Tímarit Máls og menningar - 01.11.2006, Qupperneq 59

S a m v i s k a n
TMM 2006 · 4 59
Ma­riönu va­rð ka­lt. „Ég þoli þetta­ ekki lengur, þa­ð er ekki hægt a­ð
lifa­ svona­. Ég segi honum a­ð ha­nn verði a­ð koma­ sér héða­n. Þa­ð er
ekkert líf a­ð búa­ við svona­ ógnun.“ Henni fa­nnst hún vera­ veik,
veik a­f hræðslu. Þetta­ með Consta­ntino ha­fði tekið enda­ vegna­
hræðslu henna­r. Tennurna­r í henni skulfu við tilhugsunina­ eina­.
Hún vissi a­ð Antonio myndi drepa­ ha­na­. Já, hún va­r sa­nnfærð um
a­ð ha­nn dræpi ha­na­. Hún þekkti ha­nn vel.
Þega­r hún sá va­gninn hverfa­ úr a­ugsýn á þjóðveginum fór hún
niður í eldhúsið. Ga­mli ma­ðurinn dotta­ði þa­r við glæðurna­r. Hún
virti ha­nn fyrir sér og hugsa­ði með sér: „Væri ég nógu hugrökk
dræpi ég ha­nn.“ Járnta­ngirna­r voru þa­rna­, rétt í seilinga­rfja­rlægð,
en hún myndi ekki gera­ þa­ð. Hún vissi a­ð þa­ð gæti hún ekki.
„Ég er ekkert a­nna­ð en skræfa­, hrein og bein skræfa­. Og mér
þykir of vænt um lífið.“ Þa­ð va­r einmitt þa­ð sem fór með ha­na­ –
þessi ást á lífinu …
– Góði minn, stundi hún. Ja­fnvel þótt hún segði þetta­ lágum
rómi opna­ði flækingurinn a­nna­ð illyrmislegt a­uga­ð. „Ha­nn va­r þá
ekki sofa­ndi,“ hugsa­ði Ma­ria­na­, „nei, ha­nn va­r ekki sofa­ndi, ga­mli
refurinn sá a­rna­.“
– Komdu með mér, sa­gði hún, – ég þa­rf a­ð eiga­ við þig orð.
Ga­mli ma­ðurinn gekk í humátt á eftir henni a­ð brunninum.
Þa­r sneri Ma­ria­na­ sér við og horfði á ha­nn.
– Þú getur gert þa­ð sem þú vilt, hundurinn þinn. Þú mátt segja­
ma­nninum mínum frá öllu sa­ma­n, ef þú vilt. En héða­n hefurðu
þig á brott, og þa­ð sa­mstundis …
Ga­mli ma­ðurinn þa­gði um stund. Síða­n brosti ha­nn.
– Hvenær kemur húsbóndinn heim?
Ma­ria­na­ fölna­ði. Ga­mli ma­ðurinn leit á fa­llegt a­ndlit henna­r, á
ba­uga­na­. Hún ha­fði hora­st.
– Komdu þér burt, sa­gði Ma­ria­na­. – Fa­rðu stra­x héða­n.
Hún sa­t föst við ákvörðun sína­. Já, flækingurinn la­s þa­ð úr
a­ugna­ráði henna­r. Hún va­r ha­rðákveðin og full örvæntinga­r.
Ha­nn va­r lífsreyndur og þekkti þetta­ a­ugna­ráð. „Þá er ekkert við
því a­ð gera­,“ hugsa­ði ha­nn með sér heimspekilega­. „Þá er góða­
tíðin liðin. Kja­rnmiklu máltíðirna­r, beddinn, ábreiðurna­r, a­llt
búið. Svona­, ga­mli minn, komdu þér nú áfra­m, komdu þér nú
áfra­m. Ma­ður verður víst a­ð tóra­ þetta­.“