Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 67

FÉLAGSBRÉF
59
verða vart gerð nema mjög ófullkomin
skil i stuttum greinum, en allar eru
ritgerðirnar fullar af fróðleik og auk [ress
furðuskemmtilegar aflestrar. I.oks skrifar
Ingimar Óskarsson um dýralíf á landi og
i vötnum, nefnir margt dýra og veltir
ýmsurn ráðgátum fyrir sér. Aftast í bók-
inni er ritaskrá, sem mikill fengur er að
fyrir frá, sem meira vilja fræðast um
þessi mál. Eitt hefur þessi bók fram yfir
útvarpsfyrirlestrana, auk hinnar skemmti-
legu greinar Jóns Eyþórssonar um jökla,
en það eru fjöldamargar mvndir og töflur,
sem styðja frásögnina og lótta lesandan-
um skilning á efni bókarinnar. Hins vegar
hafa þvi miður slæðzt með nokkrar prent-
villur, og eru sumar bagalegar.
Mér er það ljóst, hve þcssi stutta og
þurra upptalning er ófullkomin lýsing á
bókinni, þvi að bún er full af fróðleik og
nýstárlegum athugasemdum unr íslenzka
náttúru og hvarvetna er i henni að finna
lýsingar á nýjum rannsóknaraðferðum og
óvæntum niðurstöðum; óleyst verkefni
blasa þar við á hverri síðu.
Mætti þessi bók verða mönnum öflug
hvöt til að gefa náttúru Íslands meiri
gaum en hingað til hefur verið.
Gísli Gestsson.
Ingiinar Erlendur SigurSsson:
Hveitibrauðsdagar.
Smásögur.
106 bls. Bókaverzlun Sigfúsar Ey-
mundssonar, Reykjavik 1961.
etta smásagnasafn, er önnur bók Ingi-
mars Erlends Sigurðssonar. Sú fyrri
var Ijóðasafnið Sunnanhólmar, sem kom
út fyrir 2 árum og vakti talsverða athygli.
Þessar sögur Ingimars eru smásögur í
orðsins fyllstu merkingu, því að höfundtir
hefur valið þeim eitt hið knappasta og
meitlaðasta form, sem unnt er. Hefur
hann þannig sett sér erfitt verkefni til
Úrlausnar, bæði i formi og stíl, og tekst
misjafnlega að leysa það, en þó aldrei
illa og er þá mikið sagt. Kannski er
þetta einnig ástæðan fyrir því, að á stund-
um verður heldur mjótt á munum milli
sntásögu og prósaljóðs. — Svo fer t.d. um
sögu þá, sem bókin heitir eftir, Hveiti-
brauðsdagar. Hún getur tæpast talizt smá-
saga, heldur impresjónistískt prósaljóð,
þar sem höfundurinn reynir að tjá og
túlka áhrif af einhverjum raunverulegum
viðburði, á sem raunsæjastan hátt, án
þess að fást um einstök smáatriði eða
það sem ekki snertir beint kjarna máls-
ins. Yfirleitt einkennir þessi viðleitni stíl
Ingimars. Helzta sérkenni hans er breið-
ur einfaldleiki, en stöku sinnum bregður
fyrir svolitlum hátíðleik, sem þó verður
látleysinu aldrei yfirsterkari, en bryddar
það nokkrum glæsileik.
Svo vill til, að sú af þessum sögum,
sem mér finnst taka öðrum fram, er ein
af þeim elztu, Rottuveiðar, samin árið
1955. Þar er lýst af mikilli skarpskyggni
þeint sálaráhrifum, sem drengirnir verða
fyrir, þegar þeir uppgötva, að pakkhús-
maðurinn, sem hafði att þeim út i hið
óhugnanlega rottudráp með því að heita
þeim verðlaunum, var að gabba þá og
spotta, og hafði mestu ánægjuna af að
etja þeim sjálfum saman, sjá þá sjálfa
veltast um í svaðinu. Hann var sjálfur
ekki annað en rotta. Hér heldur höfundur
svo vel og kunnáttusamlega á efni, sem
honum er hugleikið, að lesandann hryllir
við. Áhrifin verðá því óvenju sterk og
skýr — og óhugnanleg, en fyrirbrigðið er
engu ósannara fyrir það og geymist lif-
andi í hugarfylgsnunum, og sé ég þá
ekki betur en tilgangi höfundar sé náð.