Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Side 55

heilans að sýna mig lærðum prófessorum. Þeir mældu greind mína
með rafmagni og það barasta datt af þeim andlitið. „Við höfum
aldrei séð annað eins,“ sögðu þeir.
Eg var kvæntur en hitti konuna mína sjaldan. Hún var hrædd við
mig, gríðarlegir vitsmunir mínir hvíldu á henni sem þungt farg.
Hún lifði ekki lífinu heldur skalf sem lauf í vindi og ef ég horfði á
hana fór hún að hiksta. Við bjuggum lengi saman en svo hvarf hún
víst, ég man það ekki vel.
Minnið er almennt séð furðulegt fyrirbæri. Það er stundum svo
erfitt að leggja eitthvað á minnið og svo auðvelt að gleyma! Svo
gerist það líka að maður leggur eitt á minnið en man svo eitthvað
allt annað. Eða þá að maður leggur eitthvað á minnið með erfiðis-
munum en mjög rækilega, og getur svo ekki rifjað upp nokkurn
skapaðan hlut. Það kemur líka fyrir. Eg mundi ráðleggja hverjum
manni að hlúa vel að sínu minni.
Eg var ávallt réttlátur og barði ekki nokkurn mann að óþörfu,
vegna þess að þegar maður lemur einhvern þá verður maður alltaf
stjörnuvitlaus og getur gengið of langt. Til dæmis á maður aldrei að
lemja börn með hníf eða nokkrum hlut úr járni, og hinsvegar á ekki
að sparka í konur. Sagt er að dýrin þoli allt betur. En ég hefi gert
tilraunir á þessu sviði og þetta passar ekki alltaf.
Vegna þess hve liðugur ég var, gat ég gert sitt af hverju sem
enginn annar gat. Til dæmis tókst mér að smeygja hendinni niður
eftir mjög hlykkjóttu röri og ná þaðan lykkju sem bróðir minn átti
og hafði lent þar af tilviljun. Eg gat til dæmis falið mig ofan í
tiltölulega lítilli körfu og sett lokið yfir mig.
Já, vissulega var ég mesti undramaður.
Bróðir minn var algjör andstæða við mig: í fyrsta lagi var hann
hærri vexti og í öðru lagi heimskari. Okkur var aldrei vel til vina.
Og þó, víst vorum við vinir meira að segja góðir vinir. Nei, bíðum
53