Morgunblaðið - 08.09.2016, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2016
✝ Jón Björn Vil-hjálmsson
fæddist á Sólbakka,
Höfnum, Reykja-
nesi, 18. apríl 1934.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
28. ágúst 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Ástríð-
ur Þórarinsdóttir,
húsfreyja frá Kot-
vogi, Höfnum, f.
2.8. 1908, d. 7.12. 1983 og Vil-
hjálmur Magnússon, sjómaður
frá Traðhúsum, Höfnum, f. 9.4.
1904, d. 5.5. 1993. Auk Jóns
Björns eignuðust þau; Ketil, f.
14.8. 1929, d. 21.9. 2015, Hildi, f.
26.12. 1930, d. 25.6. 2016, Garð-
ar Má, f. 26.8. 1935, d. 15.8.
1976, og Magnús Marel, f. 26.8.
1935, d. 30.3. 1937.
Árið 1956 kvæntist Jón Björn
Jóhönnu Maríu Björnsdóttur.
Þau skildu. Með henni átti hann
þrjú börn: 1) Ástu, f. 11.1. 1957.
2) Ólaf, f. 14.12. 1958, kvæntur
Rósu Ingvarsdóttur. Börn
þeirra eru: a) Jón Björn, f. 1980,
b) Ásdís, f. 1986. 3) Björn, f.
12.5. 1960, d. 22.1. 2011, var
Stefánsdóttur. Synir þeirra eru:
a) Stefán Heiðar, f. 2010, b)
Óskar Ingi, f. 2011. Fyrir átti
Heiðar börnin Alexöndru Ósk, f.
1990, og Sindra Geir, f. 2001. 3)
Elimar Tómas Reynisson, f.
27.10. 1977, sonur hans er Axel
Örn, f. 2002.
Jón Björn ólst upp í Höfnum
þar sem foreldrar hans byggðu
fyrst Sólbakka, síðan Brautar-
hól. Á sínum yngri árum vann
hann ýmis störf á Keflavík-
urflugvelli, s.s. að keyra steypu-
bíl fyrir verktaka og var starfs-
maður hjá Esso við afgreiðslu
eldsneytis á flugvélar. Jón
Björn útskrifaðist með
skipstjórnarréttindi frá Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1966.
Eftir það varði Jón Björn
starfsævi sinni til sjós, fyrst sem
háseti, þá stýrimaður og síðar
og lengst af sem skipstjóri bæði
á stórum og litlum bátum og á
ýmsum tímum tók hann einnig
þátt í útgerð. Jón Björn var
virkur meðlimur í Oddfellow-
reglunni. Hann stundaði golf-
íþróttina og var sérlegur
áhugamaður um flugvélar.
Útför hans og kveðjuathöfn
systur hans, Hildar „Díu“ Vil-
hjálmsdóttur, fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 8. sept-
ember 2016, kl. 13. Jarðsett
verður í Kirkjuvogskirkjugarði,
Höfnum.
kvæntur Önnu
Gunnlaugu Egils-
dóttur. Börn þeirra
eru: a) Elísabet, f.
1984, b) Eva, f.
1987. Áður eign-
aðist Björn með
Þórdísi Þórðar-
dóttur Jóhönnu
Maríu, f. 1983.
Langafabörnin eru
orðin sex og eitt er
væntanlegt.
Hinn 22. ágúst 1987 kvæntist
Jón Björn Margréti Elimars-
dóttur, f. 24.6. 1949. Foreldrar
hennar voru Guðbjörg Jónína
Pálsdóttir frá Vestur-
Landeyjum, f. 3.3. 1915, d. 28.5.
2005, og Elimar Tómasson frá
Vestur-Skaftafellssýslu, f. 30.8.
1900, d. 19. febrúar 1988. Synir
Margrétar og fóstursynir Jóns
Björns eru: 1) Haraldur Karl
Reynisson, f. 9.6. 1968, kvæntur
Guðnýju Hrefnu Leifsdóttur.
Börn þeirra eru: a) Grétar Karl,
f. 2005, b) Thelma Lind, f. 2007.
Fyrir átti Haraldur eina dóttur,
Oddnýju Maríu, f. 1994, og einn
dótturson. 2) Heiðar Reynisson,
f. 6.7. 1969, kvæntur Brynhildi
Elsku pabbi, nú þegar ég
hugsa til baka er margs að
minnast.
Þú komst inn í líf mitt þegar
þú og mamma hófuð sambúð,
en þá var ég um tólf ára ald-
urinn.
Á mig virkaðir þú strax sem
beinskeyttur, harður og ákveð-
inn, enda mikilsvirtur skipstjóri
og varst vanur að ráða ferðinni.
Það hefur án efa ekki verið auð-
velt að taka að sér þrjá unga
drengi sem voru ekki alltaf auð-
veldir að eiga við. Ég var
stundum hræddur við þig á
mínum yngri árum og fannst þú
oft harður og ósanngjarn. Þú
hafðir mjög ákveðnar skoðanir
og varst ekki tilbúinn að sam-
þykkja allt sem ég bar á borð
fyrir þig. Þú gast látið mig
heyra það ef ég raðaði ekki
skónum frammi í forstofu. En
ef ég klúðraði einhverju miklu
þá komst þú og stóðst eins og
klettur við hliðina á mér. Eftir
því sem árin liðu þá áttaði ég
mig á því að alltaf hafðir þú
mína velferð í huga. Unglingsár
mín voru mótuð af uppreisn og
átökum og oft reyndist ég þér
og ykkur erfiður, en aldrei
gafst þú upp á mér.
Þér var mjög umhugað að ég
gengi til mennta en þegar ég
ákvað að gera það ekki tókst þú
mig með þér til sjós, þar fékk
ég að kynnast erfiðisvinnu og
erfiðum aðstæðum sem höfðu
mótandi áhrif á líf mitt til góðs.
Þegar ungir menn kvarta við
mig í dag yfir vondu og hættu-
legu veðri á vinnusvæði þá
hugsa ég til þess að þeir hefðu
átt að kynnast því þegar ég var
með þér í alvöru lífsháska á
sjónum. Þá veit ég að þeir
myndu ekki kvarta meir.
Seinna þegar ég lauk námi úr
HR duldist mér ekki stolt þitt.
Þegar barnabörnin komu þá
birtist hjá þér þessi skilyrðis-
lausa ást og umhyggja sem alla
tíð var hjá ykkur mömmu. Ég
er svo þakklátur fyrir síðustu
árin eftir að þið mamma fluttuð
í Grafarholtið að geta umgeng-
ist þig meira. Alltaf var gaman
að koma að heimsækja þig. Þú
hafðir svo mikinn áhuga á því
sem ég var að gera og varst sí-
fellt að hrósa mér og hvetja mig
til dáða.
Það er ekki langt síðan við
fórum suðureftir í jarðarför hjá
góðum vini okkar beggja, hon-
um Ragga Ragg skipstjóra.
Mér þótti svo vænt um þá
stund með þér. Það var einhver
sérstök tilfinning sem ég fékk –
mig grunaði að þetta gæti verið
okkar síðasta ferð. Fljótlega
eftir það lagðist þú inn á spít-
alann þar sem þú svo lést í
örmum mömmu. Við sameinuð-
umst svo þar, börnin þín, makar
og barnabörn og áttum þar
hjartnæma stund. Ekki fór
fram hjá mér sú ást og virðing í
þinn garð frá okkur öllum.
Það var haft á orði á spít-
alanum að við værum stór og
samheldin fjölskylda. Mér þótti
svo vænt um það. Að elska í
blíðu og stríðu er samnefnari
um þig og mömmu. Þú getur
treyst á það að ég mun hugsa
vel um mömmu og hlúa að
henni.
Elsku mamma, Óli, Rósa,
Ásta, Anna, Heiðar, Elimar,
börn, barnabörn og barna-
barnabörn, ykkur votta ég mína
dýpstu samúð og bið Guð að
geyma ykkur.
Með ást og virðingu og óend-
anlegu þakklæti, takk fyrir allt
og allt. Þinn sonur,
Haraldur Karl og fjölskylda.
Elsku pabbi minn, ég hef oft
hugsað um það undanfarin ár,
eftir að aldurinn og þroskinn
fóru að segja til sín, hvað það
er sem skiptir mestu máli í líf-
inu. Ég hef líka velt því fyrir
mér hvað hefur gert mig að
þeim manni sem ég er í dag.
Við slíkar vangaveltur beinist
hugurinn óneitanlega til þeirra
sem standa mér næst og ekki
síst til þín sem hefur alltaf ver-
ið kletturinn minn.
Þú kenndir mér svo margt
gott, til dæmis hversu mikil-
vægt það er að vera góður og
stoltur faðir og þú kenndir mér
að elska skilyrðislaust. Ég sé
svo vel þegar ég lít til baka með
hvaða hætti þú gerðir þetta og
fyrir það er ég þér óendanlega
þakklátur. Þú kenndir mér
margt fleira, vilja til að ná ár-
angri og ná langt, þú kenndir
mér að fara óhefðbundnar leiðir
og vera trúr í öllu því sem ég
geri, þú kenndir mér að elska
og virða fjölskylduna mína og
það er mér svo dýrmætt. Þú
uppörvaðir mig alltaf og hélst
mér á lofti, ekki síst þegar ég
þurfti að fást við erfiðleika eða
hindranir á leiðinni, þá kenndir
þú mér að rétta leiðin væri allt-
af sú að halda áfram.
Gleðin í augunum á þér þeg-
ar barnabörnin birtust í gætt-
inni, hvernig þú hrópaðir upp
þegar þú þóttist vera hræddur
við Spiderman sem var í mesta
lagi metri á hæð og ennþá á
leikskólaaldri, eru brot af ynd-
islegum minningum sem við öll
áttum með þér. Hvernig þú
elskaðir barnabörnin þín, strák-
ana þína, og ég tala nú ekki um
hvernig þú elskaðir mömmu, er
í rauninni allt alveg frábært
kennsluefni.
Þú passaðir vel upp á sjálfan
þig í veikindunum síðustu árin.
Þú lagðir hart að þér því þú
vildir fá að njóta hvers dags
sem lífið færði þér og njóta
hverrar gæðastundar sem þú
gast fengið með mömmu. Elsku
pabbi, fyrir mér varstu alltaf
svo stór og sterkur og alltaf
fannst mér þú vera ósigrandi.
Síðustu dagarnir sem við átt-
um saman eru mér ómetanlegir.
Við gátum notið stundarinnar
þó við vissum báðir að endalok-
in væru handan við hornið. Á
slíkum stundum erum við svo
bjargarlaus og vanmátta og það
er það erfiðasta sem ég hef
nokkurn tímann komist í tæri
við. Þessar stundir voru mér
óendanlega dýrmætar og gáfu
mér eitthvað sem ég mun varð-
veita í hjarta mínu alla tíð. Þú
ert og verður alltaf sá sem
gerði mig að þeim sem ég er í
dag. Þú ert og verður alltaf
eina alvöru hetjan mín. Takk
fyrir allt.
Hvíldu í friði, elsku pabbi
minn.
Þinn sonur,
Heiðar.
Skrifað hefur verið að „sér-
hvert ævinnar stundaglas tæm-
ist um síðir“ og nú hefur
tengdafaðir minn, Jón Björn
Vilhjálmsson, tæmt sitt. Bubbi
var kröftugur maður, glaðlegur
í fasi og rómurinn, þó frekar
djúpur væri, ansi hár. Ég var
rétt nýfermd þegar ég hitti
þennan myndarlega mann í
fyrsta sinn og man að ég bar
hálfgerðan beyg í brjósti fyrir
þessum mikla manni. Bubbi var
þá oft langtímum á sjó og tók
það okkur því lengri tíma en
skemmri að kynnast. En tíminn
færði mér góða samferð með
honum, gagnkvæma virðingu,
traust og góð fjölskyldubönd.
Eftir að tengdaforeldrar mínir
skildu og Bubbi kvæntist
Möggu urðu eðlilega breytingar
á samveru. En Bubba tókst á
sinn fallega hátt að skipta tíma
sínum á báðar sínar fjölskyldur
og dansaði vel þann línudans
sem þetta hlutskipti hans bauð
honum. Samveru okkar var oft-
ast varið í fjölskyldufréttir og
spjall um lífsins gang og nauð-
synjar, en þegar á lífsgönguna
leið og eftir því sem fjölskyld-
urnar stækkuðu þá fækkaði
vissulega samverustundum, en
alla tíð fann ég fyrir gagn-
kvæmri væntumþykju.
Bubbi var náttúrubarn að
eðlisfari, hafði haukfrána sjón
og naut allrar útiveru. Hann
hafði eðlislægan skilning á svo
mörgu í náttúrunni og það var
unun að hlusta á hann segja frá
náttúrufyrirbærum, fuglum og
dýralífi.
Í seinni hálfleik fékk Bubbi
líkamlega viðvörun um að fara
betur með sig. Það tók hann
tengdafaðir minn alla leið og
svo vel fylgdi hann leiðbeining-
um um hvað eina sem bætt gæti
heilsu hans að nú á lokametr-
unum sagði læknirinn hans okk-
ur að þannig hefði hann bætt
áratug ef ekki meira við lífaldur
sinn.
Síðustu
geislar sólu
í vestur
horfnir
Fyrstu
geislar í austri
endurbornir
(Gunnar Dal)
Margréti og öðrum ástvinum
hans votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Blessuð sé minning Jóns
Björns Vilhjálmssonar.
Rósa Ingvarsdóttir.
Kæri afi minn og nafni. Mik-
ið ofboðslega tekur það mig
sárt að geta ekki fylgt þér síð-
asta spölinn. Síðasta rúntinn á
líkast til betur við í þessu til-
felli. Okkur þótti nú ekki leið-
inlegt að taka rúnt og okkar
sérfræðigrein var jólakortar-
únturinn sem lagðist ekki af
fyrr en ég var kominn með
mína eigin fjölskyldu. Þá var
lítið svigrúm til að rúnta langt
fram að kvöldmat á aðfangadag.
Einn þessara rúnta er mér
sérlega minnisstæður þegar ég
var rétt nýfermdur. Ég hafði
miklar áhyggjur af því að við
værum á 120 km hraða á veg-
inum út í Hafnir enda var ég
við stýrið. Þú hafðir nú ekki
miklar áhyggjur af því ef lög-
reglan skyldi nappa okkur því
þú ætlaðir bara að segja þeim
að þú værir með mig í öku-
kennslu.
Kært var á milli okkar alla
tíð og bar aldrei skugga á sam-
band þeirra Nonna og Bubba,
eins og við kölluðum okkur.
Ræddum það líka lengi vel að
við hefðum bara átt að kaupa
samnefnda verslun í Keflavík
enda ótækt að einhver „stór-
grosser“ væri að raka inn fé í
okkar nafni.
Nú hefur rúnturinn okkar á
þessum stað tekið enda, elsku
afi minn. Við hittumst síðar í
dökkbláa A12 jaxlinum og rúnt-
um þá um annað Reykjanes á
öðrum stað. Uns það gerist
sendi ég þér hljóða bæn yfir
sæinn.
Jón Björn Ólafsson.
Elsku afi minn, með kröft-
uga, skemmtilega og háa hlát-
urinn sinn og sterku sjómanns-
hendurnar sínar. Afi vildi sterkt
og almennilegt kaffi og naut
þess að spjalla um tilveruna.
Hann mætti á alla þá við-
burði sem honum var boðið á
hjá okkur krökkunum. Þarna
sat hann, helst á fremsta bekk,
brosandi út að eyrum og svo
rígmontinn af okkur. Það var
gaman að fylgjast með honum
afa í barnaafmælum hjá barna-
barnabörnum sínum, þar sem
hann borðaði með þeim kökur
og svo sagði hann, þegar börnin
sýndu smá skap, að þessi skap-
gerð kæmi sko ekki úr Höfn-
unum, því allt það besta í
hverju og einu okkar kæmi
beint úr Höfnum. Og svo hló
hann dátt.
Ég er afar þakklát fyrir að
hann kom í skírnina hjá dóttur
minni. Nú þegar báðar ömmur
mínar og afar mínir hafa kvatt
finn ég fyrir miklu tómarúmi.
Það eru mikil forréttindi að
eiga að ömmur og afa þegar
maður sjálfur er að fullorðnast.
Með söknuði og þakklæti
kveð ég elsku afa minn. Megi
góður Guð geyma þig.
Og þó það reynist sárt
að skilja við þig hér,
ég þakka vil þér.
Ljúflingslundina,
gleðistundirnar.
(Ásgeir Aðalsteinsson.)
Ásdís Ólafsdóttir.
Í dag kveðjum við afa okkar
með söknuði.
Við hugsum til baka og minn-
umst allra góðu stundanna með
honum.
Það var gaman að fá hann í
heimsókn því afi var skemmti-
legur karakter með sterkar
skoðanir. Hann átti það til að fá
dellur sem iðulega tengdust
heilsunni. Eitt skiptið kom
hann og settist við eldhúsborð-
ið, afþakkaði kaffið og fór að
japla á engiferrót eins og ekk-
ert væri eðlilegra.
Afi Bubbi talaði hátt og
snjallt og hafði þann einstaka
hæfileika að segja skemmtilega
frá. Hann hafði frá mörgu að
segja, en sögur af sjónum og úr
Höfnunum stóðu ávallt upp úr
hjá okkur systrum. Í síðasta
skiptið sem við hittum afa vor-
um við svo heppnar að eiga með
honum góða stund og skiptumst
við á sögum eins og svo oft áð-
ur.
Elsku afi, takk fyrir sam-
fylgdina.
Þínar,
Elísabet og Eva.
Mig langar að minnast
nokkrum orðum mágs míns
Jóns Björns Vilhjálmssonar
sem í dag verður til moldar
borinn á slóðum bernsku sinnar
og uppvaxtar í Höfnum.
Hann kom sem hressandi
vindur af hafi inn í fjölskyldu
okkar þessi stóri og sterki sjó-
maður og það gustaði af honum
alla tíð. Sá gustur var þó alltaf
hlýr og bar með sér gleðistund-
ir hvar sem hann fór. Hann
færði Möggu, móður- og upp-
eldissystur minni, og sonum
hennar kærleik, traust og stöð-
ugleika en átti samt nóg eftir
handa okkur hinum.
Magga og Jón Björn reynd-
ust mér og minni fjölskyldu af-
ar vel og tóku drengina okkar
gjarnan í fóstur þegar við hjón-
in fórum til útlanda. Þó við
hefðum það gott í ferðunum var
augljóst að drengirnir okkar
höfðu haft það enn betra. Allt
atlæti í Ásgarðinum var með
þeim hætti að þeir komu ríkir
af reynslu og upplifunum heim
að nýju. Þeir voru gerðir að
lykilmönnum í trjáplöntun og
ýmsum framkvæmdum og
fengu meira að segja að keyra á
fáförnum slóðum á Suðurnesj-
um.
Þetta þótti þeim ekki slæmt
og kannski var eins gott að við
fengum ekki að frétta af þessu
fyrr en löngu síðar. Eins var
með kynni þeirra af sjómennsk-
unni.
Ef Jóns Björns hefði ekki
notið við hefðu þeir ekki komið
nálægt þessum undirstöðuat-
vinnuvegi í uppvextinum og
kannski er það einmitt vegna
hans sem einn af drengjunum
er nú stýrimaður. Þeir fengu að
sigla með honum styttri ferðir
milli Suðurnesjahafna og þótti
mikið ævintýri.
Þeir minnast þess með brosi
hve undrandi þeir urðu að sjá
þennan stóra mann stökkva frá
báti til bryggju – barnshugur-
inn hafði ekki gert ráð fyrir
þeim léttleika.
Nú er komið að kveðjustund.
Ég votta aðstandendum hans
samúð og þakka honum sam-
fylgdina.
Blessuð sé minning Jóns
Björns Vilhjálmssonar.
Rut Jónsdóttir.
Kæri vinur.
Það verður að segjast eins og
það er að okkar síðasta stund
saman var mér erfið og upp
rann fyrir mér að leiðarlok
væru nærri hjá þér. Hugurinn
fór í ferðalag um alls kyns sam-
verustundir okkar, bæði erfiðar
og einnig skemmtilegar. Ég
kveð þig með minningabrotum
um alls konar ævintýri okkar,
eitthvað sem bara ég og þú og
nokkrir aðrir skilja, en á milli
okkar var vinarþel sem aldrei
bar skugga á, það var alltaf svo
gefandi að hitta þig, þú þessi
mikli maður sem hafði svo
sterkar skoðanir á mannlífinu,
já, það var ekki skafið af þér að
þú sagðir það sem þér lá á
hjarta og orðavalið var oft á tíð-
um varla prenthæft. Í minn-
ingabankanum eru margar
mjög svo eftirminnilegar uppá-
komur hjá okkur og ég tel best
að segja þær á þann hátt að les-
endur upplifi þær ljóslifandi og
ímyndi sér hvað gerðist. Þú
réðir mig í skipspláss á Gígjuna
og sagðir að það væri lykilatriði
að kafaragræjurnar kæmu með,
það væri gulls ígildi að hafa
kafara um borð. Það var ekkert
óalgengt að veiðarfæri færu í
skrúfuna og það gerðist hjá
okkur, ég fór út í og byrjaði að
skera úr, um borð voru menn
að missa sig yfir því að hvalur
væri fyrir aftan bátinn og
lömdu og börðu í skipið til að
láta mig vita en ég skildi ekkert
í þessum djöfulgangi og náði nú
að skera nótina lausa, en þá
synti stærðarinnar hnúfubakur
bara einhverja metra fyrir aft-
an mig og ég stóðst ekki mátið
og fór bara að synda með hon-
um. En hvalurinn kom rosalega
nálægt mér og mér leist ekkert
á blikuna og nánast flaug um
borð af hræðslu þegar strák-
arnir hífðu mig um borð. Ég
gleymi aldrei hvað þú skamm-
aðir mig fyrir þessi fíflalæti í
mér og sagðir háum rómi: held-
ur þú að þetta sé einhver helvít-
is leikvöllur hérna útí ballar-
hafi? Mér þótti þetta mjög leitt
og baðst innilegrar afsökunar.
Þú varst rétt búinn að sleppa
orðinu þegar annar bátur, Hug-
inn VE, var með nótina í skrúf-
unni og þú sagðir hátt í talstöð-
ina að það væri kafari um borð
sem myndi redda málunum, það
gekk eftir og ég skar úr honum.
Um leið og það var búið var
kallað klárir og báturinn fylltur
af loðnu og við á leið í land.
Innst inni varstu mjög stoltur
að ég skyldi geta reddað þessu
og þér fannst þetta mikið afrek.
Svo var það ævintýrið með
hana Þóreyju, sem sökk í Garð-
sjónum, þú mættir á Hafern-
inum og við komum með bátinn
í land sem hafði sokkið og afl-
inn, sem var búinn að vera um
borð á hafsbotni í þrjá daga á
25 metra dýpi, var seldur á
markaðnum sem þriggja nátta
afli, þetta voru nokkur tonn af
fiski.
Ekki má gleyma þegar þú
lést mig keyra bláa trukkinn í
loftköstum út í Sandvík þar sem
þú hafðir farið með systur þína
að sýna henni æskustöðvarnar
á Reykjanesi og festir
Landkrúserinn – það var að
flæða að og þú sást jeppann í
huganum hverfa í hafið, en ég
kom á réttum tíma og reddaði
málum. Ég geymi þitt fallega
jólakort með textanum um upp-
lifun þína á þessum degi í Sand-
víkinni.
Það voru forréttindi að vera
þér samferða í starfi, sem skip-
verji hjá þér, sem vinur í heim-
sókn og að fá þig í heimsókn.
Mundu að setja lýsið á skötuna
á Þorláksmessu. „Bless you
Bubbi Vill.“
Tómas J. Knútsson.
Jón Björn
Vilhjálmsson