Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.09.1996, Blaðsíða 28

eitthvað fyrir hendur, fá eittlivert viðfangsefni. Þá myndi mér
lCða betur; ef til vill verða betri manneskja!
Sumarið áður liafði ég byrjað að lœra stœrðfrœði ásamt
Henry frœnda mínum. Ég hafði alllaf haft dálœti á reikningi,
fundist þar vera fast undir fœti og eitthvað öruggt við það að
reikna út stœrðir og hlutföll, og ég dtti auðvelt með það. En
samstarfið við Henry á þessu sviði lenti á villigötum. Á meðan
ég varð stöðugt uppteknari af stœrðfrœðinni varð Henry œ
uppteknari af mér. Að lokum bað hann mín og ég varð að
hryggbrjóta hann. Þetta varð heldur leiðinlegt fyrir alla
fölskylduna.
En nú kom okkur til hugar að líklega vœri tilvalið fyrir
mig að halda áfram í stœrðfrœðinni. Enda þótt það vœri
sennilega þaðfráleitasta sem ung kona gœti fundið upp á ...
Mai frænka skrifaði Fanny varfærnislega lil að þreifa fyrir
sér: „Við Flo höfum spjallað saman um hvernig best væri að
nota tímann. Ég er nokkurn veginn viss, já, eiginlega er ég þess
fullviss að Flo er miklum hæfileikum húin og að hún má til að
nýta þá. Því skrifa ég til að kanna hvort hún mætti ekki halda
áfram með stærðfræðina ef við gætum íundið kennara við
hennar hæfi. Auðvitað verður það að vera miðaldra persóna og
heiðvirð.“ Síðan er eftirskrift á þessa leið: „Ef um mína dóttur
væri að ræða mundi ég svara játandi. Ég held ekki að þú, nei,
ekkert okkar hafi raunverulega hugmynd um hversu mikið býr í
Florence."
I fyrstu sagði Fanny þvert nei. Hvað í veröldinni átti ung
stúlka að gera við kunnáttu í stærðfræði? Wen skrifaði: „Væri
ekki betra að snúa sér að heimspeki?“
En Mai frænka skrifaði ný og ný bréf þar sem hún reifaði
málið frá öllum hliðum og beitti allri sinni lagni og lipurð uns
að lokum kom jáyrði, en auðvitað með ýmsum skilyrðum. Ef
tækist að fá kennara sem væri giftur, helst prest! Ef Mai frænka
gæti verið viðstödd og fylgst með því sem fram færi í tímunum
þá kannski ef...
Eftir ótal bréf fram og til baka um málefnið, uppfull af
viðbárum og vangaveltum, gálum við loksins hafist handa. En
Adam er sjaldnast lengi í Paradís og skyndilega vildu mamma
og pabbi að ég kœmi tafarlaust heim! Von var á földa gesta um
haustið og mamma taldi sig þurfa aðstoð við að gera lista yfir
rúmfatnað og handklœði ígestaherbergin ... Égfylltist örvœnt-
ingu, ég man að ég skrifaði Hilary: „Ótal margir toga (sífellu
og rykkja ( okkur konur. Við verðum stöðugt að aðlaga okkur
siðum og venjum og því sem karlmaðurinn vill og vœntir sér. Ég
bið aðeins um smátíma til að liugsa mitt ráð og átta mig á því
hvar ég stend. ”
En lítill tími vannst til að hugsa. Fyrir dyrum stóð nýtt
tímabil samkvæma og veisluhalda.
*
Nú fóru í hönd þeir tímar þegar stundum eytt í samkvæmi
var ekki til einskis sóað. Nightingale fjölskyldan þekkti margt
málsmetandi fólk, stjórnmálamenn og rithöfunda og loks hafði
fólk fundið verðugt utnræðuefni í samkvæmunum:
Þjóðfélagsvandann. Umræðurnar urðu heitar tnn undirokun
blökkumanna, löggjöf til að hindra þrælkun barna í
verksmiðjum, hvort grundvöllur væri fyrir vináttu á milli karls
og konu og hvemig ráða mætti bót á þeirri skelfilegu fátækt
sem alls staðar blasti við. Florence lagði við hlustir, tók þátt í
196 TlMARIT
Mai frœnka, frú Samuel Smilh.
samræðum og stofnaði til vináttu við fólk sem síðar á ævinni
varð henni ómetanleg.
Sum samkvœmi voru lílt bœrileg, gamlar greifaekkjur eru
ekki allar jafn skemmtilegar! En stundum er líka spennandi
þegar umrœðan snýst um hvað hver eirtstakur geti gert til að
ráða bót á neyð annarra. Ég hugsaði um það dag og nótt,fór út
í hreysi fátœklinganna og á hug minn leitaði að köllun mín
snerti á einhvern hátt fólk sem vœri í nauðum statt. En hvers
konar? Enn hafði Guð ekki vísað mér veginn.
*
Nú gerði ástin fyrir alvöru innrás í líf Florence. í sam-
kvæmi var hún kynnt fyrir Richard Monckton Milnes. Hann
var glæsilegur, auðugur og vel gefinn, skemmtilegur og dáður af
öllum; stjómmálamaður og skáld og þvf til viðbótar, sem skipti
Flo mestu: Hann hafði ábyrgðartilfinningu fyrir meðbræðrum
sfnum og -systmm.
Hann kom fram við alla á sama hált og sína nánustu.
Viðmót haris var eins hvort sem hann talaði við tötrum klœtt
barn á götum úti eða hertoga í höllu sinni!
Richard og Flo vom saman öllum stundum, hann heim-
sótti Nightingale fjölskylduna iðulega og allir sem það vildu
gátu séð að á milli hans og Florence var meira en venjulegur
kunningsskapur. Fanny var yfir sig hrifin; glæsilegri ráðahag
gat Florence ekki fengið. En tíminn leið, já, árin liðu og ekki
bólaði á trúlofun.
Þetta urðu erfiðustu ár lifs míns. Ég þurfti og þráði ást!
Bœði að elska og vera elskuð og ég unni Richard. En ég hafði
fengið köllun. Ef ég gengi ( hjónaband yrði ég að gefa það allt
upp á bátinn. Hversu ástúðlegur og skilningsríkur sem Richard
vœri yrði það óhugsandi að ég stundaði vinnu, já, raunverulega
vinnu, utan heimilisins. Einmitt um þessar mundir tók ég smátt
og smátt að átta mig á þv( að köllun mín vœri eitthvað
viðkomandi sjúku fólki. Ég hafði nokkrum sinnum annast veika;
fyrst gömlu barnfóstruna m(na, síðan ömmu mína og nokkra
aðra. Þegar ég eitt sinn varð vitni að þv( að öldruð kona lést af
því að enginn hafði verið til að sinna henni varð mér Ijóst að
hjúkrun getur orðiðfólki til lífs.
HJÚKRUNARFRÆÐINGA 4. tbl. 72. árg. 1996