Víkurfréttir - 15.12.1983, Qupperneq 36

JÓLABLAÐ
VÍKUR-fréttir
Mesta mein aldarinnar
BAKKUS konungur í essinu sínu
BAKKUS er harður hús-
bóndi. BAKKUS klófestir
hvern tiunda, sem bragðar
áfengi, tekur hann í heljar-
greipar og þjarmar svo að,
að ef ekkert er að gert, má
búast við að dauðinn taki
við. Af hverju verður hvertí-
undi maður, sem neytir
áfengis, sjúkur? Vísinda-
menn hafa árum saman
reynt að finna skýringar, en
enn sem komið er, er alls ó-
vitað um orsakirþessasjúk-
dóms.
Allt byrjar þetta ósköp
sakleysislega hjá flestum.
Þorri manha neytir áfengra
drykkja og sleppur við sjúk-
dóminn, en BAKKUS spyr
ekki um hver manneskjan
er. Dæmin sýna, að allar
gerðir einstaklingsins falla í
greiparhans. BAKKUSspyr
ekki um greind, gáfur,
stöðu, viljastyrk né kyn-
ferði. BAKKUS getur leikið
sér að hinum ýmsu ein-
staklingum árum saman og
látið þá kveljast mismun-
andi lengi. Einstaklingur-
inn getur verið hófdrykkju-
manneskja árum saman, en
svo skyndilega missir hún
tök á drykkju sinni án allra
skýringa. Svo klókur er
BAKKUS, að ,,venjulegur“
borgari getur árum saman
tekið þátt í darraðardansi
þessa mikla konungs, án
þess að verða var við hvert
stefnir. Þessi sami borgari
getur í mörgum tilfellum
stundað vinnu sína, átt sitt
heimili og tekið þátt i dag-
legu lífi, en eitthvað er að
bresta. Nú drekkur hann
,,bara um helgar", föstu-
dags- og laugardagskvöld
og svo örlítið á sunnudegi.
Hann reynir að vera í sæmi-
legu lagi á mánudegi, því
ennþá vill hann halda vinnu
sinni. Þetta tekst i nokkurn
tima, oft ótrúlega langan.
En eitthvað er að og það er
venjulega nánasta fjöl-
skyldan og vinir, sem
skynja breytingarnar. Oft-
ast er það maki, foreldrar
eða börn, sem færa þetta í
tal, benda á að nú sé ekki
allt með felldu.
Drykkjumaðurinn bregst
mjög ókvæða við og harð-
neitar öllu. Þar næst reynir
hann að drekka ekki næstu
helgi eða helgar, til að
sanna fyrir sér og sínum
nánustu, að ekkert sé að.
Blekkingin byrjar
(sumum tilvikum getursá
hinn sami maður verið í
heljargreipum BAKKUSAR
i 30-40 ár, en maðurinn í
næsta húsi þurfti ekki nema
5-10 ár til að komast í sama
far. Heilsu þessara manna
hrakar, en þeir skynja það
engan veginn. Alls kyns
sjúkdómar þjaka hann, en
hann er hvort eð er orðinn
svo kærulaus, að hann
sinnir þvi ekki fremur en
öðru. Fái þessi maður ekki
hjálp, endar þetta bara á
einn veg: DAUÐI. Höfum
við nokkurn tíma séð á
prenti, að nokkur hafi látist
af drykkjusýki? Nei, sjúk-
dómur þessi, alkóhólismi,
er alltaf stílfærður á eitt-
hvað „fínna mál“, en orsök-
in er augljós.
Aðalsmerki BAKKUSAR
er blekking og lygi. Þessu
sáir BAKKUS svo miskunn-
arlaust í hinn sjúka alkóhól-
ista. Út á við getur hann
virkað heilbrigður, hann
blekkir umhverfi sitt. Hann
afsakar drykkju sína með
hinum ýmsu tilefnum í
fyrstu, svo hættir hann því.
Nú finnst honum drykkjan
vera hluti af sínu lífi - OG
SÉR EKKERT ATHUGA-
VERT VIÐ ÞAÐ [ FYRSTU,
hann er bara að gera það
sama og allir hinir. Hann
gerir sér heldur enga grein
fyrir því, að hann drekkur
alltaf meira en flestir hinna.
En innst inni veit hann nú,
að eitthvað er að. Hann ger-
ir örvæntingarfullar tilraun-
ir til að hætta, minnka
drykkjuna eða breyta
henni. Hann fer að drekka
létt vín í stað sterkra
drykkja. Hann blekkir sig
aftur, því eitt vínglas inni-
heldur sama styrkleika og
einn einfaldur af sterkum
drykk. Þá er næst að skella
skuldinni á einhvern annan.
Nú drekkur hann vegna
þess, að „kerlingin" og
krakkarnir eru vitlaus. Það
er allt orðið svo erfitt i vinn-
unni, allireru á móti honum
og í æstu skapi, allir nema
hann. Til þess að „slappa
af" fær hann sér „einn". Jú,
allt lagast á meðan hann
drekkur, honum líður mjög
vel, en dæmið snýst við,
þegar af honum rennur.
Vandamálin verða stærri og
stærri, allt er ómögulegt,
nema hann sjálfur. „Kerl-
ingin" kann ekkert með
peninga að fara - eyðir öllu,
hann þarf flösku út á það.
Ranghugmyndir eru farnar
að þjaka hann. Hann erorð-
inn tortrygginn, álítur alla
vera að ofsækja sig - það
eru allir á móti honum.
Hann reynir að réttlæta
sjálfan sig. Hann er mjög ó-
öruggur með sig þessa fáu
daga, sem hann drekkur
ekki, á bágt með að taka
ákvarðanir, vorkennir sjálf-
um sér heil ósköp og hann
er píslarvottur. Hann reynir
nú að bæta ástand sitt og
lofar fjölskyldunni öllu
fögru. Fjölskyldan trúir
þessu. Skömmu síðar
„dettur" hann aftur, bregst
sjálfum sér og fjölskyldunni
og það verður feikna
sprenging. Hann hefurein-
angrast frá daglegu og eðli-
legu lífi, vill helst vera einn
eða með drykkjufélögum.
Um leið og hann drekkur
aftur fyllist hann öryggi,
verður stóri og mikli maður-
inn, sem allt veit og allt
getur. Ennþá afsakar hann
sig. Dæmið gæti litið
þannig út: „Ég mæti alltaf til
vinnu - ég drekk ekki afrétt-
ara - þetta væri allt í lagi, ef
allir væru ekki á móti mér“.
Og áfram heldur hann.
Blekkingar: Hann mætirað
vísu til vinnu ennþá, en hver
eru afköstin á vinnustað?
Hann er mjög gleyminn er
hér er komið, taugarnar eru
spenntar til hins ítrasta og
það hallar undan fæti.
Skapið er vægast sagt mjög
bágborið. Afréttari erafrétt-
ari daginn eftir. Algengur
misskilningur er að afrétt-
ari sé eingöngu afréttari sé
hans neytt morguninn eftir.
SÉ ÁFENGIS NEYTT DAG-
INN EFTIR DRYKKJU Á
HVAÐA T(MA SEM ER, ER
ÞAÐ AFRÉTTARI.
Ástandið á heimilinu er
vægast sagt mjög slæmt er
hér er komið.. í flestum til-
vikum standa maki, börn og
foreldrar algjörlega ráða-
laus, ringluð og tauga-
trekkt. Örvæntingarfullar
tilraunir eru gerðar til að
„stöðva" drykkjuna, en allt
versnar. Algeng viðbrögð
hjá aðstandendum ert.d. að
hella niður áfengi, fela það
eða reyna að halda þeim
sjúka frá drykkju með alls
konar ráðum. Þetta er al-
gjörlega tilgangslaust.
ALKÓHÓLISTINN NÆR
SÉR ALLTAF í ÁFENGI, EF
HANN ÆTLAR OG ÞEGAR
HANN ÞARFNAST ÞESS.
Algjört vonleysi einkenn-
ir nú alla fjölskylduna og
enginn skilur upp né niður í
þessu ófremdarástandi.
Hótanir á báða bóga, kald-
lyndi, vonleysi, kvíði og
e.t.v. vinnumissir. Á þessu
stigi má búast við að fjöl-
skyldan gefist upp, og hún
yfirgefur hinn sjúka. Hann
er einn og yfirgefinn, eng-
inn skilur hann og allra síst
hann sjálfur. Hann er ekki
fær um að gera sér grein
fyrir ástandi sínu. Ennþá
síður skilur hann né nokkur
annar, hvernig á því getur
staðið. Hann verður að fá
áfengi, öðruvísi getur hann
ekki lifað. Hann er helsjúk-
ur, fyrirlítur sjálfan sig.
Annan daginn reynir hann
að krafsa sig út úr ógöng-
unum, en BAKKUS, besti
vinur hans og um leið hel-
víti hans, situr hjá og hlær.
Er hægt að ætlast til að
nokkur manneskja geti sett
sig inn í slíkt ástand?
Hinn ægilegi vítahringur
er í fullum gangi.
Maðurinn, sem nokkrum
árum áður gat neytt áfeng-
is „eins og hinir", er nú
kominn i þrot. Þeir dagar
eru taldir, þegar hann gat
Keflavíkurflugvelli
sencia starfsmönnum sínum og
öðrum Suðurnesjamönnum
bestu jóla- og nýársóskir.