Alþýðublaðið - 03.01.1925, Page 1
1925
Lðngardaglnc 3. janúar.
2. tölublað.
Jún Thoroddsen
cand. jur.
18. febrúar 1898 — 1. janúar 1925. •
Sá sviplega og sorgiegá fregn
barst hlngað til hæjarins í gær
írá Kauptnannahöfn, að Jón
Thoroddsen hefði látist af slys-
förum þá um morguninn. Ná-
kvæmar fregnir eru enn ókomn-
ar um tildrög þessa hörmulega
atburðar.
Jón Thoroddsen var íæddur á
ísafirði 18. febrúar 1898, sonur
Skúla sýslumanns og alþingis-
mannsThoroddsensog konu hans,
frú Theódóru Thoroddsens. Hinar
merku ættir beggjs hjónanna eru
öilum kunnar. Jón fór ungur 1
f mentaskóiann og tók þaðan
stúdentspróf vorið 1918, Sama
haustlð sigldi hann til Kaup
mannahaínar-háskóia, stundaði
þar nám einn vetur og tók þar
próí f forspjaiísvísindum vorið
1919. E’tir það kom hann heim,
stundaði nám hér vlð lagadelld-
ina, uoz hann lauk embættisprófi
í iögfræði á síðast liðnu vori.
Nú fyrir skömmu fór hann til
Kaupmanoahafnar tU þess að
kynná sér þar íyrirkomu’ág og
stjórn bæjarmálefna og naut tii
þess styrks úr dansk-fsleczka
sambandssjóðnum.
Ég hefi um tíu árá skeið átt
því láni að fagna að vera sam-
tfða Jóni Thoroddsen, sltja f bekk
með honum og stunda nám við
sömu háskóladeild. Ég hefi þvf
verlð svo hamlngjusamur að hafa
sérstaklega náin kynni af Jóni,
— hamingjusamur fyrir þá sök,
áð samvist okkar og vinátta
hefir verið mér sérstakiega mikil
unun og andtsgjUT grúði.
Fyrst skáí þess getið, sem
telja verður dýrstan kost hvsrs
manns, að Jón var með atbrigð-
um góður drengur, gæddur ó-
venjulegrl höfðingslund og hjálp-
fýsl. Hvers manhs bón var hann
manna fúsastur til að gera. Vinstrl
hönd hans visai ekki, hvað sú
hægri iét aí hecdi öðrnm til
hjálpar. t>að @r aú sanna hötð-
ingslund. Vinum sínum og íé«
lÖRum var hann einstakiega
tryggnr og einlægar, @nda var
hann í óskíftu afhaidi alira þelrra,
er nokkur kynni hötðu af honum.
Snamma bar á því í skóla, að
Jón var mjög áhugasamur um
opinber mál. Tók hann þá þegár
mikinn og góðan þátt í öiiu fé-
lagdífi. Hann var og hrókur alis
fagnaðar í kunning j ahópl. Mælskn-
maður var hann með atbrigðum.
Ræður hans voru snjallar og
ameilnar. Samitkingar hans voru
hnittnar og siáandi, andsvör
hans bltur og hvöss. Alla þá
ræðumenn. sem Jón komst í kast
við, vissi ég bfða lægra hlut
fyrir mælsku hans og orðheppni.
Hantt hafði á sér öil áðaismerki
mælskumannsins.
Jón varð snemma jafnaðar-
maður, Sannfæring hans var
bjargföst og óbiiánieg. Hún var
bæði reist af hinni mikiu og inni-
legu samúð hana með olnboga-
börnunum, skarpri dómgreind
hans og skýrrl hugsun. Jón var
óvenjulega skýr, frumlegur og
sj&lfstæður í hugsun sinni og
datt margt afburðagott í hug.
Eftir þvf, sem tfmar iiðu, hueigð-
ist hugur hans meir að þjóð-
íéiagsmálum. Þar hatði hann
ákveðið framtíðárstarfsemi sfna,
En margt ter öðru vísi en ætlað
er. Vínlr hans og fiokksbræður
gerðu sér góðar vonir um dáðríkt
starf hans f stjórnmálum. Er þvi
við fráfall hans ómetanlegt skarð
höggvið í fylkingu fslenzkra
jafnaðarmanna. Vonin er að eins
sú, að góðum málstað bætist