Ljóðormur - 01.06.1989, Side 40

38 Federico García Lorca
Kista á vagni var hans hvfla
klukkan fimm er leið að kvöldi.
Beina- og flautuhljóð í hlustum
klukkan fimm er leið að kvöldi.
Á enni ’ans buldi baulið tarfsins
klukkan fimm er leið að kvöldi.
Sviðið breytti um blæ af angist
klukkan fimm er leið að kvöldi.
Álengdar er drep og dauði
klukkan fimm er leið að kvöldi.
Grænir nárar liljum lagðir
klukkan fimm er leið að kvöldi.
Sólum skærri sárin brunnu
klukkan fimm er leið að kvöldi
og múgur braut allt gler í gluggum
klukkan fimm er leið að kvöldi.
Klukkan fimm er leið að kvöldi.
Æ, þessi sári síðdagshljómur!
Hún var fimm á hverri skífu!
Hún var fimm í skugga af kvöldi!
2. Blóði úthellt
Ó ég þoli’ ekki’ að sjá það!
Kallaðu á tungl að það kvikni,
ég þoli’ ekki’ að sjá það, blóðið
hans Ignacios í sandinum.
Ó ég þoli’ ekki’ að sjá það!
Tunglið er flenni-fullt.
Hestur úr kyrrum skýjum,
og völlurinn svefngrár
með pflvið í gerðum.
Ég þoli’ ekki’ að sjá það!
Ó hvað minningin brennir.
Varið þið jasmínur við
svo viðkvæmai', hvítar og hi'einai !
Ó ég þoli’ ekki’ að sjá það!