Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.05.1976, Blaðsíða 39

Sjúkrahúsið í Dykehar í Skotlandi.
ur og gerðist þar starfandi hjúkrun-
arkona og hafði mína stofu. Þar var
ég til sumarsins 1923, er ég kom
heim og gerðist hjúkrunarkoan á
Vífilsstöðum og því starfi gegndi ég
næstu 3 árin.
Berklarnir i algleymingi
Vífilsstaðahælið var þá yfirfullt.
Stundum jafnvel bað og gangar.
Mörgum þurfti að vísa frá, sem
þurftu á hælisvist að halda. Þannig
var skorturinn þá á nauðsynlegum
sjúkrahúsum. Það var sorgleg sjón,
sem líður eigi úr minni, að sjá þess-
ar fallegu ungu stúlkur yfirfallnar af
þessum hræðilega sjúkdómi.
A þessum árum starfaði ég þó
nokkuð í Hjúkrunarkvennafélagi Is-
lands og var varaformaður þess, en
Sigríður Eiríksdóttir var formaður.
Árið 1926 héldum við norrænt þing
hjúkrunarkvenna og var það fjöl-
mennt og hið ánægjulegasta.
Haustið 1927 réðist ég svo sem
yfirhjúkrunarkona að Kristneshæl-
inu, þegar það var opnað. Kristnes-
hælið var viðbót við Vífilsstaði og
því eingöngu fyrir berklasjúklinga
og veitti eigi af. Þarna líkaði mér illa
og kom margt til. Ég var því aðeins
til vors í Kristnesi og hvarf því á
braut vorið 1928.
Yfirhjúkrunarkona i 30 ár
í Dykebar i Skotlandi
Ég réði mig sumarið 1928 sem yf-
irhjúkrunarkonu við sjúkrahús fyrir
geðsjúklinga að Dykebar í Skotlandi.
Þar dvelja um 400 sjúklingar. Þarna
starfaði ég í 30 ár eða til 1958. Þar
vann ég því aðal lífsstarf mitt og var
þar mjög ánægð. Félagslíf starfsfólks-
ins og samheldni var til fyrirmynd-
ar. Margt var fundið upp í tómstund-
unum. Ferðalög, leikir með bolta og
margt annað. Þetta átti vel við mig.
Það spyrja margir: Hvernig verð-
ur geðsjúkt fólk læknað? Vinnan er
besta lækningin. Að Dykebar-sjúkra-
húsinu var mikil áhersla lögð á vinn-
una. Þar var unnið á verkstæðum við
ýmis störf, við ýmsar greinar búskap-
ar, garðyrkju, gatnahreinsun o. fl.
Alltaf voru margir leiðbeinendur og
verkstjórar með þeim sjúku, sem
stundum geta verið svo yndislega vit-
lausir. Margir eru útskrifaðir, en
ýmsir koma líka aftur, einkum unga
fólkið.
Ég notaði sumarleyfin óspart til
ferðalaga. Í þeim fór ég m. a. til
Ítalíu, Frakklands, Sviss og Schan-
nileyjar, og hafði af þessu mikla ó-
nægju. Þetta var ákaflega skemmti-
legur tími ævinnar.
Hætti hjúkrun 68 ára
Ég hætti hjúkrun eftir 30 ára starf
í Dykebar. Þá fékk ég 2 herbergi og
eldhús á leigu í Elderslie, sem er
skammt frá Paisley í Skotlandi. Þar
hamaðist ég við að sauma og prjóna
allan daginn, og sendi svo frændum
og vinum árangurinn. Eftir að ég
fékk fríið fór ég heim að jafnaði
þriðja hvert ár, í heimsókn til frænda
og vina.
Og nú ertu alkomin heim til
íslands?
— Já, flestir jafnaldrar mínir og
vinir í Dykebar voru horfnir úr hópi
lifenda og heilsan ekki nógu góð til
að standa á eigin fótum. Jafnvægið
bilaði eftir sjúkdóm fyrir nokkrum
árum. Mér finnst því gott að vera
komin heim og njóta þeirrar aðstoð-
ar í ellinni, sem ég geri hér.
Sólborg Bogadóttir hefur frá ákaf-
lega mörgu að segja. Hún er minnug
og fróð. Fólkið í Flatey og mörgum
eyjum á Breiðafirði stendur henni
ljóslifandi fyrir hugarsjónum þótt
70 ár séu liðin frá því hún yfirgaf
það. Einkum kann hún margt að
segja frá Ragnheiði á Látrum, blindu
stórgeðja konunni, sem hún var hjá
í 4 sumur. Kannske verður tækifæri
síðar að gera því efni hetri skil. □
öldrunarstofnanir
Framhald af bls. 71.
hátt gert öldruðu fólki lífið léttbær-
ara og ánægjuríkara. Þessi þjónusta
öll kemur þó ekki að fullum notum
nema hún sé samræmd og í innbyrðis
tengslum.
Forustumenn okkar í þessum mál-
um hafa enda margbent á þetta, en
ráðamenn þjóðfélagsins þurfa að
gefa þessu meiri gaum en nú er, ef
vel á að fara. Við þurfum að sýna
þann manndóm að búa aldraða fólk-
inu okkar, sem fjölgar með hverju
ári, þau lífsskilyrði, sem það á inni
hjá þjóðfélaginu fyrir það sáningar-
starf að bættum lífskjörum, sem það
m. a. innti af höndum, og sem við
erum nú aðnjótauppskerunnar af. □
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS
73