Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 49

„Nei, þakka þér fyrir,“ segi ég. „Ég þyrfti eiginlega að komast upp
á Skólavörðustíg."
„Ég hafði ekki sagt þér frá bjórflöskunum mínum, var það
nokkuð?"
„Nei.“
„Ég á tuttugu og fjórar bjórflöskur heima. Þær standa í beinni röð
á hillunni fyrir ofan rúmið mitt.“
„Hvað segirðu? Og bjór í þeim?“
„Ekki lengur. Bróðir hennar mömmu sem býr í Borgarnesi færði
okkur einu sinni kassa af bjór. Tuborg bjór, það er danskur bjór. Og
mamma og ég drukkum úr þeim daginn eftir og svo raðaði ég þeim
upp á hilluna mína fyrir ofan rúmið. Það er svo fallegur miðinn utan á
flöskunum, þar sem stendur Tuborg.“
Ég útskýri fyrir Erlingi að núna liggi leið okkar framhjá Skóla-
vörðustígnum og upp Laugaveginn sem tekur
við af Bankastrætinu, því barinn sem ég ætla
að sýna honum er í götu sem liggur í gegnum
Laugaveginn aðeins ofar. Hann biður mig að
staldra við þegar við komum að glugga hann-
yrðaverslunar og bendir á útsaumaða vegg-
mynd af hundi og ketti.
„Eitthvað þessu líkt átti ég að kaupa á
írlandi fyrir mömmu. Hún hefur ábyggilega
ekki gert sér grein fyrir að svona mætti fá hér í
Reykjavík.“
„Það fæst nú svo margt héma í Reykjavík,"
segi ég og bendi honum á að halda áfram. Svo
sýni ég honum myndir af hráum fiskréttum í
glugga austurlensks veitingastaðar.
„Þetta er eins og þeir éta í Japan,“ segir hann. „En ég verð að
leggja á minnið þessa búð sem er með veggteppið. Það er aldrei að
vita nema ég kíki þarna inn einhvern daginn.“
47