Hjúkrunarkvennablaðið - 01.12.1942, Blaðsíða 4

2
HJÚKRUNARKVENNABLAÐIÐ
lega liafi úr rætzt. En á þessum lijúkr-
unarkonum1 hafa brautryðjendastörfin
mætt, og þær hafa til þessa mótað stétt-
ina og sett ó hana svip.
Bezt mundi séð fyrir því, að hjúkrun-
arkvennastéttin haldi í horfinu og þar
með fullum iieiðri sínum, ef takast mætti
að gera hinum yngri hjúkrunarkonum og
hjúkrunarkvennaefnum nægilega ljóst,
að þrátt fyrir allt, sem unnizt liefir, á
stéttin enn til landa að berjast. Almenn-
ingi liefir naumast lærzt að sjá aðra þörf
hjúkrunarkvenna en við hjúkrunarstörf
á sjúkrahúsum, og standa þau störf að
visu til margvíslegra bóta. Fjöldi
annarra verkefna bíður enn vel hæfra
lijúkrunarkvenna, er leysi þau af hendi.
Stafróf heilsuverndarinnar er þannig að-
eins verið að hyrja að sýna hér á landi.
Félagsleg störf ýmiss konar eru sér-
menntaðar dugandi lijúkrunarkonur til-
valdar til að rækja. Má þar til nefna
störf heilbrigðisfulltrúa og framfærslu-
fulltrúa, margvísleg barna- og unglinga-
verndarstörf, löggæzlu meðal kvenna og
liarna og annað þess háttar. Ýmiss kon-
ar liknarstofnanir, aðrar en sjúkrahús,
eru á uppsiglingu og verða reistar á næstu
árum eða áratugum, svo sem drykkju-
mannahæli, fávitahæli, vinnuhæli fyrir
örkumlafólk, barnaliæli og aðrar u]5i)-
eldisstofnanir, þar á meðal liæli fyrir
vandræðabörn og unglinga o. s. frv., o.
s. frv. Allar þessar stofnanir krefjast
fleiri eða færri sérmenntaðra hjúkrun-
arkvenna. Það tefur meira að segja fyr-
ir stofnun sumra þeirra, að engin völ
virðist vera á Iiæfu forstöðufólki til að
taka þær að sér.
Hin islenzka hjúkrunarkvennastétt á
þess því nægan kost að halda sér vel
vakandi enn um skeið. Ungar og áliuga-
samar konur þurfa ekki undan því að
kvarta, að þær hljóti að verða afskipt-
ar ævintýrum brautryðjendanna fyrir
það, að öll brautryðjendastörfin séu þeg-
ar unnin. Þær þurfa jafnvel ekki að kvíða
þvi, að ekki sé lengur á þessu sviði völ
fórnarstarfs, sem lengi hefir verið góð
latína margra mætra kvenna að sækjast
eftir, því að enn er þess nægur kostur
að húa sig undir og laka að sér hjúkr-
unarkvennastörf, sem takmörkuðum
skilningi eiga að fagna bæði meðal al-
mennings og valdhafanna og seint verða
mjög ahnennt keppikefli eingöngu sem
atvinnustörf. Má þar ekki sízt til nefna
fávitahjúkrunina, sem hér er svo afrækt,
að til fullkominnar vanvirðu má telja.
Eftir ])essar almennu hugleiðingar er
komið að því efni þessarar greinar, sem
fyrirhugað var í upphafi og fyrirsögn
hennar bendir til, en það var að minna
á nokkur nærtæk mál fvrir félagsskap
hjúkrunarkvenna að skipa sér um og
ýta á eftir stétt sinni til eflingar og auk-
innar þrifa:
1. Hjúkrunarkvennaskóli. Hjúkrunar-
fræðslan býr enn við bág skilyrði, og er
aðkallandi, að um verði bætt. Þarf að
hverfa frá því, sem nú er ofmikið um,
að störf nemendanna á sjúkrahúsunum
séu aðalatriðið, en fræðslan tínd upp i
meira og minna sundurlausum molum,
og að því, að námið verði höfuðviðfangs-
efnið, en það látið styðjast við sjúkra-
hússtörfin. í því skvni þarf að sjá skól-
anum fyrir sérstöku vel útbúnu skólalnisi
með öllum nauðsynlegum kennslutækj-
um, fá honum sjálfstæða forustu og gera
hann að öðru leyti svo úr garði, að hann
verði nemendimum uppbyggilegt heim-
ili, þar sem við megi koma nauðsynlegu
aðhaldi og sjálfsögðu eftirliti því til
tryggingar, að þeir verði fyrir sem holl-
ustum uppeldisáhrifum jöfnum höndum
i þágu sjálfra sín, stéttar sinnar og þjóð-
félagsins.
2. Islenzk kennslubók í hjúkrunar-
fræðum. Það er óvirðing gerð stéttinni,
að kenna henni fræði sin í innlendum
skóla á erlendu máli, og mun leitun á