Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 57

FÉLAGSBRÉF
49
í takt, en það smámildaðist úr henni, því hann vann sitt verk með svo
kristilegri þolinmæði, og gleðin skein svo út úr honum, að henni hitnaði
af því um hjartaræturnar, þó að hann segði reyndar ekki mikið annað
en einu sinni eitthvað um gráskjótta folann, að það væri karl, sem
væri liprari í löppunum en hann. En þaS er ekki alltaf heppilegast að
tala svo mikið undir þeim kringumstæðum, heldur færa sig upp á skaftið
svona hinseginn. Vínið hjálpaði ef til vill nokkuð og orð Sæunnar gömlu
líka, þó að' hún segði ekkert beinlínis, og þeim kom saman um það
undir rós, Sæunni og henni, að Magnús væri einna álitlegastur og Iang-
þreklegastur af karlmönnunum sem inni væru. Þegar fram í sótti fór
hún að verða blíðlegri og blíðlegri við hann, gefa honum hlýtt auga,
koma til hans, fá hann í dans og setjast hjá honurn, og þegar hún sagði
eitthvað, hló hann alltaf og sagði já og amen. Hann var í sjöunda himni
og hugsaði með sér: „Rétt mun það hafa verið þó, sem ég sagði frænku
Aumingja blessuð stúlkan. En bráðum skal ég gjöra allt gott.“
Kristín þurfti að fara heim klukkan liðlega ellefu; hafði hún lofað
því luisbændum sínum úti í bænum og sagðist ómögulega þora annað,
enda þyrfti hún að venja sig á pössunarsemi, ef hún ætti að koma sér
vel í Kaupmannahöfn. Hinu fólkinu þótti of snemmt að hætta, enda kvaðst
Sæunn ekki sleppa því; ætlaði Kristín þess vegna að fara ein. En þegar
út var litið, var komið húðar dynjandi hrakveður og myrkur, og sagðist
Sæunn því heldur ekki sleppa Kristínu nema einhver karlmannanna fylgdi
henni og ábyrgðist hana og fyndist sér þá hann Magnús hafa bezt
beinin til þess. Hann varð himinlifandi, eins og gefur að skilja, stökk
upp og tók stóra hattinn, og flýtti sér svo, að hann gleymdi hreint
að kveðja.
„Nú gerir hatturinn sitt gagn“, sagði Bárðdælingurinn, „þvílík steypa!“
Sæunn stóð úti í dyrunum, þegar þau fóru, óskaði þeim lukkulegrar
ferðar og að hún sæi þau bæði glöð á morgun; síðan kallaði hún til
Magnúsar, hvort hann ætlaði ekki einu sinni að styðja stúlkuna í þessu
veðri, og hætti ekki, fyrr en þau tóku saman handleggjum. Síðan fór
hún inn og var mjög ánægð, fékk sér eitt aukaglas og hafði orð á því
við gestina, að það mundi ekki verða mikið úr þessari siglingu Kristínar,
sér segði svo hugur um.
Magnús og Kristín gengu þegjandi fyrst.