Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1975, Blaðsíða 25

Margrét Einarsdóttir
hjúkrunarkona
Fœdd 6. mars 1896
Dáin 31. maí 1975
Löngu helstríði er lokið. Við, sem
heilbrigð erum, eigum erfitt með að
skilja jafnaðargeð og þrek þeirra,
sem sjúkir lifa lífinu, mánuð eftir
mánuð, ár eftir ár.
Margrét Einarsdóttir lést laugar-
daginn 31. maí s.l. eftir langvarandi
sjúkralegu, en síðustu 3 árin dvaldist
hún stöðugt á Landspítalanum. Mar-
grét fæddist á Fáskrúðsfircji árið
1896, dóttir Vilhelmínu Arnadóttur
og Einars Sigurðssonar Borgfjörð.
Hún lauk hjúkrunarnámi í Dan-
mörku 1922 og dvaldist áfram þar
við nám og störf til ársins 1924, er
hún kom heim til Islands. Var sá
tími áreiðanlega harður skóli og er
erfitt að ímynda sér, að þessi smá-
vaxna og fíngerða kona hafi búið
yfir þrótti, til að uppfylla þær kröfur,
sem gerðar voru á þeim tímum, þeg-
ar ekki var litið á hjúkrun sem starf,
heldur köllun, og víst er, að engin
voru vökulögin þá.
1928-1931 er hún yfirhjúkrunar-
kona á Kristneshæli og 1931-1934 á
Laugarnesspítala. Þar kynntist hún
eiginmanni sínum, Pétri H. J. Jak-
obssyni síðar yfirlækni á Fæðingar-
deild Landspítalans. Ekki er að efa,
að á þeim tíma hefur það vakið um-
tal og jafnvel andúð, er yfirhjúkrun-
arkonan og yngsti læknakandidatinn
taka saman.
Þau Margrét og Pétur dveljast síð-
an í Danmörku, þar sem Pétur var
við framhaldsnám, þar til stríðið
skellur á, er þau koma til Islands á-
samt börnum sínum tveim, Jóni Ár-
manni f. 1935 og Hrefnu f. 1938.
Margrét og Pétur voru heimsborg-
arar ,sem og heimili þeirra bar glöggt
vitni um. Auk langra námsdvala er-
lendis ferðuðust þau mikið jafnt
innan lands sem utan eftir því sem
heilsa Margrétar leyfði. Frændrækin
voru þau með afbrigðum, vinamörg
og trygglynd. Sökum frændsemi og
nábýlis er barnæska mín nátengd
heimili þeirra. Sjálf man ég ekki
fyrstu kynni mín af heimilinu, er ég,
rúmlega ársgömul, var tekin í fóstur
af þeim hjónum. En jafn ósínk og
þau voru þá á nætursvefninn, til að
sinna órólegu ómálga barni, voru þau
æ síðan reiðubúin að hlaupa undir
bagga hjá þeim, sem voru hjálpar-
þurfi. Á þeirra gestkvæma heimili
lærðist mér, að jörðina byggja ekki
íslendingar og útlendingar heldur
aðeins manneskjur. Þar var aldrei
farið í manngreinarálit.
Sérstaklega er mér minnisstætt,
hve takmarkalausa virðingu við
krakkarnir bárum fyrir Margréti.
Ósjálfrátt var rómur lækkaður og
ærslum hætt, er hún birtist.
Margrét var oftast sárþjáð en æv-
inlega var hún þess megnug að veita
öðrum styrk. Óllu sem að höndum
bar, tók hún með sama æðruleysinu.
Þeir, sem hana heimsóttu, fóru frá
henni, sáttari við lífið.
Ekki fékk Margrét þá ósk sína upp-
íyllta að fá að fara á undan Pétri,
hann lést þ. 8.3 sl. eftir stutta legu,
langt um aldur fram.
Nú eru Margrét og Pétur hæði far-
in, lífið er fátæklegra á eftir. Að leið-
arlokum er efst í huga þakklæti fyrir
það, sem þau voru mér og fjölskyldu
minni í blíðu og stríðu. Margrét og
Pétur veittu styrk í sorg, en með
þeim var einnig gott að gleðjast.
Þjáningum Margrétar er lokið.
Við þökkum henni allt, sem hún
kenndi okkur.
Guðrún Hallgrímsdóuir.