Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Qupperneq 93

aftur heim í gær vegna þess að ég hafði gleymt að taka rafmagns-
ofninn úr sambandi. Eða kannski var það draumur líka? En hvað
um það, mikið er það gott að það er engin dauð gömul kona í
herberginu mínu og ég neyðist ekki til að fara til hússtjórans og
vesenast með lík!
En hve lengi hafði ég eiginlega sofið? Eg leit á klukkuna: hálftíu,
hlýtur að vera hálftíu að morgni dags.
Drottinn minn! Það sem mig getur dreymt!
Eg setti niður fæturna og ætlaði að standa upp en þá sá ég allt í
einu dauðu gömlu konuna, liggjandi á gólfinu við hægindastólinn
hinum megin við borðið. Hún lá á bakinu og falski gómurinn sem
hrökk út úr henni hafði krækt einni tönn í nös hennar. Hendurnar
höfðu lent undir skrokknum og sáust ekki, pilsið hafði dregist upp
og undan því stóðu beinaberir fætur í hvítum, skítugum ullarsokk-
um.
— Helvítis beinið! æpti ég, hljóp til gömlu konunnar og sparkaði
í hökuna á henni.
Falski gómurinn flaug út í horn. Ég ætlaði að sparka aftur í
gömlu konuna en var hræddur við að skilja eftir merki á líkama
hennar því þá gætu menn haldið að ég hefði drepið hana.
Ég gekk frá gömlu konunni, settist á legubekkinn og fékk mér í
pípu. Svo liðu einar tuttugu mínútur. Mér var nú ljóst að hvernig
sem allt veltist færi þetta mál fyrir rannsóknarlögregluna og
vitleysingarnir þar mundu ákæra mig fyrir manndráp. Hér var
alvara á ferðum og svo var líka þetta spark í andlitið á gömlu
konunni.
Ég gekk aftur að henni, laut niður og fór að skoða framan í hana.
Það var lítill, dökkur blettur á hökunni. Nei, það var ekki hægt að
gera mikið veður út af honum. Hver veit svosem hvað? Kannski
hafði gamla konan hrasað meðan hún var enn á lífi og rekið sig utan
91