Kvennalistinn á Vesturlandi - 01.05.1995, Page 1

A VESTURLANDI
Hver er efsta kona á lista
Kvennalistans á Vesturlandi?
Hansína B.
Einarsdóttir
g var alin upp í Kópa-
vogi, en á ættir að rekja í
Strandasýslu, í Borgar-
fjörðinn, á Snæfellsnesið og
suður á Vatnsleysuströnd. í dag
er ég búsett bæði í Búðardal og
Reykjavík. Pabbi var múrari og
mamma heimavinnandi hús-
móðir.
Ég er elst átta systkina og
fékk það hlutverk að gæta yngri
systkina og þótti það hið erfið-
asta mál. Það var launalaust
dæmi og það líkaði mér ekki.
Ég komst 9 ára í sveit að Sölva-
bakka í A- Húnavatnssýslu og
fór að vinna fyrir launum en
launin voru eitt lamb.
Ég byrjaði aðeins 13 ára göm-
ul að vinna á almennum vinnu-
markaði. Ég fékk vinnu á kvöld-
in og um helgar við loðnu-
vinnslu í Kópavogi og síðar í
Hafnarfirði. Þegar ég var 15 ára
fór ég að vinna við fiskvinnslu í
Grindavík. Þar komst ég reynd-
ar á sjó og fannst það alveg frá-
bært. Ég fór t stýrimannaskól-
ann í náms- og starfskynningu
en fékk ekki inngöngu í skólann
vegna lélegrar sjónar.
Þegar ég var í námi þá vann
ég eitt og annað s.s. umönnun-
arstörf, verslunarstörf og sent
leiðbeinandi í vinnuskóla. A
námsárum mínum í Háskólan-
um vann ég við Útideildina í
Reykjavík og kynntist þar
vandamálum ungs fólks. Síðan
vann ég með unga vímuefna-
neytendur og konur sem höfðu
farið illa út úr neyslu vímuefna.
Þetta var m.a. ástæðan fyrir því
að ég fór og lærði afbrotafræði
við háskólann í Osló. Ég var bú-
sett í Osló í 7 ár og lauk þar
námi bæði sem afbrotafræðing-
ur og stjórnunarfræðingur.
Ástæðan fyrir því að ég fór í
stjórnunarnám var að ég hef
alltaf haft áhuga á stjómun og
rekstri og gerði ég mér grein
fyrir því þegar fór að halla á
seinni hluta níunda áratugarins
að það gæti verið erfitt að fá
starf heima sem afbrotafræðing-
ur en ég myndi sennilega standa
mun betur að vígi með stjórnun-
arfræðina sem framtíðarstarf.
Síðan ég kom heim hef
eigin fyrirtæki, „Skref fyrir
Skref1 s.f. , en það fyrirtæki
stofnaði ég ásamt vinkonu
minni árið 1988.
Fyrirtækið fæst við
margþætt verkefni
s.s. námskeiðahald,
stefnumótunar-
vinnu fyrir sveitar-
félög, starfsmanna-
stjómun og ný-
sköpun atvinnu-
tækifæra.
Ég held að ég
hafi alltaf haft
áhuga á jafnréttis-
málum. Ég kynntist
því snemma að það
var t.d. launamunur
á vinnuframlagi
karla og kvenna.
Ég man eftir því
þegar mamma fór
fyrst út að vinna.
Hún átti í erfiðleik-
um með að fá
vinnu við heimilis-
hjálp vegna þess að
hún hafði enga
starfsreynslu. Ég
man að ég varð
mjög reið. Hún
mamma mín sem
hafði rekið stórt heimili í ára-
tugi! Hún naut t.d. engra lífeyr-
issjóðsréttinda eftir alla þá
vinnu sem hún hafði lagt á sig í
lífinu. Ég hugleiddi þessa hluti
með sjálfri mér og ákvað að
læra eins lengi og hægt væri og
helst aldrei að gerast húsmóðir
og eignast börn. Slíkt þótti mér
ranglætið gagnvart konum.
Samfélagið mat einskis þá
vinnu sem þær höfðu lagt af
mörkum við uppbyggingu þjóð-
félagsins. Mamma mín gerði
eins mikið við húsið og pabbi,
hún málaði, breytti og bætti.
Hún undirbjó okkur systkinin
eins vel undir lífið og hann og
vann yfirleitt lengri vinnudag.
Sjálf hef ég reynt þetta ranglæti
sem fyrst og fremst byggir á
viðhorfum samfélags-
ins í garð kvenna
Ég sótti t.d.
um
bæjarstjórastarf fyrir nokkrum
árum síðan. Við vorum fjölmörg
sem sóttum um þessa stöðu og
miklar kröfur voru gerðar til
starfsins. Ég fór í þrjú viðtöl og
var ein af þremur umsækjend-
um sem komu til greina í
starfið. Það sat ein
kona í bæjarstjóm-
inni og hún sagði
mér síðar að hún
hefði skammast sín
fyrir þær spurningar
sem fyrir mig voru
lagðar.
Þær
fengu. Ég var m.a. spurð að því
hvort ég gerði mér grein fyrir
því þetta væri ekki starf sem
unnið væri ein-
göngu milli kl.
8.0(f- 17.00 á dag-
inn. Hvað ég ætlaði
að gera við dreng-
inn minn? Hvort ég
hefði pössun fyrir
hann og hvort ég
væri fær um að
halda ræður og
taka á móti gest-
um? Ég, sem var
nýkomin úr löngu
námi og hafði rekið
stórt heimili í Osló
með ungum syni
mínum og systrum
- og á sama tíma
rak ég eigið fyrir-
tæki og vann verk-
efni út í Osló fyrir
Reykjavíkurborg.
Einnig var ég for-
maður Islendinga-
félagsins í Osló á
þessum tíma og var
ritari í norrænni
nefnd. Ég var ekki
spurð að því hvern-
ig ég hefði farið að
þessu. Málið var í raun sáraein-
falt. Bæjarstjórn-
vildi ekki eða treysti ekki konu
til þess að gegna starfi bæjar-
stjóra þrátt fyrir að ég uppfyllti
öll skilyrði fyrir starfið.
Því miður heyri ég það enn og
aftur í þessari kosningabaráttu
að hlutverk okkar kvenna sé
annað en að taka að sér stjórn-
unarstörf; Að við höfum lítið
sem ekkert vit á pólitík; Að
leysa vanda sjávarútvegsins og
efnahagsmál þjóðarinnar sé
ekki á valdi kvenna. Viðhorf of
margra er enn að konur eigi að
vera heima hjá sér, þær fari
miklu betur við eldhúsvaskinn.
Mér finnst varla taka því að
að svara svona viðhorfum. Ég
vil hinsvegar undirstrika þá
skoðun mína að við konur og
karlar eigum að vinna saman.
Vinna saman að velferð einstak-
linganna inni á heimilunum og
utan heimilinna, vinna saman að
velferð þjóðarinnar. Við konur
höfum fullt eins mikið að gera í
stjómmál og karlar. Það skiptir
framtíð þjóðarinnar máli að
sjónarmið og reynsla kvenna
komist til skila við stjómun og
mótun þessa lands.