Ljóðormur - 01.06.1989, Page 14

12 Álfheiður Lárusdóttir
án moldar
gengur hann
út í regnið
með hund.
II
Vængstýfður fugl
í leit að heimili
aleinn gengur hann
um götumar
vefur um sig regni
bleytir nef sitt í olíumenguðu vatni.
III
Kallaðu ekki allt ömmu þína ...
Komdu fyrir homið og heyrðu aðeins
ég hrópa af þörf, ég hrópa af þrá
alein í litlum kassa á sveimi
um geiminn
eins og vængstýfður fugl.
Tíminn
Spyrðu mig ekki hvert tíminn hverfi
því ég mun alltaf svara
í loftið
stjömumar
hendur sonar míns og bros
svör þín og andardrátt.
Sonur minn
Þar sem hamingjan og sorgin mætast
engist manneskjan
engist ég
sonur minn
taktu hlátur minn og eigðu
það em erfiðir tímar og
hláturinn sjaldgæfur.