Fréttatíminn - 18.11.2016, Blaðsíða 26
26 | FRÉTTATÍMINN | Föstudagur 18. nóvember 2016
Erla Sigurlaug Sigurðardóttir
ritstjorn@frettatiminn.is
Guðrún Ósk hefur spilað handbolta í fjölda ára en hún stendur í marki Fram ásamt því að spila með
landsliðinu. Markmið hennar eru
að verða besti markmaður deildar-
innar í vetur og að verða fyrsti
markvörður landsliðsins. Árni
Björn, sambýlismaður hennar, æfir
crossfit af miklum hug. Hann varð í
þriðja sæti á Íslandsmótinu í fyrra
og stefnir á að komast á heimsleik-
ana í crossfit á næsta ári.
„Við erum alveg háð hreyfingu
og höfum alltaf verið í einhverj-
um íþróttum. Þegar Halldóra Mar-
ía dóttir okkar fæddist svona lasin
þá hjálpaði það okkur mikið að
geta æft og fengið útrás. Árni vann
mikið og æfði á meðan ég var hjá
henni á spítalanum og hann náði
fyrst um sinn að halda geðheils-
unni betur en ég. Hann var algjör-
lega sterkari einstaklingurinn í að
eiga við aðstæðurnar því hann náði
alltaf að kúpla sig út inn á milli. Ég
æfði líka mikið þegar ég var ólétt
en þegar ég hætti því fór einhvern
veginn allt í baklás. Ég fann að ég
varð að byrja að æfa aftur þegar
Halldóra María var orðin þriggja
mánaða. Ef maður hættir að æfa
verður allt erfiðara,“ segir Guðrún
Ósk.
Háleitar hugmyndir
Halldóra María, sem nú er orðin
þriggja og hálfs árs, fæddist með
afar sjaldgæfan genasjúkdóm sem
aðeins um 20 börn bera í heimin-
um svo vitað sé. Hún er sú eina á
Íslandi með sjúkdóminn og óljóst
er hvernig hann þróast. Halldóra
Afreksíþróttahjón
hvött áfram af
hreyfihamlaðri dóttur
Guðrún Ósk Maríasdóttir og Árni Björn Kristjánsson lifa fyrir hreyfingu
og keppni. Það var þeim mikið áfall að eignast hreyfihamlaða dóttur.
Barnið er þeim hins vegar mikil hvatning og hefur kennt þeim að sjá
hlutina í nýju ljósi.
María fær reglulega flogaköst, hún
er hreyfihömluð og á erfitt með að
tjá sig.
Guðrún Ósk og Árni Björn
höfðu séð framtíðina fyrir sér á
ákveðinn hátt, eins og langflestir
eftirvæntingarfullir verðandi for-
eldrar. „Þegar ég var ólétt ræddum
við mikið um hvaða íþróttir okkur
langaði að barnið stundaði. Hún
átti fyrst að fara í fimleika og við
ætluðum alltaf að vera úti að ganga
og leika og svo yrði hún auðvitað
framúrskarandi crossfittari,“ segir
Guðrún Ósk og hlær við. „Já, við
vorum eðlilega með háleitar hug-
myndir um hvernig þetta ætti að
vera,“ bætir Árni Björn við.
„Þetta var svo mikið áfall. Mað-
ur þurfti að ganga út frá einhverju
allt öðru en hægt var að ímynda
sér,“ segir Guðrún Ósk. „Ég held að
hreyfigeta hennar sé samt það sem
við höfum minnstar áhyggjur af.
Það er frekar tjáningin sem veld-
ur okkur áhyggjum. Okkur finnst
eins og það að hún geti ekki talað,
hamli henni meira. Því hún getur
í raun hreyft sig mikið þó að hún
geti ekki gengið,“ segir Árni Björn.
Halldóra María er með stuðnings-
aðila allan daginn á leikskólan-
um og er byrjuð að nota tákn með
tali og tjáskiptitöflur. Komið hef-
ur í ljós að hún er ekki eins mikið
eftir á í þroska og haldið var. „Við
erum enn með stórar hugmyndir
um framtíð Halldóru Maríu, bara
öðruvísi hugmyndir en áður,“ segir
Guðrún Ósk. Litla Halldóra María
fylgist vel með og gerir tákn fyr-
ir stuðningsaðilann sinn, hana
Árdísi, sem er með freknur. Hall-
dóra gerir freknur í andlitið með
fingrinum og brosir. „Táknið fyrir
mömmu, er svo bolti,“ segir Guð-
rún Ósk og brosir stolt af dóttur-
inni.
Græðir á foreldrunum
Foreldrar Halldóru Maríu eru sjald-
an kyrrir og æfa margar klukku-
stundir á viku. Árni segir umönnun
dótturinnar enga hindrun í þeirra
æfingum, þau séu með þétt net sem
aðstoði þau og séu mjög skipulögð
svo allt gangi upp. „Ég sé ekki fram
á að við munum nokkru sinni hætta
að hreyfa okkur. Ég velti stundum
fyrir mér hvað maður ætti að gera
við auka 25 klukkutíma á viku!“
„Það væri bara vandræðalegt,“
segir Guðrún Ósk og hlær.
Halldóra er á fullu meðan á við-
talinu stendur, veltir sér um í sóf-
anum og reynir að hreyfa sig sem
mest. Guðrún á fullt í fangi með að
aðstoða hana og passa hana.
„Við reynum alltaf að virkja hana
eins og við getum. Eins og við ger-
um við okkur sjálf. Við vitum hvað
æfingar skipta miklu máli. Það þarf
gríðarlegan tíma í æfingar til að
mastera eitthvað vel, en Halldóra
þarf helmingi meira en það til að
ná sínum markmiðum. Ég held að
hún græði heilmikið á því að eiga
svona hreyfanlega foreldra. Krakk-
ar með þennan sjúkdóm eru mjög
misjafnir. Sumir ganga ekki, önnur
borða ekki og tala ekki. En Halldóra
María er mjög viljug að hreyfa sig
og prófa nýja hluti, hún vill vinna
og hlaupa um, hún reynir það. Hún
reynir alltaf að vera á fullu,“ segir
Guðrún Ósk sem efast ekki um að
dóttirin muni ná langt þrátt fyrir
sína fötlun.
Árni segir Halldóru alltaf vera
glaða. „Hún vill alltaf vera að gera
eitthvað og þá er hún glöð.“
„Við byrjuðum snemma að tala
um ólympíuleika fatlaðra,“ segir
Guðrún Ósk hlæjandi en samt full
alvöru. „Að hún ætti í raun meiri
möguleika en aðrir á að komast á
ólympíuleika. Það er bara spurning
í hverju!“
Halda áfram að vera þau sjálf
Þegar veikindi Halldóru Maríu
komu í ljós hittu Árni Björn og
„Ég hugsa oft að úr því að Halldóra
María getur verið svona glöð alla
daga þá höfum við sko ekki efni á að
kvarta,“ segir Árni Björn. Myndir | Rut
„Þegar ég var ólétt rædd-
um við mikið um hvaða
íþróttir okkur langaði að
barnið stundaði. Hún átti
fyrst að fara í fimleika
og við ætluðum alltaf
að vera úti að ganga og
leika og svo yrði hún
auðvitað framúrskarandi
crossfittari.“