Tímarit Fjelags íslenskra hjúkrunarkvenna - 01.09.1934, Qupperneq 1

T í M A R I T
Félags ísleHHkra hjúkrunarkvenna.
RITSTJðRN:
Valgerður Helgadóttir, Jakobína Magnúsdóttir,
Jóhartna Knudsen.
Nr. 3.
Sept. 1954,
10. árg.
N Á M HJÚKRUN ARKVENNA.
Kröfur um unlirbúningsskólo.
Pyrirlestur haldinn í Osló á landsfmdi
norskrs hjúkrunsrkvenna, af Lillian Örn,
fræðsluhjúkrunarkonu,
Hlustendur minir.'
Almennt er litiö svo á, að hjúkrunsrkon-
on verði aö hafa meðfædda eiginleika til hjúkr-
vmar, og að Þá eiginleikn sé ekki hægt sð
læra.
Eins neetti segja, sð maður verði að hafs
meðfæddo söng- eða listagáfvu En til Þess að
iær gáfur njóti sín sem skyldi, verður mað-
ur samt sem áður að nema. H1jómlistsrgafan
nýtur sín ekki til fulls, nema maður læri
að beita henni. Svo verður einnig um starf
okkar hjúkrunarkvenna. Við finnum hjá okkur
Þörf til Þess að hjálpa mannkyninu, leggja
fram krafta okkar af heilum hug. En til Þess
að sú hjálp okkar komi að fullum notum, verð-
um við að læra að starfa á rétton hátt.
Hjúkrunamámsmeyjan hefur venjvlega starf
sitt á Því aldursskeiði, Þegar Þráin til Þess
oð verða öðrum oð liði er sterk, an Þass að
hún geti gert sér Það ljóst hvernig byrja
skuli. Það er hlutverk skblans að kenna
henni Það. Þegar við eldri hjúkrunarkonurnar
lítum um öxl og minnumst okkar eigin námstíma
verður okkur ávalt á að hugsa: Hversu mikill
munur er á Því hjúkrunarnámi, sem hjúkrunar-
nemendur fá nú, og Þvx sem var á námsárum
okkar.' Já, munurinn er mikill, og stöðug
framÞróun er nauðsynleg, ef við eigum að geta
staðist tesr kröfur, sem eru gerðar til okkar.
Það er Því ckki unnt að ákveða tilhögun náms-
ins í eitt skifti fyrir öll.
Hversvegna ber að leggjo svo mikla áherslu
a hjúkrunarnámið? Hjúkrunarkonur fyr meir,
sem höfðu lítillar eða engrar kennslu notið,
uimu Þo mikið gagn? Það er hverju orði sann-
ara, Þær unnu sínum tíma gagn, og margar
Þeirr? eru enn fögur fyrirmynó Þolgæðis og
sjálfsafneitunar. En tæplega myndi nokkur nú
Þora að setja með ölln ólærða hjúkrunarkonu
inn á nútíma sjúkrahús okkar og leggja henni
á horöarÞá ábyrgð sem Því fylgdi. Hin ýmsu
verkfæri og aðgerðir, sem hjúkrunarkonum nú
er falic að sjá um krefst annarar og meiri
Þekkingar en áður var. Kröfurnar til hjúkrun-
arkonunnar hafa aukist, og um leið er Þess
vænst, að nám hennar sé nothæft. Við verðum
Því að vera. á verði fyrir Þörfum samtíðar
olckar.
Ein stærsta breyting á hjúkrunarnáminu nú
er undirbúningsskólinn. Það tók ærið langan
tima bð koma fólki í skilning um Þetta nauð-
synjamál hjúkrunarkvennastéttarinnar hér
,h ;xm" í' Noregi. En nú má vist fullyrða, að
undirbúningsskólarnir eru taldir óhjákvæmi-
legir, Ireytingin var gleðiefni Þeim sem höfðu
nám hjukrunarnemanna með höndum og namsmeyj-
unum sjclfum til mikils léttis.
Preytingin frá Því að koma fra .venjulegum
heimilisháttum til hins staðbundna hjúkrunar-
st-u~fs er geysimikill. Það eru snögg umskifti
frá hinu daglega lífi, Þegar tillitið til
sjúklingsins allt í einu á að stjorna orðum
okkar og gjörðum. Sennilega er Það sjúkdómur-
inn, Þrcutir meðbræðra okkar og erfiðleikar,
sem í byrjun fær mest á okkur. Undirbúnings-
skólinn jafnar og mýkir Þessi fyrstu áhrif
sjúkrahúsanna á okkur, enda^má segja að Það
se e’cki til mikils mælst, Þótt farið sé fram
á Pð námsmeyjen kynnist nokkuð ýmsxrn undir-
stöðuatriðum sjúkrahjúkrunar, áður en hún er
látin fara að hlynna að sjúklingunum.