RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 90

RM
GOTTFRIED KELLER
trjánna. Þar reiddi hún sér hvílu-
rúm úr mosa og dvaldi þar síðan
alein, sem meinlætakona. Hún lá sí-
fellt á bæn og húðstrýkti sig oft. En
þyngsta raun líkamans var að hafa
gát á hreyfingum sínum. Ur öllum
áttum bárust henni tónar til eyrna;
fuglarnir sungu og andvarinn hvísl-
aði í laufi. Þá titruðu fætur hennar
og þráðu dans. Þessi titringur í fót-
unum var þrálátur og jafnvel hafði
hana hent að stíga eitt spor fyrr en
hún vissi af. Hún sá því engin ráð
önnur en hefta aumingja litlu fæt-
urna með hlekkjum.
Ættingjar hennar og vinir undr-
uðust stórlega hversu um hana var
skipt. Raunar voru þeir mjög ánægð-
ir að hafa svo heilaga mey sín á
ineðal og gættu einsetukofans undir
trjánum sem sjáaldurs auga síns.
Margir komu til hennar að leita ráða,
eða báðu hana að biðja fyrir sér.
Einkum voru ungar stúlkur, álappa-
legar í hreyfingum, færðar á fund
hennar, því að það hafði sannazt, að
sérhver sú er hún snart fékk létt og
yndislegt göngulag.
Þrjú ár lifði Músa í einsetu sinni.
Þegar á leið þriðja árið var hún orð-
in mjó og gagnsæ eins og maríutása.
Nú orðið lá hún alltaf kyrr á mosa-
beðinum og mændi löngunarfullum
augum til himins. Henni fannst hún
sjá gullnar iljar hinna sáluhólpnu
stíga dans um blátt himinhvolfið.
Hrákaldan haustdag flaug sú fregn,
að heilög Músa væri í andarslitrun-
um. Hún hafði látið færa sig úr
dökka yfirbótarserknum og klæðzt
drifhvítu, skínandi brúðarskarti. Nú
lá hún með spenntar greipar og beið
dauðans brosandi. Fjöldi guðræk-
inna manna hafði þyrpzt inn í garð-
inn. Vindurinn þaut og feykti söln-
uðu laufinu til jarðar. En allt í einu
breyttist storinhvinurinn í mjúka
tóna, sem virtust bylgjast frá krón-
um trjánna og þegar fólkið leit upp,
sá það allar greinar þaktar vorgrænu
laufi. Myrtan og granateplatrén
stóðu í fullum blóma og frá þeim
streymdi dýrleg angan. Haustköld
moldin varð alþakin blómum og
rauðgullinn ljómi lék um ljósu, ljúfu
meyna, sem var að deyja.
Á sömu stund gaf hún upp andann.
Fóthlekkirnir sungu við með skær-
um hljómi þegar þeir hrukku sundur.
Himnarnir opnuðust í undursamlegri
dýrð og allir sáu þangað inn. Þar
liðu endalausar fylkingar fagurra
meyja og sveina dansandi fram og
81