálp-
fús hún kom mér fyrir sjónir. I þrjá daga og þrjár nætur hékk ég á bjálka
úr fleka mínum og velktist um á hinu víða hafi. Að lokum var ég hafinn
af öldu og kastað upp í árós. Ég tók land nálægt skógi einum; og þar sem
ég var nakinn, sópaði ég saman laufum og faldi mig undir hrúgunni. Ég
sofnaði brátt.... Skyndilega vaknaði ég við vatnsnið, síðan hróp. Ég
opna augun og sé nokkrar ungar meyjar að knattleik á ströndinni. Hafði
knöttur þeirra skoprað út í straumþungan hyl. Ég reis á fætur, og er ég
hafði hulið nekt mína með vellaufgaðri grein gekk ég til hinnar fegurstu
af meyjunum.
— Þér hafið fortalið okkur þetta fyrr, vinur minn, greip Penelópa
fram í.
— Það kann vel að vera, svaraði Odysseifur.
— Hverju skiptir það, sagði Telemakkus.
Odysseifur hélt áfram:
Hún sat í kerru sinni og hafði beitt fyrir múlösnum með hljómmiklum
hjöllum. Vagninn var fullur af fallegu hvítu líni og klæðum úr litaðri ull,
sem kóngsdóttirin litla hafði verið að þvo í ánni með meyjum sínum. Og