RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 49

líkhringing og raunaleg hornamúsik
RM
maðurinn. Hefurðu skírt þær
sjálfur?
— Já.
— Hvað ætlarðu að verða, þeg-
ar þú ert orðinn stór?
— Flugmaður, svaraði drengur-
*n án þess að liika.
— Hvað gerir pabbi þinn?
— Hann er líkkistusmiður.
Maðurinn leit snöggt til kirkj-
unnar. Allt var með kyrrum kjör-
um þar niður frá. Síðan renndi
bann augum yfir tjörnina á ný og
brosti dapurlega.
'— Þær sofa allar núna, sagði
hann. Nína, Petra, Sigga, Hulda,
Pési og Páll. Og þær hafa ekki
kugniynd um að við sitjum bér
einmitt nú, á þessari stundu, og
erum að tala um þær. Eða held-
ur3u það?
"— Nei, svaraði drengurinn.
'— Hvenær ætli þær vakni?
— Klukkan tvö.
Og þeir sitja þannig um hríð og
ræðast við.
Klukkan tvö gellur skyndilega
við skær, titrandi klukkuhljómur
frá kirkjunni, einn stakur titrandi
tonn, sem kemur að óvörum eins
°g slys og er eftirminnilegur.
Drengurinn sprettur á fætur.
Nei, það er verið að jarða,
®egir hann flaumósa.
1 sömu andrá brýzt sólin gegn-
um skýþykknið, sigri lirósandi, að
því er virðist. Grasþrekkan tekur
að glóa í skærrí, glitrandi perlu-
móðu og marglitur regnbogi
spenníst yfir hæðarbrúnina í
vestri. Endurnar vakna hver af
annarri, draga nefin undan vængj-
unum og taka að synda fram og
aftur um tjörnina með gargi og
mikilli kátínu. Eða þær stinga upp
enduin, spyrna fitjuðum löppum
í vatnsborðið og kafa eftir sílum.
— Hvers vegna gera þær þetta?
segir maðurinn við drenginn.
— Þær eru að þvo af sér rykið,
segir hann borginmannlega.
Maðurinn styður olnbogunum á
knén og starir í vatnið. Engin
svipbrigði sjást á andliti lians. Og
drengurinn stendur yfir honum og
horfir niður til kirkjunnar með
fjálgum svip.
— Hvem ætli sé verið að jarða?
segir hann.
Og nýr klukkuhljómur kemur
fljúgandi upp að tjörninni á dökk-
um, titrandi vængjum.
Maðurinn segir:
— Heyrðu. Hvað segirðu að
þessi heiti, þessi með grænu húf-
una ?
— Það er steggurinn, segir
drengurinn óþolinmóður, og án
þess að hafa augun af kirkjunni.
— Nei, þeir ætla að fara að spila
á horn.
Og þegar manninum verður litið
í átt til kirkjunnar, sér hann
þetta: Niðri við kirkjuna glampar
á gulan málm í sólskininu, her-
höfðaðir menn standa í hvirfingu
og berá lúðra að vörúm sér. Og
47