Tímarit Fjelags íslenskra hjúkrunarkvenna - 01.09.1934, Blaðsíða 3

-5-
í dsg lstnir vinna allt of mikið sð hrein-
gerningu sjúkradeildanna, sýnir Það, sð enn
er áhuginn meiri fyrir Því sð neminn geri
gsgn, en sð kenna honum sjalft hjukrunar-
starfið.
Þeir eru til sem teljs Þsð óÞarft, að
hjúkrunarkonurnar njóti munnlegrar kennslu:
"Þið eigið hvort sem er ekki að verða lækn-
sr", er viðkvæðið. Nú að vísu eigum við
ekki að verða Það, en stsrfssvið okkar og
læknisins er Það sama, Þótt starfið sé mis-
munondi. Hjúkrunsrkona, sem er góð stoð
læknisins, verður ekki eingöngu að geta skil--
ið athöfn hans, hún á að vissu leyti að geta
séð hana fyrir.
Þriðja röksemd gegn munnlegri kennslu er
sú, að Þeir hjúkrunarnemar, sem oft séu best
að sér í munnlegum fræðum, séu með öllu óhæf--
ir í Það verklega. Þetta Þekkjum við öll.
Gallinn er Þa ekki sá, að Þeir séu vel að
sér munnlega, heldur sá, að Þa skortir hæfi-
leika í verklegri lægni. Það Þykir sjálf-
sagt> að rafmagnsfræðingurinn læri um eigin-
leika rafmagnsstra\jmsins, að vélameistarinn
Þekki vél sína, Þvi ætti Það ekki síður að
vera talið sjálfsagt að hjúkrunarkonan, sem
starfar með hið margbrotnasta tæki, sem til
er, fengi fullkomna kennslu í samsetningu
Þess og starfi. Hún verður Því að læra lxf-
færafræði og lífeðlisfræði.
Hlutverk hjúkrunarkonunnar er einnig að
starfa að heilsuvarðveitslu, að vinna gegn
sjúkdómum og koma í veg fyrir smitunarhættu.
Til Þess að geta komið að liði x Þeim efnum,
verður hún að vita í hverju hættan er fólgin
og yfir hvaða meðölum hún hefir oð ráða. Hún
verður Því að lærs heilsufræði.
Starfssvið hjúkrunarkvenna hefir á síðari
árum færst allmikiö út og nær nú til skóla,
barnaheimila, heilbrigðisfræðslu o. s. frv. Þa^
er Því Þýðingarmikið að Þær kynnist ýmsum
stofnunum og lagaákvæðum í landinu. Margar
Þeirra hefðu gott af Því að fá kennslu í
Þj óðfélagsfræði.
Ef sjúklingar eiga að njóta góðs af fram-
förum undanfarinna ára í mataræði, verður
hjúkrunarkonan að kynna sér næringagildi fæð--
unnar. Hún verður að vita. hversvegna sérstak';
fæði á við hvern sjúkdóm. Það verður léttara
fyrir sjúklingana, að einskorða sig við sér-
stakt matarhæfi, ef hjúkrunarkonan Þeirra
hefir fengið nægilega kennslu í Þessum efnum
og getur Því umgengist Þá með meiri skilning:.
Ef hún á að vita hvað verður um Þann mat sem
hún framreiðir, ætti hún að læra eitthvað í
efnofræði, enda mundi Það verða til mikils
gagns fyrir Þær hjúkrunarkonur, sem vinna í
efnarannsóknarstofum.
Hjúkrunarkonan á að hjúkra sjúklingum, sem
Þjást af allskonar sjúkdómum, Þarafleiðandi
verður hún að vita eitthvað um orsakir Þess-
ara sjúkdóma, sóttarfarið, hvaða aukakvilla
ber að óttast í sambandi við Þá og hvemig
á að koma í veg fyrir Þa. Til dæmis hefur sú
hjúkrunarkona, sem á að sótthreinsa eftir
sóttna=mon sjúkdóm miklu betri skilyrði til
Þess að framkvæma starfið skynsamlego, ef
hún hefir lært um sóttkveikjur. Ef hún hefir
haft teekifæri 4‘il Þess að skoða sóttkveikju
gróður i vexti, fær hún annan skilning á
Þessu starfi sínu, en ef einungis er brýnt
fyrir henni aó gæta varúðar.
Einn af Þekktustu skurðlæknum okkar talaði
við mig um sjúkling, sem hann var mjög ánægð-
ur með, Þesskonar uppskurðir voru einnig
gerðir fyrir n.örgum árum síðan, en Þá var
dauðsfallatalan svo há, að varla var Þorandi
að leggja út í Þá. Síðan hjúkrunarkonumar
urðu svo vel að sér í sinni mennt, er lítil
hætta á' ferðum. Þær íekkja sóttkveikjuvarnir og
í Þessu tilfelli er Það hjúkrunin eftir á,
sem mestu skiptir. Góð hjúkrun er innifalin
í Því að skilja sjúklinginn og Þarfir hans
á öllum sviðum, í alvarlegti löngun til Þess
að hjálpo honum í erfiðleikum hans. Hjúkrun-
arkonan verður að vera í samrrnni við sjúkl.-
inginn, hún Þarf að vera gædd skilningi og
mannÞekkjari. Þess síðastnefnda er varla að
vænta af ungum námsmeyjum, og er Það Því
Þýðin^armikið að Þær læri um Það, hvernig
sjúkdomur og ástand sjúklinganna verkar á
Þa. Taugaveikluðum og sálarsjúkum fjölgar
óðum. Hjúkrunarkonan hittir fyrir Þessa
sjúklinga bæði á heimilum og í sjúkrahúsinu.
Ef hún hefir lesið sálarfræði, getur hún oft
orðið að meira liði í Þessum tilfellum.
Ekkert er meira virði en heilbrigð skyn-
semi og hæfileiki til Þess að greina a milli
rettlætis og óréttlætis. Hvar sem maður fer
í lífinu gildir Þetta og ekki síst í starfi
okkar. Minnið er góð stoð fyrir dómgreindina,
rökrétt minni er oft komið undir góðum skiln-
ingi og áhuga fyrir sannleikanum. Sjúkrahjúkr-
un Þarfnast fyllsta áhuga, en ef áhuginn á oð
verða varanlegur með árunum, verðum við stöð-
ugt að auka við Þekkingu okkar. Hjúkrunarkon-
an verður að starfa með höndum, greind og
hugarÞeli sínu. Þegar maður heyrir kasru frá
.sjúklingum um hjúkrunarkonu, er Það eftirtekt-
arvert, að Það er sjaldan fvmdið að verklegri
vanÞekkingu Þeirra. Kvörtunin er vanalega
Þess eðlis, að hjúkrunarkonan er talin skorta