Kauphöllin - 01.12.1932, Page 6

6
KAUPHÖLLIN
um þennan böggul, herra banka-
stjóri“.
Þegar Kostlín hafði lokið erindi
sínu, bjóst hann til burfcferðar, en
bankastjórinn stöðvaði hann og
spurði: „Hver sendi yður?“
„Það veit eg ekki“, svaraði Kost-
lín. —
„Þér vitið ekki hver sendi yður“,
sagði bankastjórinn forviða og virti
sendimanninn nákvæmlega fyrir sér.
„Hvernig á eg að skilja þetta?“
„Ókunnugur heldri maður ávarpaði
mig þar sem eg stóð fyrir utan sýnis-
glugga yðar og horfði á peningakörf-
umar; og hann bað mig að færa yð-
ur sjálfum þennan böggul; meira veit
eg ekki“.
Bankastjórinn leit grunsamlega á
föt Kostlíns, skoðaði böggulinn svo í
krók og kring, og fékk hann síðan
skyndilega aftur í hendur Kostlíns,
rétt eins og hann væri hræddur um,
að hann vært fullur af sprengiefni. -—
„Það má vel vera, að þér segið satt,
eg þekki yður ekki“, sagði hann stutt-
lega, „en eg hefi gert mér það að
reglu, að taka aldrei við nafnlausum
sendingum, og eg verð því að bioja yð-
ur að taka þennan böggul aftur“.
Bankastjórinn tók síðan aftur til
starfa og skipti sér ekki meira af Kost-
lín, og var því eigi annað fyrir hann
að gjöra, en að fara.
Þegar Kostlín var kominn út á
strætið, litaðist hann um eftir ókunna
manninum, en gat hvergi komið auga
á hann. Hann var því neyddur til að
fara með böggulinn heim með sér. —
Hann átti langa leið heim til sín, og
var alltaf að velta fyrir sér, hvað
hann ætti að gera við böggulinn, en
gat ekki komist að neinni niðurstöðu;
ásetti hann sér því að ráðgast um
þetta við konu sína, sem oft hafði gef-
ið honum holl ráð.
Það var orðið áliðið, þegar hann kom
heim. Hann bjó uppi undir þaki með
fjölskyldu sinni. Þegar hann kom upp
á þriðja loft, læddist hann ósjálfrátt á
tánum, því að þar lá ung kona þungt
haldin af taugaveiki, og hann fór eins
hægt og honum var unnt upp hinn
brakandi stiga til herbergja sinna, til
þess að gjöra ekki hávaða. Þegar hann
kom inn í hin fátæklegu híbýli sín, sat
kona hans á stóli, föl og hnuggin, og
var að keppast við að gjöra við fötin
barnanna, sem voru nálega út slitin.
Kostlín gekk að stólnum og vafði hana
örmum ástúðlega. Öll áhyggja og and-
streymi gátu þó ekki afmáð fríðleik-
ann af andliti hennar. Auk hinna allra
nauðsynlegustu húsgagna voru 2 rúm
í herberginu; í öðru þeirra lágu þrír
undur fríðir drengir, á aldrinum frá
fimm til níu ára, og sváfu vært. Hann
gekk síðan að ofninum, sem var spar-
laut ofan að þeim stundarkom, og
lega kyntur, til þess að verma sig.
„Hefirðu heyrt, hvernig konunn:'
líður niðri?“ spurði hann.
„Læknirinn efast um, að hún muni
lifa af nóttina", svaraði María, „móð-
ir hennar er þegar komin“.
„Sorglegt, mjög sorglegt“, sagði
Kostlín með hluttekningu.
Hann tók nú veðseðilinn upp úr vasa
sínum og lagði hann og dollara
fimm á borðið fyi'ir framan konu sína.
„Ekki nema fimm dollarar!“ hróp-
aði María forviða. „Það eyðileggur.
allar ráðagjörðir mínar. Við erum orð-
in allslaus, okkur vantar kartöflur,
mjöl og salt, og seinustu kolin eru í
ofninum".
„Guði sé lof fyrir að eg byrgði nið-
Framh. á bls. 9.
J-..

,Gold Medal“ á hverju heimili.
Húsmæður! Notiö eingöngu
jólakökurnar og altaf þegar
þér þurfið hveitis með.
Fæst í öllum verzlunum í S
kílóa pokum
GOID MEDÁLFLOUR
aukast með degí hverjton
I jólabaksttirínn er ekkert smjorlíkí
.Bláa borðann“.
sem jafnast á
Reynið þessa uppskrift:

500 gr. „Blái borðinn“ smjðrliki,
375 gr. sykur.
165 gr. kartöflumjöl.
335 gr. hveiti.
4 egg.
(15 dropar ananasessens).
Smjöriíkið er hrært mjög vel, þvi næst er
syknrinn látinn saman við, og hrært saman í
þétta froðu. Eggin þá látin i, eitt og eitt, hveit-
inu og kartöflumjölinu er blandað vel saman og
látið i, smátt og smátt, og siðan ananasessens.
Bakað í móti í s/4—1 klst.