Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 02.06.1993, Blaðsíða 8

HJÁLPADl! ÞÉR SJÁLFIIR
I Hjúkrunarkvennabla&inu 4. tölu-
blabi 1949 birtist eftirfarandi
grein eftir Þorbjörgu Arnadóttur
hjúkrunarkonu.
Hinn 1. nóvember sl. tók til
starfa ný matstofa á Land-
spítalanum, og er hún með
nokkru öðru sniði en tíðkast hefur
á sjúkrahúsum hér á landi, þó að
slíkar matstofur séu algengar á
sjúkrastofnunum erlendis.
Við hina nýju matstofu
er notuð nokkurs konar,
Hjálpaðu-þér-sjálfur að-
ferð. Ungfrú Sigríður
Backmann, forstöðukona
Hjúkrunarkvennaskóla
íslands bauð mér nýlega
að snæða með sér hádegis-
verð í hinni nýju mat-
stofu, og mun ég nú
reyna að lýsa því er fyrir
augu og eyru bar. Við
gengum upp á aðra hæð
sjúkrahússins og snérum
inn eftir ganginum til
vinstri handar. Við enda
gangsins lukum við upp
dyrum að snyrtistofunni,
þar sem við lögðum af
okkur yfirhafnirnar og
lauguðum hendur okkar.
Síðan gengum við í mat-
stofuna, og varð þá fyrst
fyrir okkur langt borð til
vinstri við inngöngudyrnar. Við
þann enda borðsins er næst okkur
var stóðu staflar af diskum og
mataráhöldum, og hjálpuðum við
okkur sjálfar með áhöld þau er við
hugðumst nota þurfa við máltíðina.
Þá mjökuðum við okkur innar eftir
borðinu, og stóðu tvær ungar og
ljósklæddar framreiðslukonur fyrir
innan borðið og skömmtuðu á disk-
ana hinum holla og góða þjóðarrétt
okkar þorskinn, nýsoðinn, heitan
og ljúffengan, afurð sjávarútvegsins
okkar. Datt mér þá í hug það sem
gamla konan sagði við mig forðum:
„Það er ekkert eins gott eins og
lifruð soðning." Við hliðina á
þorskinum lögðum við sjóðheitar
kartöflur og helltum yfir nýbráð-
inni tólg úr íslenzku afréttarfé,
landbúnaðarafurðin okkar. Við
liðum hægt innar eftir gólfinu
með matardiskana í hönd-
unum, báðar margæfðar í
því að bera þess konar ílát
til sjúklinga, án þess að
gusa niður. Innarlega í
hinni björtu og vistlegu
stofu lcomum við auga á
autt borð. Lögðum við þar
frá okkur byrði okkar og
settumst að snæðingi. Að
fiskinum loknum fórum
við aftur upp að langborð-
inu og sóttum okkur
mjólkurvellinginn, land-
búnaðarframleiðslu okkar,
og stráðum óspart kanel
og sylcri yfir, því hvort
tveggja var óskammtað.
Nú var ég nokkuð farin að
seðjast og leit ég því út-
undan mér á milli spæn-
anna. Sá ég þá að flest
hinna fjögurra manna
borða voru skipuð lconum
og körlum. Gat þar að líta
hvítklæddar hjúkrunarkonur með
kappa á höfði, hjúkrunarnema og
ljósmæðraefni í bláum kjólum
með hvítar svuntur, snoturlega
klæddar starfsstúlkur og götubúnar
ungmeyjar er ég gizkaði á að
mundu vera í fríi. Karlar þeir er
þarna sátu voru klæddir hvítum
starfsfötum eða venjulegum jakka-
fötum, og gat ég mér til að hér
mundu komnir vera læknanemar
og annað karlastarfslið sjúkra-
hússins, enda skýrði ungfrú
Backmann mér nú frá því að
starfslið allra deilda sjúkrahússins
neytti fæðu sinnar á hinni nýju
matstofu."
Síðan segir hún: „Að loknum
vellingnum gengum við enn á ný
upp að langborðinu og fengum
okkur vel úti látið kaffi í stórum
bollum. Og nú var ég orðin svo
södd að ég gat farið að líta í kring-
um mig fyrir alvöru. Ég mjakaði
mér ánægjulega til á bleikrauðri
bólstraðri stólsetunni og renndi
augunum til kaffibollans sem stóð
á gljáhállri brúnhvítri platstik-
borðplötunni og hin margæfða
auga mitt í athugun sjúkraborða-
þvotta sá strax hve létt myndi
vera að strjúka af slíkum plötum
er matargestir væru upp staðnir.
Ég renndi augunum áfram í áttina
til hinna draumfögru geisla skamm-
degissólarinnar, sem smeygðu sér
framhjá rósofnum gluggatjöldun-
um. Engin ös var í matstofunni,
og enginn hávaði. Sjálfshjálpin
gekk eins og í sögu, og var
ánægjusvipur á öllum matargest-
um, enda var mér sagt að starfslið
allt væri mjög ánægt með ný-
breytni þessa."
Að lokum segir Þorbjörg: „Það
er því góð ástæða til þess að óska
starfsliði Landspítalans til ham-
ingju með nýbreytni þá er hér hef-
ur verið lýst, og getur þessi,Hjálp-
aðu-þér-sjálfur aðferð orðið öðrum
sjúkrahúsum til fyrirmyndar bæði
hér í bæ og annars staðar á land-
inu."
L.Ó. og S.S. tóku saman.
Hönnun aukablaðs Höskuldur Harri Gylfason
8
Hjúkrun aukablað með sýnishorni af efni blaðsins fyrstu áratugina