Ljóðormur - 01.05.1986, Blaðsíða 49

UMSAGNIR
Myndin af ávöxtunum lætur ekki mikið yfir sér en við nánari athugun
kemur í Ijós að hún lýsir upp stærra svið; eplin og sítrónan standa sem
tákn allra þeirra sem veröldin hefur dæmt úr leik, þeirra sem eru útlag-
ar í veröld sem þeir skilja ekki og geta ekki öðlast hlutdeild í, og raula
þvi gömul stef úr heimahögunumm. Heiti Ijóðsins er ekki út í hött;
heimur ávaxtanna er einnig heimur ömmunnar og allra þeirra sem búa
fjarri sinni veröld. Endurminningin er sá neisti sem kveikir líf að nýju á
sama hátt og sólargeislinn vekur gamlar minningar um forna sólartil-
veru epla og sítónu.
Eitt merkasta einkenni þessara Ijóða er hversu höfundi tekst að
sýna svo ekki verður um villst hvers virði hljómfallið, tónlistin í málinu
getur reynst. Sum Ijóðanna eru sannkallaðra hljómkviður, eða hljóð-
kviður. Minnir þetta einkenni oft á Snorra Hjartarson sem gerði þetta
af slíkri list að galdri líktist.
í Ijóöum Stefáns má finna fyrir miklum geig. Heimur Ijóðanna er
haust í margræðum skilningi. Vagga barnsins er ekki undanþegin
þessari tilfinningu hverfleikans (Kvæði) og glaðværir stúdentar ekki
heldur (Á bak við fjöllin). Haustheimar hefjast á morgunmynd, sann-
kallaðri friðarmynd. En friðurinn er loginn, ýmis ógn steðjar að; „og yfir
allt leggst dauðans / morgunmara".
í Haust við ána kveður höfundur sig í sátt við dauðann. í Ijóðinu
dregur hann upp skuggalegar myndir af umhverfi okkar, leikvangi
blóðs og dauða, hins Ijóða gráts og óhugnanlegra hlátra. Vaðið við
ána er friðarhöfn okkar:
- Ó, höldum þangað öll sem eitt
og eigum fund við straumsins nið.
Frágangur bókarinnar er Hörpuútgáfunni til mikils sóma.
Þ.H.
47