Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Side 79

SINFÓNÍA NR. 2
Anton Mikhajlovitsj skyrpti, sagði „æ“, svo skyrpti hann aftur og
aftur sagði hann „æ“ og enn skyrpti hann og enn sagði hann „æ“ og
svo fór hann. Og hann um það. Best ég segi heldur frá Ilju
Pavlovitsj.
Ilja Pavlovitsj fæddist árið 1893 í Konstantínópel. Hann var enn
barn að aldri þegar farið var með hann til Pétursborgar og þar lauk
hann námi við þýska skólann á Kírotsjnaja. Svo afgreiddi hann í
einhverri búð, seinna gerði hann eitthvað annað, en í byrjun
byltingarinnar fluttist hann til útlanda. Og hann um það. Best ég
segi heldur frá Önnu Ignatévu.
En það er reyndar ekki einfalt mál að segja frá Önnu Ignatévu. I
fyrsta lagi þá veit ég ekkert um hana, en í öðru lagi þá var ég rétt í
þessu að detta af stól og það datt úr mér frá hverju ég ætlaði að
segja. Eg skal þá heldur segja frá sjálfum mér.
Ég er hár vexti, óheimskur, flottur og smekkvís í klæðaburði,
drekk ekki, stunda ekki veðreiðar, en ég er sólginn í konur. Og
konur eru svosem ekkert að forðast mig. Þeim finnst meira að segja
gott að ég skuli vera með þeim. Serafíma Ismajlovna hefur hvað
eftir annað boðið mér heim til sín og Zínaída Jakovlévna sagði iíka
að henni þætti alltaf gaman að sjá mig. En það var skemmtilegt
atvik sem kom fyrir okkur Marínu Petrovnu og mig langar til að
segja frá því. Ósköp venjulegt atvik en þó fyndið af því að út af mér
varð Marfna Petrovna alsköllótt eins og lófi manns. Þetta var þannig
að einu sinni kom ég heim til Marínu Petrovnu og hún - paff! -
varð allt í einu sköllótt. Það var nú ekki annað.
9 —10. júní 1941
77