Alþýðublaðið - 24.12.1924, Síða 1

CM&A öt af
1924
Aðfangadag jóla.

Gleðileg
Glaðmœltir segjum við: Gleðilegjjól! "
Gleðileg jól!
Þrá eftir friði og fagnaðarsól^
fœra’ okkur jól.
Andslœðing réttum við hlýlega hönd,
hendir brott vopnunum stríðandi önd.
Jafnvœgis-jól!
Loksins á jólunum brœðralags-bönd
bundið fœr drotlinn um strendur og lönd.
Alkœrleiks-jól!
Eflist með Kristi um bgggðir og ból
brœðralags-stefnunnar ylur og skjól!
Gleðileg jól!
Sigurjón Jónsso[n,
„Sú iijóð, sem I myrkri gengur,
sér mikið ljós“
Kafli úr kvold'söngaerindi, fluttu íHestoyrarkirkju
vlð Jökuttjörðu á aðfangadagskvöld jóla 1922.
>Sú þjóö, sem í myrkri gengur,
Eér mikið ljós«. (Jes. 9. 2). —
Sannarlega er sá maöur illa stadd-
ur og í miklu og svöitu myrkri,
sem ekki þekkir kærleikskenningu
Jesú Krists. Fyrir komu Jesú í
heiminn, þráðu mennirnir nánara
samiélag viö guð og ástúðgara,
heldur en þeim hafði verið kent
ura. feir reyndu að bliðka hann
með íórnum, — voru margir si-
íelt að hugsa um, hvort hann
myndi ekki reiðast sér. ?eim var
sannarlega vorkunn. Sjálfsagt hafa
þó margir þegar á þeim dögum
fundið, að reiðin er merki van-
máttar og ófullkomleika, en ekki
algæzku, speki og almættis. Fagn-
aðarerindi Jesú er íyrst og fremst
íalið í þessu tvennu, að hann sýndi
oss fóöurinn, sýndi oss kœrleika
hans til allra manna, og í kenn-
ingu hans um braðralag mann-
anna. Fyrir því skulum vór vita,
að það er hið mesta guðlast, að
kristinn maður tali um reiðan
guð, eins og mennirnir gerðu í
fávizku sinnl áður en Kristur kom
í heiminn. Jesú leiddi í ljós það,
sem er gagnstætt hugmyndinni um
reiðan guð, að vór erum öll sam
an börnin hans, hins algóða guðs,
sem hann elskar af öllu hjarta
sinu. Eftir að Jesú heflr lifað og
dáið til að leiða í ljós ást guðs á
mönnunum, — sbr. orðin hans:
>Meiri elsku hefir enginn en þá,
að hann láti líf sitt fyrir vini
sína,« og jafnframt: >Sá, sem
heflr séð mig, heflr séð föð-
urinn«, — eítir öll þessi dá-
semdarverk ástar guðs, er það af-
skaplegt, að nokkur kristinn maður
skuli geta hugsað sór, að guð út-
303. töiublað,
skúfi nokkurri mannssál eilíflega, —
|skapi hana og sendi í heiminn,
íviti fyrir fram um vanmátt henn-
ar, og um alt, sem á vegi hennar
verður, allar freistingarnar, sem
fyrir henni liggja, öll skerin, sem
hún muni steyta á, og þó að
lokum útiloka hana frá faðmi
sínum um alla eilífð; og ekki að
eibs það, heldur áakapi henni
ódauðleika og meðvitund eilíflega,
til þess að hún kveljist endalaust
í myrkrunum fyrir utan dýiðar-
heimkynni hans. Á nokkur maður
svo hataðan óvin, að hann myndi
loka hann lim alla eilífð í yztu
myrkium, ef hann væri svo matt
ugur að geta það? Ég hygg að
hiklaust só óhætt að neita þeirri
spurningu. Svo vondur er varla
nokkur maður. Og er þá ekki
ógnarleg blindni að ætla guði
slíkt verk, sem er verra en svo,
að ófullkomin og spiltír menn
myndu gera það? Jú, sannarlega.
Og þó eru að eins fáir áratugir
siðan, að við sjálft lá, að tveimur
af vorum beztu og víðsýnustu
prestum hér á íslandi væri vikið
úr embættum fyrir þær sakir, að
þeir kendu, að guð væri betri en
svo, að hann gæti fengið af sór
að útskúfa nokkrum manni ei-
líflega, — þeim, sóra Matthíasl
Jochumssyni og séra Páli í Gaul
verjabæ. Ég er i engum vafa um,
að Jesú hefði grátið yfir okkur
þá, líkt og hann grét yfir Jerú-
salem forðum, ef hann hefði verið
sýnilega nálægur okkur hór á
íslandi. Og ég á hægt með að
trúa því, að jafnvel i dýrð sinni
hryggist hann af slfkri fávizku,
hryggist af hjarta yfir því, hve
ástarorð hans og ástárverk eru
lengi að brjóta ísinn af sálum
mannanna, þár til loks að allir
Yiðurkenna fyrirvarálaust, að guð
er fyrst og fremst kœrleikans guö
og faðir hvere einasta manns;
og að hann er betrí faðir en svo,
að hann útskúfi nokkru barninu
sínu eiliflega. — Með öllu lífl sínu