Alþýðublaðið - 06.12.1924, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ

fara m&rgat sögur, en stjórnin
lætur ekkert uppi, hefst ekkert
að, og læknarnir or Iy'salinn
halda áfram atvlnnu sinni í iull-
um triði. Einn af lseknum lands-
ins hefir sjálfur skýrt frá því
opinberlega í blöðunum, að hann
hafi satnað sér té til utanlands-
farar með því að seija áfengis-
lyfseðla; hefir hann þó áður
skrifað vel og viturlega um
skaðsemi áfengisins, svo að ekki
•r unt að afsaka hann með fá-
fræðinni. Hann situr við fuilan
sóma og gott atlæti stjórnarváld-
anna í einu bezta iæknisembætti
landsins. Svona mættl lengi
telja.
Að ölln þessu athuguðu virð-
ist það næsta eðlilegt, þóttbann-
lagabrot verði tíð. Likurnar til,
að upp /fst verði um brotin, hafa
verið hverfandl litlar og refs-
ingarnar, ef upp kemst, svo smá-
vægilegar, að mest likjast upp-
örvun eða tekjuskatti. (Frh.)
Samkeppnin svlvirt.
Ég varð þess áskynja $ dag,
að nokkrlr heildsalar hér í bæ
reyna að koma á samtökum með
að útiioka mig frá vlðskiltum
og láta í því skynl skjai ganga
á mliii manna svo hljóðandi, að
þeir, sem skrita undir, lofa og
skuldblnda sig til að verzla ekki
við mlg og ekki heldur þá, sem
ég kynni að láta annast viðskifti
fyrir mig. Einn af þeim, sem
uudirskritar, sagði mér, eð hann
heíði ekki þorað annað, svo að
líklega er sterkum meðulum
beitt. Ástæðuna til þessarar und-
irskriftasmölunar teija þeir aug-
lýsingu frá mér, sem birtist f
Alþýðublaðinu 1. þ. m , en hitt
mun sönnu nær, að þeir óttist
samkeppni þá, sem þeim er búin
í verðlagi mínu, þvf að, eins og
menn vonandl hafa teklð ettir,
hefi ég frá því, er ég byrjaði
verziun, leltast við að hata það
sem læg&t.
Ég skal taka fram, að mér er
kunnugt um, að nokkrir helid-
salar og umboðssalar hafa neitað
að skrita undir; hafa þeir f þvf
sýnt vit og þroska fram yfir
aðra stéttarbræður sfna.
Mér virðist framkoma helldsala
hláleg, að vlija útlloka mig trá
viðski tum fyrir sámkrppni, þvf
að eins og menn vita iofa engir
elns frjálsa samkeppni; þeir
styrkja manna bezt Verziunar-
skólann, sem predikar sam-
keppnisverzlun; þar hefi ég að
mestu fengið verz’unarmentun
mfna, og reyni ég að sýna í
verkinu, hvað ég hefi numið
þár.
í umgetinni augiýsingu komst
ég svo að orði, að heiidsalar
værl óþarfur og dýr millillður.
Ég held, að það séu fáir, sem
skyn bera á verzlun, sem efast
um það. Aftur hefi ég alt af
áiitið, að mentaðir umboðssalar
væru gagnlegir og jafnvelnauð-
synlegir, því að þeir lótta og
bæta viðskiltin með því að
leita uppi ný og betri viðsklfta-
sambönd.
Mér hefir verið ságt, að Garð-
ar Gisiason hafi verlð fyrsti
maður til að undirrita framan-
greint skjal, en þar næst hafi
verlð O. Johnson & Kaaber og
C. Höepfner hf. og svo ýœsir
smærrl spámenn, sem ég nafn-
greini ekki að sinni; ef til viil
verður tækifæri til þess síðar.
Ég vll geta þess, að af rælni
mæitist ég tll f ð fá keyptan
umbúðapappír, sem verziunar-
þjónn Garðars Gíslasonar haiðl
boðið œér í dag, en var svo
svarað síðar, að hann gætl ekki
átt skifti við mig. Það verður
líklega vandfundinn garmur á
móti.
Ég vil að endingu taka það
fram, að ég hefi mjög góða
von um áð geta rekið verzlun
mfna án aðstoðar heildsala þeirra,
sem ekki viija viðskiíti mín, og
Dan Grifflths: Höfuðóvinurinn.
Það er einmitt. þessi loðmolla og istöðuleysi, sem
er bölvun kirkjunnar og gerir jafnaðarmenn vonlausa
um nytsemi hennar. Það er erfltt að hugsa sér, að
jafn- gruggug og „valinkunn“ uppspretta geti flutt
mannkyninu nokkra verulega blessun.
Vér eigum alt af i höggi við kirkjuna sem stofn-
un, að undanskildum einstaka byltingarsinnuðum
predikurum eins og séra Conrad Noel frá Thaxted.
Höfuðdeiluefnið er það, að kirkjan kennir að eins
hina „öruggu", hversdagslegu einstaklingssiðfræði, ef
hún kennir á annað borð nokkra siðfræði. Venjulega
er kirkjan hart nær þögul um allar siðakenningar.
Hun hvetur til „truar“ i þess stað, og þessi trú er
„frelsun frá syndum" á guðfræðimáli, en hún er ekki
1 samræmi við þekkingu nútimans.
Kirkjan telur trúna eina yfirleitt mikiu mikilvægari
en sórhverja breytni einstaklings eða þjóðfélaga. En
jafnvel þegar hún snýr sér að siðapredikunum, þá
er það að eins til að kenna mönnum lögreglusiðfræði,
Hún boðar nálega aldrei þjóðfélagsguðspjall. Hún
segir fólki aldrei, hvernig það eigi að kjósa.
Hún biður fólk að gera sitt bezta eftir kringum-
Btæðum, — en hún spyr aldrei um kringumstæðurnar.
Hún hvetur einstaklingana til þess að iðka borgara-
legar dygðir, en segir ekkert um það, sem er miftlu
mikilvægara, þjóðfólagshegðun.
Kirkjan biður einstakliugana að vera góða, þó að
fjárhagsástæður og þjóðskipulag geri ,þeím ókleift
að iðka dygðir. Hún hlýðir forsætisráðherranum og
fjargviörast um smámuni, eins og t. d. eyðslusemi
og smáþjófnað, — og svelgir úlfaldann, aðal og auð-
vald.
Hún reynir að hetra menn i ranglátum og vond-
um heimi. Hún biður um „góða“ aðalsinenn, „góða“
atvinnurekendur og „góða“ böðla.
Hún skilur ekki, að heiðarleg breytni er óhugsan-
leg i auðvaldsskipulagi. Þrir fjórðu hlutar af lifi voru
eru háðir umhverfl voru, og siðferðisþroski einstakl-
ingsins er háður siðferðisskilyrðunum, sem hann
lifir við.
Mannamunur nú á timum er ekki falinn i þvi,
hvað þeir gera, heldur i, hvað þeir vilja gera.
Yfirleitt breytum vér allir eins. Þjóðfélagið neyðir
oss til þess. Þeir, sem vilja þjóðnýta jörðina, veiða
að greiða afgjald af jörðum, og þeir, sem eru móti
striði, verða að greiða striðsskatta. * 1
mmmmmmmmmmmmmmmmm
Fyrlr jólln
þurfa allir að kaupa >Tarzan og gimsteinat*
Opar-borgar< og >Skógarsögur af Tarzan<
með 12 myndum. — Fyrstu sögurnar enn fáanlegar.