Ægir - 01.02.2017, Blaðsíða 9

9
eftir og hefur verið þar verk-
stjóri alla tíð síðan þá.
Starfsaldur í nær hálfa öld er
nú bara þó nokkuð og Ingi unir
bærilega glaður við sitt. Að
minnsta kosti er ekki að heyra
að hann ætli sér að skipta um
starfsvettvang úr því sem kom-
ið er en það datt honum hins
vegar í hug 1973 eftir fimm ár í
Vinnslustöðinni. Þá stóð til að
læra rafvirkjun.
„Sighvatur framkvæmda-
stjóri fékk mig ofan af því að
fara í iðnnám. Hann sagði að
þeir sem væru í fiski í Vest-
mannaeyjum yrðu aldrei at-
vinnulausir! Líklega var nokkuð
til í því hjá honum. Ég valdi fisk-
inn og hef aldrei séð eftir því.“
Ingi Júl man tímana tvenna í
starfsemi Vinnslustöðvarinnar
og hefur meðal annars komið
að vinnslu humars og bolfisks,
flökun og frystingu síldar,
loðnufrystingu og vinnslu
loðnuhrogna. Honum er ofar-
lega í huga brasið við að þróa
framleiðsluferlið í loðnunni og
krækja fyrir allar keldurnar sem
urðu á vegi frumkvöðlanna við
að flokka loðnu, hirða hrogn og
þurrka þau þannig að til yrði
verðmæt útflutningsvara.
„Stærsta tæknibyltingin var í
síldarvinnslunni en breyting-
arnar eru líka miklar í loðnu-
frystingunni. Starfsmönnum
fækkar en afköst margfaldast
með nýjum vélum og tækni.“
Með Jóhanni Svarfdælingi suður
Ingi Júl er fæddur Ólafsfirðingur
en fluttist með foreldrum sín-
um til Vestmannaeyja þriggja
vikna gamall haustið 1946. Sag-
an segir að með í rútunni suður
hafi verið Jóhann Svarfdæling-
ur og að tekin hafi verið mynd
af stærsta og minnsta Íslend-
ingnum. Ingi Júl hefði ekkert á
móti því að sjá mynd af sér og
stórmenninu úr Svarfaðardal,
hafi hún verið tekin á annað
borð.
Foreldrarnir, Ólafsfirðingur-
inn Jakobína Jónsdóttir og Eyja-
maðurinn Júlíus Sigurðsson,
hófu búskap í Drífanda, fluttu
þaðan að Landamótum og loks
í Hólmgarð. Margir vinir Inga
kenndu hann lengi við Land-
mót: Ingi í Landó.
Ingi vann í Fiskiðjunni í tvær
vikur eða svo, tíu ára gamall,
handleggsbrotnaði þá og
starfsferillinn varð ekki lengri í
bili. Hann átti eftir að vinna
nokkrum sinnum síðar í Fiskiðj-
unni, meðal annars á sumrin
með skóla og í tvö heil ár eftir
gagnfræðaskóla. Hann þreifaði
líka fyrir sér í öðrum landshlut-
um, var í fiski í rúmlega eitt ár á
Eskifirði og svo í eitt ár í Reykja-
vík að innrétta Lindargöturíkið
sáluga, vínbúðina sem ÁTVR
hafði við Lindargötu.
Leið kappans á vinnumark-
aði hefði reyndar allt eins legið
út á sjó, enda karl faðir hans
síldarskipstjóri, fyrst á Má VE g
síðan Sindra VE.
„Ég var fyrst á síld með
pabba ellefu ára gamall og síð-
ar eitt sumar á humarveiðum.
Held að sjóveikin hafi orðið til
þess að ég lagði sjómennskuna
ekki fyrir mig. Það var helst í
kolvitlausu veðri að mér leið vel
til sjós! Pabbi var sjóveikur alla
tíð en harkaði af sér. Það hlýtur
að hafa verið erfitt fyrir hann.
Þetta var svipað hjá mér en ég
kaus að fara í land og vera þar.“
Afmælisriti fagnað á afmælisdegi VSV. Fyrir miðju er Atli Rúnar Halldórsson, höfundur bókarinnar og með honum Hermann Kr. Jónsson og Þór
Vilhjálmsson en þeir aðstoðuðu við öflun upplýsinga og heimildarmanna.