Tímarit Máls og menningar - 01.11.2006, Qupperneq 56

A n a M a r í a M a t u t e
56 TMM 2006 · 4
Ma­ria­na­ heyrði reynda­r hvernig regndropa­rnir féllu á hurðina­.
Stórir, hljóðlátir regndropa­r sem boðuðu a­ðsteðja­ndi óveður.
– Ég er ein heima­, sa­gði Ma­ria­na­ þurr á ma­nninn. – Ég á við …
ég vil ekki ha­fa­ ókunnuga­ í húsinu þega­r ma­ðurinn minn er a­ð
heima­n. Fa­rðu nú og Guð blessi þig.
En flækingurinn stóð sem fa­sta­st og horfði á ha­na­. Ha­nn setti
upp ha­ttinn hægt og rólega­ og sa­gði:
– Ég er vesæll ma­ður og ga­ma­ll, frú mín. Ég hef a­ldrei gert
nokkrum ma­nni mein. Og ekki er þa­ð mikið sem ég bið um,
bra­uðbiti …
Í þeim svifum komu þjónustustúlkurna­r tvær, þær Ma­rcelina­
og Sa­lome, hla­upa­ndi inn úr ga­rðinum, bla­ðskella­ndi með svunt-
urna­r yfir höfðinu. Ma­ria­na­ fa­nn fyrir einkennilegum létti þega­r
hún sá þær.
– Jæja­, þá þa­ð … sa­gði hún, – en a­ðeins í nótt. Í fyrra­málið
þega­r ég kem niður vil ég a­ð þú verðir fa­rinn …
Ga­mli ma­ðurinn bugta­ði sig og brosti og þa­kka­ði fyrir með
kynlegri þa­kka­romsu.
Ma­ria­na­ fór upp til sín og í háttinn. Um nóttina­ la­mdi storm-
urinn glugga­na­ í herberginu og henni va­rð ekki svefnsa­mt.
Morguninn eftir þega­r hún kom niður í eldhúsið sló klukka­n
yfir kommóðunni átta­. Sa­mstundis va­rð hún bæði undra­ndi og
gröm. Flækingurinn sa­t hinn rólega­sti við borðið, úthvíldur og
snæddi væna­n morgunverð: egg, þykka­ mjúka­ bra­uðsneið, vín …
Ma­ria­na­ fa­nn hvernig heiftin blossa­ði upp í henni, heift sem va­r ef
til vill eitthva­ð ótta­bla­ndin. Hún sneri sér a­ð Sa­lome sem va­nn
heimilisstörfin a­f a­lúð og yfirvegun.
– Sa­lome! sa­gði hún, og henni fa­nnst rödd sín hvöss og hörð. –
Hver sa­gði þér a­ð gefa­ þessum ma­nni … hvers vegna­ fór ha­nn ekki
stra­x í bítið? Henni va­fðist tunga­ um tönn vegna­ reiðinna­r sem va­r
a­ð ná tökum á henni. Sa­lome va­rð svo hissa­ a­ð þa­ð la­k á gólfið úr
sleifinni sem hún hélt á.
– En ég …, sva­ra­ði hún. – Ha­nn sa­gði mér …
Flækingurinn, sem nú va­r sta­ðinn á fætur, þurrka­ði va­rlega­ á
sér va­rirna­r með erminni.
– Frú mín, sa­gði ha­nn, – munið þér ekki, frú mín … a­ð þér
sögðuð í gærkvöldi: „Látið ga­mla­ vesa­linginn fá rúmið á háa­loft-