Sagnir - 01.06.2016, Qupperneq 52

slíkt verkefni að sér. Snæbjörn var því ósammála og sagðist vita betur þar sem
Olafur hafi ekki staðið rétt skil á hval sem hann veiddi en Olafur var þekktur
hvalveiðimaður og skudari. Við þennan áburð reiddist Olafur og höfðaði mál þess
efnis gegn Snæbirni.
Erfðamál Páls J. Vídalín var langt og ítarlegt, þar sem allir hlutir frá skiptum
þeirra systra voru taldir fram. Páll vék líka meðal annars að því í stefnu sinni gegn
Snæbirni hvernig framkoma hans hefði verið við Astríði tengdamóður þeirra en
Páll sagði að Snæbjörn hefði sýnt henni „mjúklæti“ sem ekki hafi verið byggt á
heilindum, sagði Snæbjörn skynugan og fullan þvermóðsku og að hann hefði ekki
viljað styggja hans geð á meðan Astríður var á lífi. Hann gerði h'ka enn minna úr
Snæbirni þegar hann bað um kaupmála hans og Kristínar.251 niðurstöðu dómsins
í málinu sem Markús Bergsson sýslumaður kvað upp var Snæbjörn skyldugur
til að láta gera nýja uppskrift af dánarbúinu og setja alla fjármuni þar rétt fram.
Þorbjörgu eiginkonu Páls var dæmdur allur arfur eftir móður sína en dótturbörn
Astríðar gerð arflaus. Snæbjörn var skyldugur til að afhenda arfinn umboðsmanni
Páls J. Vídalín, Ólafi Jónssyni á Eyri.26 Ósættið við Pál J. Vídalín var upphafið að
málavafstri Snæbjörns. Eftir það stóð hann frammi fyrir óafgreiddum málaferlum
við Ólaf á Eyri og var búinn að missa allt traust og trúnað við sýslumanninn
Markús Bergsson. Páll sættist við Snæbjörn á nýjan leik árið 1722.
Völd einokunarkaupmannsins á Þingeyri
A héraðsþingi á Mýrum 26. ágúst 1723, sem haldið var í kirkjunni á Mýrum, var
Ormur Daðason sýslumaður Strandasýslu mættur ásamt þingheyrendum. Ormur
var kominn til að staðfesta felldan dóm yfir Snæbirni Pálssyni vegna orða sem
hann hafði látið falla við kaupmanninn á Þingeyri árinu áður. Sýslumaðurinn var
vopnaður sverði sem hékk í slíðrum utan á blautri yfirhöfn hans. Snæbjörn sem
hafði verið bóndi á Mýrum um árabil og átti kirkjuna ásamt konu sinni misbauð
vopnahald sýslumannsins og bað hann um að fjarlægja vopnið en Ormur varð ekki
við því. Þá bað Snæbjörn þingheyrendur að losa hann við sverðið en viðbrögð
þeirra voru engin. Þá gerði hann sér lítið fyrir stökk að Ormi og reif í sverðið
þannig að slíðrið slitnaði og karlinn féll aftur á bak í sæti sínu. Ormur var mjög
þungur í klæðum sínum þennan dag vegna þess að hann hafði lent í hrakviðri á
leið sinni til þings. Snæbirni tókst um síðir að ná sverðinu og hljóp með það út.
Ormur sýslumaður lét að því liggja í umræðunni eftir amkið að hann hefði ekki
vitað nema Snæbjörn hafi viljað gera sér mein og varð verknaðurinn enn alvarlegri
fyrir vikið að mati vitna og embættismanna. Snæbjörn bar því við að hann hefði
ekki viljað að Ormur væri vopnaður í kirkjunni, hann hefði sjálfur á þessari smndu
verið kirkjunnar vörður þar sem heimili hans var á Mýrum og samkvæmt lögum
var bannað að bera vopn í kirkju. Snæbjörn sagði h'ka að Ormur hefði aldrei út fyrir
25 Márjónsson, 77/ merkis mitt nafn, bls. 153-183.
26 Lbs. JS 291 4to, Gísli Konráðsson, „Þáttur Mála-Snæbjarnar“, bls. 1-71.
52