Fréttatíminn - 13.08.2016, Blaðsíða 12

erfið í borginni Flint þar sem hún
fæddist og ólst upp. Faðir hennar
fór í fangelsi þegar hún var tveggja
ára og losnaði ekki þaðan fyrr en
hún var níu ára. Móðir hennar
misnotaði áfengi og safnaði
röngu fólki í kringum fjöl-
skylduna. Claressa þurfti
því oft að vernda yngri
systkini sín frá heimsins
ósóma.
Það var pabbi
Claressu sem
hafði
ástríðu
fyrir
boxí-
þróttinni
en leist
samt ekk-
ert á að dóttir
hans færi í hr-
inginn. Í barna-
skóla var hún farin að beita hnefan-
um til að vernda sig frá einelti. „Ég
vildi bara slást,“ sagði hún í viðtali
við breska ríkisútvarpið nýlega.
Þegar pabbi hennar hafði látið
undan náði hún að stýra þeirri
reiði í keppni í boxhringnum.
Á leikunum í London fyrir
fjórum árum báru þrotlaus-
ar æfingar Claressu árangur
þegar hún vann gull
á leikunum. Um
nóttina svaf
hún með
verð-
launa-
peninginn
vafinn um
höndina.
12 | FRÉTTATÍMINN | Laugardagur 13. ágúst 2016
Kanadíski dýfingamaðurinn og
módelið Maxim Bouchard keppir
af hæsta palli, tíu metra háum.
Fyrir sex árum hafði hann dregið
sig úr keppni og flúið harða keppni
ólympískra dýfinga til Filippseyja
til að vinna við dýfingasýningar
þar.
Á æfingu fyrir eina sýninguna
brotnaði stökkbretti undan hon-
um og hann féll niður um tíu
metra og lenti utan við laugina, á
steinsteyptum bakkanum. Max-
im brotnaði illa og missti mátt í
annarri hendi og læknar sögðu
ólíklegt að mátturinn kæmi aftur.
Máttleysið varði í sex mánuði.
Við þetta kviknaði þó óbilandi
keppnisandinn í Maxim, sem
stefndi strax að því að komast
aftur til keppni og ná að keppa á
ólympíuleikum. Fjórum árum síð-
ar var hann kominn í þá stöðu að
keppa um að komast í kanadíska
liðið fyrir leikana í London, en
hafði ekki erindi sem erfiði. Nú fer
hann hins vegar á sína fyrstu leika
í Ríó, 26 ára að aldri.
Maxim segir að ekkert geti
stöðvað mann þegar maður fylgir
draumum sínum. Þetta viðhorf
til lífsins einkennir marga þá sem
taka þátt í leikunum.
Sum nöfn eru einfaldlega stærri
en önnur. Brasilíska bogaskyttan
Marcus Vinicius D’Almeida ber eitt
slíkt. Það fer vel á því að nafn hans
hljómi eins og nafn rómversks
hershöfðingja því að í raun er
Marcus brasilískur hermaður. Fjöl-
margir úr liði heimamannna eru
nefnilega tæknilega séð hermenn.
Þannig hafa íþróttamennirnir
skráð sig í herinn til að njóta þar
þjálfunar í íþrótt sinni. Brasilía er
stórþjóð á íþróttasviðinu en nú
er þess vænst að heimavöllurinn
skili landinu fleiri verðlaunum
en á undanförnum leikum. Því
hafa þarlendir íþróttamenn lagt
heilmikið á sig til að slá í gegn á
leikunum. Með skráningu í herinn
njóta íþrótta-hermennirnir, 145
af þeim 465 sem Brasilía sendir á
leikana, sæmilegra launa og að-
gengis að góðri aðstöðu og þjálfur-
um. Þetta á jafnt við um leikmenn
í strandblaki, meðlimi júdóliðsins
og skyttuna Marcus Vinicius, sem
er heimamaður í Ríó. Þar geng-
ur hann undir nafninu Neymar
bogfiminnar og er þannig tengdur
knattspyrnugoðinu, landa sínum.
Staða þeirra er þó gjörólík. Stjarn-
an í Barselóna er með eitthvað
um 34 miljónir í mánaðarlaun
frá knattspyrnufélaginu á meðan
Marcus þarf að skrá sig í herinn til
að leggja stund á grein sína.
Nafn sigurvegara
Slasaðist illa en gafst ekki upp
Dónó leikar
Um fimmtíu árum eftir fyrstu leikana,
um 720 fyrir Krist, hentu keppendur
lendaskýlum sínum og mættu til leiks
kviknaktir. Líkamar keppenda voru
smurðir ólífuolíu og giftum konum
var bannað að horfa á keppnina og
varðaði brot á því dauða. Aðrir máttu
glápa á keppendur eins og þeir vildu.
Mikilvægari og stærri
Með fleiri greinum stækkuðu leik-
arnir og þeir fóru að lokum fram á
fimm dögum, þar sem þrír dagar
fóru í keppni en tveir í helgihald.
Þátttakendur á leikunum komu úr
yfirstéttum borgríkj-
anna. Sigurvegar-
ar voru skreyttir
lárviðarsveigum en
í heimabæjum sín-
um var þeim sýndur
ýmis heiður. Styttur
voru gerðar af þeim og
söngvar sungnir um hetju-
dáðir, auk þess sem umtalsverðar
upphæðir gátu beðið þeirra.
Það var rómverski keisarinn
Theodsius fyrsti sem lagði leikanna
niður árið 393. Þessir fornu leikar,
með rætur í heiðnum
átrúnaði, þóttu þá
flækjast fyrir kristinni
guðrækni, en þeim
hafði þá hnignað um
árabil. Ólympíuleikar
fóru ekki fram fyrr en
árið 1896.
Slagsmálaíþróttir komu til sögunnar,
glíma og eitthvað í líkingu við box
var ástundað með leður á hönd-
um keppenda. Menn annað hvort
gáfust upp eða létu lífið og töldust
þá hafa sigrað í keppninni! Lýsingar
á frægum bardögum eru svakalegar
og flest var leyfilegt nema bit og að
pota augun úr andstæðingnum.
Einn daginn þótti rétt að fara að
kasta einhverju og keppa í fimm-
þraut, glímu, spretthlaupi, lang-
stökki, spjót- og kringlukasti. Vöðvar
mannslíkamans þóttu svo fallegir
í síðastnefndu greininni að högg-
myndir voru gerðar eftir réttu
stellingunum. Hestum var beitt
fyrir vagna og voru það eigendur
vagnanna sem unnu eða töpuðu
kappakstrinum, ekki þeir sem óku
vögnunum. Síðar þótti flott að kasta
spjótum í mark úr vögnunum á fullri
ferð.
Slagsmál, köst og vagnar
Bandaríski boxarinn Claressa
Shields keppir nú á sínum öðr-
um ólympíuleikum. Hún gengur
undir nafninu T-Rex því að hún
þykir minna nokkuð á risaeðluna
grimmu, er með stuttar hendur
og verður alveg vitlaus þegar hún
kemst inn í hringinn, hefur mikið
keppnisskap. Æska Claressu var
Risaeðlan í hringnum