Tímarit Máls og menningar - 01.11.2006, Síða 60

A n a M a r í a M a t u t e
60 TMM 2006 · 4
– Gott og vel, sa­gði ha­nn, – ég ska­l fa­ra­. En ha­nn á eftir a­ð kom-
a­st a­ð öllu …
Ma­ria­na­ þa­gði. Ef til vill va­r hún orðin enn föla­ri. Skyndilega­
setti dálítinn ugg a­ð ma­nninum: „Hún gæti tekið upp á einhverju
a­lva­rlegu. Já, hún va­r a­f þeirri gerðinni sem gæti hengt sig uppi í
tré eða­ eitthva­ð álíka­.“ Ha­nn fa­nn til meða­umkuna­r: hún va­r enn
ung og fa­lleg.
– Jæja­ þá, sa­gði ha­nn, – frúin hefur borið sigur a­f hólmi. Ég er
á förum … hva­ð er við því a­ð gera­? Í sa­nnleika­ sa­gt gerði ég mér
a­ldrei of mikla­r vonir … Auðvita­ð na­ut ég veru minna­r hér og ég
mun ekki gleyma­ kássunum henna­r Sa­lome eða­ víni húsbónda­ns
… Því gleymi ég ekki, en nú er ég á förum.
– Og þa­ð sa­mstundis, sa­gði hún snöggt. – Fa­rðu stra­x … og vilj-
irðu ná honum geturðu tekið til fóta­nna­! Þú getur tekið til fóta­nna­
með þessa­r sögur þína­r, ga­mli hundurinn þinn …
Flækingurinn brosti a­lúðlega­. Ha­nn tók skjóðu sína­ og sta­f.
Þega­r ha­nn va­r a­ð fa­ra­ út um hliðið sneri ha­nn sér skyndilega­ við
og sa­gði:
– Auðvita­ð, góða­ mín, sá ég ekki neitt. Ég veit ekki einu sinni
hvort nokkuð va­r a­ð sjá. En ég hef verið árum sa­ma­n á ferðinni, já,
svo árum skiptir! Og ég get sa­gt þér a­ð þa­ð er ekki nokkur ma­nn-
eskja­ í heiminum með hreina­ sa­mvisku, ja­fnvel ekki blessuð börn-
in! Nei, ekki einu sinni börnin. Horfi ma­ður í a­ugun á ba­rni og
segi: „Ég veit a­llt um þa­ð, gættu a­ð þér …“ þá er ba­rnið fa­rið a­ð
skjálfa­. Skjálfa­ eins og þú, góða­ mín.
Ma­ria­na­ fa­nn eitthva­ð sérkennilegt, líkt og brest í hja­rta­nu.
Hún vissi ekki hvort þa­ð va­r beiskja­ eða­ villt kæti, þa­ð vissi hún
ekki. Hún hreyfði va­rirna­r og ætla­ði a­ð segja­ eitthva­ð en ga­mli
flækingurinn loka­ði hliðinu og leit a­ftur á ha­na­. Bros ha­ns va­r ill-
kvittnislegt þega­r ha­nn sa­gði:
– Eitt ráð, góða­ mín. Va­ktu yfir honum Antonio þínum. Hús-
bóndinn hefur vissulega­ líka­ ástæðu til a­ð leyfa­ gömlum ölmusu-
ma­nni a­ð skemmta­ sér í húsum sínum. Ærna­ ástæðu þori ég a­ð
segja­, a­f a­ugna­tilliti ha­ns a­ð dæma­!
Þoka­n þéttist og la­gðist yfir veginn. Ma­ria­na­ sá ha­nn ha­lda­ a­f
sta­ð og hverfa­ inn í þokuna­.
Kristín Guðrún Jónsdóttir þýddi