Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 55

FÉLAGSBRÉF
47
„Já, ég fer til Kaupmannahafnar“, sagði Kristín.
„Ég skil ekkert í þér, að þú skulir vilja vera að fara þetta út í
óvissuna“, sagði húsmóðirin. „Þér líður þó fullvel hér, og þú veizt hverju
þú sleppir, en ekki hvað þú hreppir.“
„Uss jú, þar eru allir svo nettir og þægilegir. Þar geta allir haft það
svo gott. Vitið þið bara hvað? Þar eru böll á hverjum degi, sem allir
geta komizt inn á, stúlkurnar fyrir ekki neitt, því herrarnir eru allir
svo kavaljermessugir. Ó, og þar er svo margt fallegt að sjá og heyra.
Hér er allt svo leiðinlegt. Já, það segi ég satt, það er eins gott að
vera „pía“ þar eins og frú hér, að öllu leyti.“
„Hvað mun þá að verða frú þar“, sagði vinnukonan sem hnippt hafði.
Kristín ræskti sig blíðlega, og setti upp alvörusvip.
„En mér finnst nú eiga hetur við“, sagði húsmóðirin, „að ungu
stúlkurnar séu ekki að fara úr landinu til að gifta sig, ekki sízt, ef þeim
kynnu að bjóðast fullhressilegir brúðgumar án þess.“
„Já það er ljóta níðið, hvernig þær eru farnar að láta flytja sig út
með haustskipunum, eins og salt kjöt“, sagði búðarmaðurinn.
„Eins og hross og kindur“, bætti Bárðdælingurinn við.
„Mér er víst sama, hvað þið segið“, sagði Kristín. „Eg fer af því
mig langar til þess og af því ég veit, hvernig er að vera þar.“
„Hefurðu skoðað vel ofan á kaffibollann þinn seinustu dagana, hefurðu
ekki séð neitt synda þar og staðnæmast í miðjum bollanum?“ sagði
Sæunn gamla og drap tittlinga framan í Kristínu.
„Ég gef ekki um neina íslenzka korgbiðla“, sagði Kristín.
„En þessar haustferðir, heillin mín góða, mundu eftir, að nú er allra
veðra von úr þessu; ef þú værir mín dóttir, Kristín, þá mundi ég að
minnsta kosti láta þig bíða vorsins. En það leggst nú einhvern veginn
í mig að það muni ekki koma til. Ég er ekki svo slök spákona, og ég
spái því, að það muni eitthvað koma fyrir þig svoleiðis, sannaðu til,
góða.“
„Nei, ég fer nú með Gránu held ég; ég er búin að tala við Peterscn
kaptein, það er víst ómögulegt að breyta því.“
Það varð dálítil þögn. Magnús hafði hlustað á með mestu athygli og
var smám saman orðinn skolli öruggur, af því að heyra, hvernig frænka
hans talaði. Hann rétti dálítið úr sér, gaut hornauga upp til hattsins,